บทกวี "ยอดหญ้า"

(ภาพจาก : wallpaper.dmc.tv)

เธอเป็นเพียง ยอดหญ้า
ลอยพัดพา มาจากป่า ความฝัน
มิได้ใหญ่ ใคร่ได้โต เสพชีวัน
มีเพียงฝัน ต้องปันสุข ให้ผู้คน

เธอเห็นไหม ยอดหญ้า
แม้เวลา กาลผ่านไป หลายร้อยหน
ยังเป็นหญ้า เป็นหญ้า เป็นตัวตน
ไหวกว่าไม้ ใหญ่ล้น เทียมฟ้าดิน

เธอจะเห็น ต้นหญ้า
เห็นความกล้า ที่มิใหญ่ ในดินหิน
แต่เป็นกล้า แข็งแกร่ง บนผืนดิน
เเม้มิได้ โผผิน ดังตะวัน

หากเธอมอง รากหญ้า
เธอจะเห็น ที่มา ของความฝัน
เห็นรากเหง้า เงาตัวตน ของตนพลัน
เเท้จริงนั้น เรามิใหญ่ เพียงปลายตา

หากเธอใคร่ครวญ ยอดหญ้า
เเม้มิอาจ เทียบป่า ความสูงใหญ่
เเต่หญ้า สมถะ กว่าใดใด
ยอมให้เหยียบ ย่ำไป ตราบผืนดิน

หากใคร่ครวญเข้าไปอีก ยอดหญ้า
เเม้จะถูก เปรียบว่า ต่ำยิ่งดินหิน
เเต่ยอดหญ้า มิได้หวั่น ฉันท์ได้ยิน
คอยโผผิน บนดิน ด้วยความงาม

หากใคร่ครวญเข้าไปอีก ยอดหญ้า
เธอจะเห็น จักรวาล เพียงปลายหนาม
เเม้รู้ดี เทียมฟ้า เเค่นิยาม
ให้สมถะ ละนาม ตามป่าใจ

หากเธอเป็น ยอดหญ้า
จะเข้าใจ ธารา อารมณ์ไหว
จะเข้าใจ ตัวตน ยลฤทัย
จะละวาง "ตัวกูไป" เป็นอาจิน

.......................................................................................

ธีระวุฒิ ศรีมังคละ
๑๗ พศจิกายน ๒๕๕๘

[ส.รตนภักดิ์]

มีนัย ในเนื้อ แน่นหนัก

สลักใจ ใฝ่ฝัน จารภาษา

ลุ่มลึก ไหลลื่น กลืนธารา

ปรัชา แอบแฝง แทงธรรม

[ส.รตนภักดิ์]

แก้ ปรัชญา

[ยายธี]

ไพเราะ..มากเจ้าค่ะ..