วันวานรำลึก(๑)...เรื่องดีๆที่มอบให้กัน
มีเรื่องราวที่นึกถึงทีไรรู้สึกว่าสัมผัสได้ถึงความรัก ความเมตตา ที่ลูกน้องมีให้ ชื่นใจกับความดีที่พวกเขาทำ ขอยกย่อง น้ำใจจากคนเล็กๆที่เป็นคนธรรมด้าธรรมดา ที่มีใจที่ยิ่งใหญ่ด้วยเรื่องเล่านี้
.......๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๖.... คุยกับลูกน้องว่าวันแม่ปีนี้อยากทำอะไรพิเศษๆให้กัน แล้วปล่อยให้คิดกันไป นึกห่วงไปเองว่าลูกน้องไม่เคยทำ อาจจะทำกันไม่ได้ แนะนำไปว่าให้ไปขอใครมาช่วยเรื่องสถานที่ ลูกน้องว่าง่ายไปขอความช่วยเหลือตามคำแนะนำแล้วก็เหลว ที่เหลวมาจากคนที่จะมาทำให้ต้องการทุนหนาซึ่งไม่มีให้ ทำไงดี ทุนไม่หนาแต่อยากทำอะไรพิเศษๆให้เป็นไปได้ ทบทวนหลายตลบแล้วจึงบอกลูกน้องไปใหม่ว่า ทำยังไงก็ได้ที่เมื่อมีคนสัมผัสสิ่งที่เขาทำให้แล้วสัมผัสได้ว่า ใช้หัวใจทำ...เช้าวันทำงานวันแรกของสัปดาห์ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๖.....ก็ได้เห็นภาพดังนี้แล...
ขอบคุณรักจากดวงใจที่มอบให้นะจ๊ะหนูๆทั้งหลาย
.......ทำอะไรๆพิเศษให้คนไข้ไปแล้ว ก็ถึงคิวเจ้าหน้าที่บ้าง ตั้งใจที่จะให้ผู้บริหารคนใหม่ของโรงพยาบาลได้เห็นความจงรักภักดีที่เจ้า หน้าที่หลายคนมีต่อองค์กร รู้ทั้งรู้อยู่ว่าทำงานดูแลคนนะมันหนัก หนักทั้งกาย หนักทั้งใจ แถมยังหนักหน้า แต่ก็ยังยินดีให้บุตรหลานเข้ามาทำงานสืบทอดคนรุ่นพี่...พิธีการมอบรักให้แม่จึงเกิดขึ้น
.......เมื่อถึงเวลาตามกำหนดกลับแป่ว ผู้บริหารติดภาระกิจด่วนซะนี่...ตั้งใจให้เป็นเรื่องพิเศษมอบให้กัน...งานจึงดำเนินกันต่อไป.......แล้วก็มีคนส่งเสียงว่า....เชิญหมอไปนั่ง เหลียวหน้ามองเหตุที่มาของเสียงบอก...รู้สึกเขิน...เอ๋..เอ๋..เอ๋...อีหนู นี่เองที่เป็นต้นเหตุ...5555..เขินอ่ะ...
.......เมื่อเอ่ยถึงความสำคัญ ใครๆก็มองเห็นแต่สถานะของความเป็นสูงสุด จะมีใครสักกี่คนที่เหลียวเห็นหรือมองฐาน อย่างมากก็มองผ่านหรือไม่ก็มองแล้วเมิน อีกทั้งยังแถมเมินเฉย...จึงอยากชวนให้ใครหลายคนที่เคยมองอย่างนั้น..เหลียว มองใหม่...มองให้เห็นความเป็นแก่นทองคำของผู้คน..โดยเฉพาะคนที่แฝงฝังตัวเองอยู่และทำงานของตัวเองไปอย่างเงียบๆ...มองคุณสมบัติความเป็นทองคำของเขา ให้เห็น...เพื่อให้หัวใจสัมผัสว่า...มือและหัวใจของพวกเขาเหล่านี้ค้ำยันความอยู่รอดในอีกรูปแบบหนึ่งให้กับองค์กรอยู่...ขอบคุณคู่แม่-ลูกทุกๆ คู่..มือทุกมือและหัวใจทุกดวง...ที่มอบความรักความภักดีให้องค์กรตลอดมา
เห็นบรรยากาศจากภาพชุดนี้ แล้วดีใจ...ทายาทเยอะดี ........ดีใจที่ในวันนั้นได้ส่งมอบความสุขใจให้กับทุกๆคน
บันทึกไว้ ณ วันที่ ๑๖ สิงหาคม ๒๕๕๘
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น