ศิลปะที่ดื่มได้
ข่าว Artisanal American coffee gains popularity in Japan ที่ผมอ่านพบใน นสพ. Sunday China Post ที่ห้องรับรองสายการบิน อีวีเอ แอร์ สนามบินเถาหยวน ไทเป ทำให้ผมเขียนบันทึกนี้
เพื่อสะท้อนความคิดว่า ในยุคศตวรรษที่ ๒๑ คนจำนวนหนึ่งดำรงชีวิตอยู่กับปัจจัยขั้นต่ำในการดำรงชีวิต ที่อยู่เหนือปัจจัยสี่ เพราะยุคสมัยแห่งความขาดแคลนได้ผ่านไปแล้วสำหรับคนเหล่านี้ ชีวิตของเขากำลังถูก ท้าทายด้วยยุคสมัยแห่งการผลิต/มี มากเกินพอ ซึ่งความพึงพอใจในชีวิตขยับไปเป็นการได้เสพศิลปะ ไม่ใช่เสพวัตถุ
กาแฟ Blue Bottle ซึ่งขายศิลปะแห่งการดื่มกาแฟ ที่เป็นคลื่นลูกหลังของ Starbuck จึงน่าจะเป็นการทำธุรกิจที่จับสาระแห่งชีวิตของคนยุคใหม่
ไม่ทราบว่า การสะท้อนคิดตีความของผม จะถูกหรือผิดประการใด ท่านผู้อ่านที่ตีความต่าง กรุณาแลกเปลี่ยนด้วย
อย่างไรก็ตาม ผมไม่สมาทานแนวทางนี้สู่ชีวิตส่วนตัว เพราะมันเป็นแนวเสพ ผมอยากฝึกฝนตนเองในแนวสร้าง และแนวรับใช้สังคมมากกว่า
วิจารณ์ พานิช
๓๑ พ.ค. ๕๘
ห้องรับรอง สายการบิน อีวีเอ แอร์, สนามบินเถาหยวน ไทเป
ความเห็น (2)
เขาเหล่านี้ก็ยังเสพศิลปะอยู่..เจ้าค่ะ..
สตาร์บัค ราคาต่อแก้วเกือบสองร้อยบาท
แต่มีคนต่อคิวซื้อ และนั่งผ่อนคลายอารมณ์ในร้าน
ถ้าจะให้คิด ดูเหมือนร้านกาแฟ เขาขายความสุขไปด้วย มีที่นั่งหลายประเภท
บรรยากาศผ่อนคลาย
มี wifi ให้ใช้ฟรี
ส่วนกาแฟ ไม่ต้องพูดถึง. ดื่มได้จนหยดสุดท้าย
รสชาด ไม่บาดคอ ความหวานพอดี
ทำให้คนพร้อมจะจ่ายค่ะ