ความลับ...ของผม ตอน มุมลึกของ.....กำปั้น
ตอน
พูดถึงความลับ...ของผม มีเยอะครับหลายมุม หลายแง่ แต่ละมุมแต่ละแง่อาจจะคล้ายๆ กับใครหลายๆ คนก็อาจเป็นได้ โดยส่วนตัวผมเองเป็นอารมณ์ดี เฮฮาไม่ค่อยจะมีความเครียดกับใคร นั่น คือ ภาพลักษณ์ที่ทุกคนสัมผัสได้แต่ลึกๆ แล้วผมมีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงแอบติสต์เล็กๆ อีกด้วย ผมเป็นลูกชายคนเล็กในจำนวนพี่น้องสองคน มีพี่สาวคนโต หนึ่งคนและผมเองเป็นน้องคนเล็กด้วยความที่มีความอาร์ตอยู่ในตัวโลกส่วนตัวจึงค่อนข้างสูง ดังที่บอกตั้งแต่ต้นแล้ว อ้อ!!! ลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อ กำปั้น ครับไม่มีแฟนไม่ใช่ว่าไม่มีใครสนใจผมนะ แต่เป็นเพราะว่ายังไม่มีใครที่ถูกใจผมมากกว่าหลายคนที่ผมเคยคบด้วย ไม่นานก็มีอันต้องห่างและแยกย้ายกันไปก็ไม่มีอะไรมากนะ ผมแค่อาร์ตนิดๆ อยากทำอะไรก็ทำไม่ค่อยมีแบบแผน ส่วนมากจะอยู่กับเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทกัน กินบ้าง เที่ยวบ้าง รับงานถ่ายรูปบ้าง แบบนี้มั้ง ผมกับแฟนเลยต้องห่างๆ กันออกไป แต่ผมจะโทษใครได้ล่ะ จะว่าไปมันก็เป็นเพราะตัวผมนี่แหระ ที่อินดี้ไปเรื่อย รักอิสระไม่ค่อยได้ใส่ใจกับความรักสักเท่าไร พอถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันไปก็ฟูมฟายพักใหญ่ สุดท้ายก็ต้องปล่อยมือ เพราะรั้งไว้มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นนอกจากจะเจ็บทั้งคู่ดังนั้น ผมจึงคิดว่า ผมเป็นฝ่ายให้เขาบอกเลิกจะดีกว่า ฝ่ายโน้นเขาจะได้สบายใจนิ๊ดนึงอ่ะน่ะ
แต่เมื่อผมได้ทำกิจกรรมต่างๆ กับน้องคนนึงบ่อยๆ เป็นประจำไม่ว่าจะเที่ยว กิน เดินทางไปโน่น นี่ นั่น เจ้านี่ก็จะติดสอยห้อยตามผมไปทุกที บางครั้งก็กินนอนด้วยกันเลยก็มี เรียกได้ว่า ถ้าเจอผมที่ไหนก็ต้องเจอมันที่นั่นเลยทีเดียว “นพ วันนี้พี่มีธุระจะไปถ่ายรูปที่วัดพระบาทนะ ไม่เที่ยงก็บ่ายๆ น่าจะกลับ” นพยิ้มกริ่มทันทีขยับเป้เตรียมพร้อมทีเดียว ผมรีบยกมือโบกทันที “เฮ้ยๆ พี่จะไปคนเดียวอ่ะแก” นพอมยิ้มพลางตอบ “พี่จะเหงานะ ถ้าไม่มีผม ผมไปด้วยไม่ได้หรอ นะๆๆ ไปด้วยนะ อยากไป” ไม่พูดอย่างเดียวนะ แถมทำตาปริบๆ น่าสงสารเชียว ไอ้เด็กเปรต!!
