๖๘๕. ร่องรอยของเวลาประมาณ ๒๕ - ๒๖ ปีที่ผ่านมา...

วันเวลา...ในแต่ละวัน ผ่านไปรวดเร็วมาก ตามความรู้สึกของฉันเอง

แม้ว่า...ใครต่อใคร บอกว่า...เวลาผ่านไปช้ามาก...แต่ในความคิดของฉัน

ฉันว่า...เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว...เช่น เผลอแป้ปเดียว...๒๕ - ๒๖ ปีแล้ว

กับเวลาที่ผ่านไป...ที่ในอดีต ฉันและครอบครัวของฉันได้ร่วมกันสร้างไว้

เป็นผืนป่าสักทอง...ซึ่งในสมัยนั้น ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่า...ผืนดินที่ซื้อมา

มันว่างเปล่า...และสมัยนั้น ฉันบรรจุเข้ารับราชการใหม่ ๆ อะไรไม่สำคัญเท่ากับว่า

ตอนนั้น ฉันได้แบ่งปันเวลาในการทำงานให้กับราชการ เวลาในการปฏิบัติต่อผืนดิน

ไม่ค่อยจะมีเวลาเท่าไรมากนัก เพราะจะมีได้เฉพาะวันเสาร์ - อาทิตย์ เท่านั้น

สำหรับวันธรรมดาก็รับราชการอยู่ต่างท้องที่กัน ไม่สะดวกในการมาปรนนิบัติต่อ

ผื่นดินผืนนี้...สุดท้ายครอบครัวของเราก็ตัดสินใจปลูกไม้สักทอง...บนผืนดินผืนนี้

เพราะไม่ต้องดูแล รักษามากนัก...ปลูกทิ้งไว้ให้เป็นสวนป่าสักทอง...

เวลาผ่านไป ๒๕ - ๒๖ ปี สิ่งที่ได้มาบนผืนดินผืนนี้ นั่นคือ ความอุดมสมบูรณ์ของ

ผืนป่าสักทอง...ความเป็นธรรมชาติของผืนป่า...เสียงนกที่มาอาศัยอยู่ภายในป่านี้

ปู่เรของฟ้าคราม ชอบเอาเปลยวนมาผูกนอนเล่นในสวนป่า ฯ นี้ ในตอนกลางวัน

ยามที่ช่วงไม่มียุง...บอกว่าอากาศร่มรื่น เย็นสบายดี...

เมื่อวันที่ ๑๒ สิงหาคม ๒๕๕๘...หลังจากฉันไปไหว้เจดีย์ของพ่อกับแม่ที่วัดเสร็จ

ฉันเข้าไปในสวนป่า แห่งนี้...สิ่งที่ได้เห็น อดยิ้มให้กับตนเองไม่ได้...

นี่คือ ผลงาน หรือร่องรอยของสิ่งที่ครอบครัวของฉันได้ทำกันมา...คือ

ร่องรอยของกาลเวลาที่ผ่านไปและเราก็เห็นถึงผลของร่องรอยที่เราได้

ลงมือทำมา...ยังคิดว่า...หากเราไม่ได้ทำเราจะเห็นผลของร่องรอยนี้หรือไม่???

...

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ

บุษยมาศ แสงเงิน

๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๘

[บุษยมาศ]

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