๕๙๒. เกือบ ๔๐ ปีผ่านไป...
ภาพเหล่านี้ ได้ถ่ายไว้เมื่อปี พ.ศ.๒๕๑๘...จวบจนมาถึงปีนี้ พ.ศ. ๒๕๕๗ เกือบ ๔๐ ปีแล้ว
ที่ฉันได้ผ่านเหตุการณ์และสถานที่แห่งนี้ เมื่อเกือบ ๔๐ ปีที่แล้ว...โรงเรียนที่สอนให้ความรู้
แก่ฉัน...และนำความรู้ที่ได้รับมาพัฒนาตนเองและพัฒนาต่อประเทศชาติได้ในระดับหนึ่ง
ขอฝากเด็กไทยรุ่นปัจจุบัน...ที่มีความพร้อมและมีโอกาส...มากกว่าพวกฉันและเพื่อน ๆ
ที่ได้เล่าเรียนมาตามสภาพที่ได้เห็น...จงนำความรู้ + โอกาสที่ได้รับมากกว่าพวกฉัน
มาช่วยกันพัฒนาบ้านเมืองให้เจริญมากยิ่งขึ้น...
"ชาติกำเนิด...มิได้เป็นปัญหาหรืออุปสรรคต่อการสร้างคนให้เป็นคนดี
แต่ความพร้อมและการได้รับโอกาสของแต่ละคนนั้นมากกว่า...ที่จะช่วยให้มนุษย์เรา
ได้รับโอกาสและนำโอกาสนั้นมาช่วยพัฒนาบ้านเมืองให้เจริญยิ่งขึ้น"...เพราะชาติกำเนิด
เราไม่สามารถเลือกเกิดได้...การเลือกได้ นั่นคือ การมีความพร้อมและการได้รับโอกาส...
(ภาพเหตุการณ์ตอนที่ฉันเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น ม.ศ.๑ - ๓ ณ โรงเรียนพรหมพิรามวิทยา
อำเภอพรหมพิราม จังหวัดพิษณุโลก)
ในจำนวนเด็กนักเรียนที่เห็นเหล่านี้...มีฉันและเพื่อน ๆ อีกหลาย ๆ คนที่เป็นส่วนหนึ่ง
ในการพัฒนาประเทศไทยให้มีการพัฒนายิ่งขึ้น โดยมีหลากหลายอาชีพ เช่น
ตำรวจ ครู ทนายความ ทหาร ผู้อำนวยการกองฯ ฯลฯ นี่คือ รากเหง้าที่พวกเราได้เติบโต
มาจากโรงเรียนที่ทุกท่านได้เห็น แต่สามารถนำพาประเทศชาติให้เจริญขึ้นได้...
สถานที่นี้...ที่ฉันได้เคยเรียน...จนได้มาเป็นผู้อำนวยการกองบริหารงานบุคคล มรภ.พิบูลสงคราม ณ วันนี้...เวลาผ่านไปเกือบ 40 ปี...พวกฉันยังจดจำและรำลึกถึงวันคืนเก่า ๆ มิเคยเปลี่ยนแปลง...จำได้ว่าสมัยฉันเป็นเด็ก ๆ นั้น ฉันลำบากกันมาก ๆ...เมื่อเปรียบเทียบกับเด็กสมัยปัจจุบันล่ะ...ดีและมีโอกาสกว่าพวกฉันหลายเท่า...ขอจงนำโอกาสที่ได้รับมาปรับใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อประเทศชาติให้มากที่สุดเท่าที่จะทำกันได้...
ขอขอบคุณครู อาจารย์ ที่สั่งสอนและมอบความรู้ให้กับตัวฉันได้มีความรู้ติดตัวมาเพื่อทำงาน
และประกอบอาชีพเลี้ยงครอบครัว ตลอดจนได้นำความรู้นั้นมาเพื่อทำงานและพัฒนาประเทศชาติได้
ในระดับหนึ่ง...
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๗
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น