“ไม่ๆ ฉันหาแฟนไม่ได้พอดี ขอร้องอย่ามาอ้อน เดี๋ยวจะโดนหน้าแข้งนะ นพ” นพทำตาละห้อย “ไม่ให้ไปแน่นะ พี่” ผมรบตอบ “เออดิ ไอ้นี่” นพยังยิ้มหน้าทะเล้นใส่ผม เผื่อว่าผมจะเปลี่ยนใจ
“ไม่เปลี่ยนใจจริงรึพี่” ผมเลยต้องลุกเดินออกมาเฉยๆ ตัดความรำคาญ แต่จริงๆ ผมก็อยากให้มันมาด้วยนะ แต่ก็อย่างที่บอกนั่นแหระ ขืนมันติดสอยหอยตามบ่อยๆ พอดีแหระ ผมหาแฟนไม่ได้พอดี ดีไม่ดี เขาจะหาว่าเป็นเกย์เอาอีก สมัยนี้ยิ่งกำลังฮิตซะด้วยซิไอ้ประเภทชายรักชายเนี่ย เมื่อเดินทางมาถึงวัด ผมก็รีบทำงานของผมทันทีเตรียมกล้อง เช็คแบต อ้าว!!! ลืมเมมกล้องเฉยเลย ให้ตายเถอะ ผมจึงตัดสินใจโทหาไอ้เจ้านพทันที เพราะงานใกล้เริ่มแล้ว “นพๆ” เสียงนพหัวเราะเบาตามสายมา “โห่ พี่ห่างผมแป๊บเดียว คิดถึงผมแล้วรึ แหมๆ ขอไปด้วยก็ไม่ให้ไป” ผมเลยด่าเข้าให้ “ไอ้บ้า จะเล่นไปถึงไหน พี่รีบนะเดี๋ยวแกรีบเอาเมมกล้องมาให้พี่ด่วนเดี๋ยวนี้เลยนะ ไวๆ ไม่เล่น” นพยังคงหัวเราะตามสายมาอีก “นั่นไง เพราะพี่ขาดผมไม่ได้เลยทำเป็นลืมใช่ไหม ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นพี่ ไปแหระๆ ไม่เล่นแล้ว ฮ่าๆๆๆ” ไม่กี่อึดใจ นพก็โผล่หน้ามาพร้อมเมม “ไงพี่ รอนานมั้ย” ผมรีบรับเมม “อืม ไวดีนี่แก” นพรีบช่วยผมทำงานทันที นพอายุน้อยกว่าผม 2 ปี เป็นคนอารมณ์ดีบางทีดีเกินไปด้วยซ้ำ บ่อยครั้งก็ทำให้ผมอารมณ์ดีตามไปด้วยเพราะขำมันนั่นแหระ ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าวันหนึ่ง นพ มันมีแฟนไปผมจะทำยังไง แล้วถ้าคิดในทางกลับกันถ้าผมมีแฟนมันจะคิดแบบผมมั้ยนะ เอาแล้วซินี่ผมคิดอะไรเนี่ย เลอะเทอะไปกันใหญ่แล้วพอๆ ไม่คิดดีกว่าทำงานดีกว่า “พี่ๆ เสร็จงานจะไปไหนต่อไหมครับ” ผมมองมันแล้วถาม “มีไรรึเปล่า แกจะไปไหนล่ะ พี่จะไปเดินเล่นที่เย็นๆ ซะหน่อยรึแกว่าไง นพ” พูดพลางตบไหล่มันเบาอย่างเอ็นดู “ผมว่าจะไปหาเหมียวซะหน่อยอ่ะพี่ เขางอนผมอยู่” ผมพยักหน้ารับรู้ “อ้อ แฟนงอน ฮ่าๆๆๆ พี่บอกแล้วอย่ามาตัวติดกับพี่” ผมพูดไปงั้นแหระ ไม่อยากให้นพมันรู้สึกไม่ดี “ไม่หรอกพี่ เขางอนเป็นประจำแหระ ผู้หญิงไม่งอนเขาว่าจะไม่งาม ฮ่าๆๆๆ” ไอ้นพมันตอบยียวนผม “เออ ไปเลยแก ก่อนที่ไอ้เหมียวจะงอนไปกว่านี้ พี่ไม่ช่วยแกง้อแฟนนะเว้ย” นพหัวเราะเบาๆ ตามเรื่อง “งั้นผมแยกกับพี่ตรงนี้เลยนะ เย็นๆ ผมจะแวะเข้าไปหานะ พี่ อย่าดื้อ อย่าซนล่ะ ง้อแฟนแป๊บเดียว เครนะ ฮ่าๆๆ” ไม่วายที่มันจะหยอดผมตลอด “มึงเริ่ม กวน....กูล่ะ ไอ้นพ” นพหัวเราะเอิ๊กอ๊ากก่อนจะเดินผิวปากออกไป ผมได้แต่มองตาม
นพเป็นแฟนกับเหมียวมานานแล้วตั้งแต่เริ่มรู้จักกับผมมา เห็นมันทะเลาะกันประจำโกรธกันงอนกันไม่ทันข้ามคืนก็คืนดีกันทุกที นพมันเก่งง้อแฟนเก่ง ผมยังนึกอิจฉามันเล็กๆ เลย ผิดกับผมที่ไม่เคยอดทนกับการง้อแฟนเลยเมื่อเขาอยากจะเลิกผมก็ไม่พูดอะไรต่อยินยอมให้เขาไปแต่โดยดี เหมียวเป็นเด็กสาวหน้าตาดีทีเดียว แต่ขี้งอนไปหน่อย น่านๆ วิจารณ์แฟนเขาอีกผมแต่ระยะหลังๆ ผมกับนพชอบกล้อง ชอบถ่ายรูปเหมือนกัน นพจึงมาคลุกอยู่กับผมเป็นประจำทำให้ห่างกับเหมียวไปบ้างซึ่งผมเองก็เข้าใจ ตามอารมณ์ของผู้หญิงที่อยากให้แฟนเอาใจพาไป โน่น นี่ นั่น เป็นธรรมดาไอ้ผมเองก็เคยเตือนมันแล้วนะ แต่มันก็ขำๆ ไม่เครียดอะไร เอาเป็นว่าเย็นๆ ถ้ามันแวะมาหาผมจะพามันไปเลี้ยงปลอบใจซะหน่อย นั่น!! พูดไม่ทันขาดคำมันโทมาล่ะ “ฮัลโหล ว่าไงแก” เสียงตามสายของนพ ฟังดูไม่ดีเลย “พี่ผมๆๆ ผมเสียใจ พี่มารับผมหน่อยดิ” ผมรับปากรีบไปรับมันทันทีสภาพที่ผมเห็น ผมพูดไม่ออกเลย 3 ชั่วโมงตะกี้ ไอ้นพน้องที่ร่าเริง กวนๆ มันไม่หลงเหลือภาพนั้นเลยพับผ่าซิ หน้าเหมือนคนแบกโลกไว้ทั้งใบ ตาลอย เหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย “เฮ้ย!! นพ” ผมเรียกได้แค่นั้นเท่านั้นเอง เจ้านพก็โผเข้ากอดผมสะอึกฮักๆ เหมือนเด็กได้ที่พึ่ง “พี่ เขาทิ้งผมไปแล้ว เหมียวทิ้งผมไปแล้ว พี่ปั้น ผมจะทำไง ผมต้องทำไง พี่ช่วยผมด้วย” ผมอึ้งกอดตอบตบไหล่เบาปลอบน้อยๆ ผมพานพนั่งรถมาด้วยกันนพไม่พูดเลยสักคำ นั่งนิ่งเหมือนไม่มีใครนั่งมากับผมเลย ผมรู้ซึ้งกับความเสียใจแบบนี้ ผมเข้าใจอารมณ์เป็นอย่างดีพลันนพก็พูดขึ้นมาว่า “พี่แวะ บาร์ตรงหัวมุมก่อนดีมั้ย ผมอยากเมา ผมจะได้ไม่ต้องคิดมาก” ผมพยักหน้าแล้วเลี้ยวรถหาที่จอด “พี่ครับผมขอวันนึงนะ” ผมสงสารมันจับใจแต่ไม่อยากถามหรือพูดอะไรที่จะทำให้มันเลวร้ายไปกว่านี้ “ได้ซิไอ้น้อง เดี๋ยวพี่กินเป็นเพื่อน สั่งเลยพี่เลี้ยง” นพยิ้มแหยๆ ผมไม่ชอบเลยพับผ่าซิ “อเมริกันแชร์ดีกว่าพี่ ผมรบกวนพี่มาเยอะแล้ว” ผมพยักหน้า “อืม ตามใจแก ว่าไงว่าตามกัน” นั่งกินกันไปเรื่อยนพเริ่มได้ที่ ไอ้ผมไม่เท่าไรเพราะต้องขับรถเลยกินนิดหน่อยต้องดูแลมันอีก “พี่รู้มั้ย เขาคบกันมาตั้งนานพอๆ กับที่คบกับผมที่เด็ดสุด เขาเลือกคนนั้นไม่ได้เลือกผม ถ้าเขาจะคบเผื่อเลือกทำไมไม่บอกผมตั้งแต่แรก ผมเสียใจที่สุดเพราะผมไม่เคยมีใครเลยนอกจากเขานะพี่ พี่เข้าใจผมใช่มั้ย” ผมพยักหน้าตบไหล่น้องเบาๆ “เอาน่า เดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่พี่เห็นแกโกรธกันไม่ทันข้ามคืนทุกทีนี่น่า สู้ดิแก” นพส่ายหน้าตาแดงเพราะฤทธิ์ความเมา “ม่ายยยยยยอ่ะพี่ เขาไปอยู่ด้วยกันมันจะเป็นเหมือนเดิมได้ไงอ่ะ” หนักเลยงานนี้ หนักกว่าที่ผมคิดไว้อีก ในขณะที่ผมคิดๆ หันมาอีกทีนพก็ฟุบไปกับโต๊ะแล้ว “เฮ้ยๆๆ นพๆๆ ลุกๆๆ กลับบ้านกัน น้องๆ เก็บตังค์ด้วยครับ” ผมรีบจ่ายเงิน สรุปผมต้องทั้งแบกทั้งลากมันเข้าบ้าน ตัวหนักฉิบ!!!! จะปล่อยมันนอนบนโซฟาแบบนั้นก็สงสารเลยเอาน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ซะหน่อยดีกว่า จะได้นอนสบายขึ้น ผมค่อยๆ บิดน้ำที่ผ้าหมาดๆ เพื่อเช็ดหน้าลำคอ ไล่ลงไปเรื่อยจนถึงแผงอก เจ้ากรรม!!! ผมไม่รู้ว่ามันละเมอหรือว่าอะไร นพกอดรอบคอผมโน้มหน้าผมจนติดหน้ามัน ปากประกบกันอย่างจัง เอิ่ม!!!! ก่อนที่อะไรๆ จะเกินไปมากกว่านั้นผมรีบยันอกมันไว้ นพปรือตามองผม ตางี้เยิ้มมมมเชียว “พี่......อยู่กับผมนะ ผมไม่มีใคร” ผมตะลึงและยันอกมันไว้ “เฮ้ย!!!” นพยังพูดต่อ “พี่ไม่รักผมหรอ” ผมอึ้งความรู้สึกสบสนปนเปกันไป เคยว่าคนอื่นไว้ด้วยแต่คราวนี้กับสับสนลึกๆ ผมเองก็แอบดีใจที่ได้อยู่ใกล้มันผมจึงต้องยอมให้มันกอดอย่างนั้นจนมันหลับสนิทผมเองก็เผลอหลับไปในอ้อมกอดนั้น นั่นเองนี่ผมเริ่มเบี่ยงเบนแล้วใช่มั้ย?????
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น