ข้าของแผ่นดิน....พยอม วุฒิสวัสดิ์
ข้าราชการคือข้าของแผ่นดิน ที่ทำงานรับใช้พระราชา เพื่อสร้างความอยู่ดีมีสุขให้แก่ประชาชน
...
ผมรู้จักคุณพยอม วุฒิสวัสดิ์ ในภาระงานตามวิถีราชการ จำได้ว่าที่ได้ทำงานร่วมกันอย่างจริงจังก็ตอนทำเรื่องแผนแม่บทชุมชนแบบบูรณาการเพื่อเอาชนะความยากจน ที่รัฐบาลสมัยนั้นอยากให้มีการบูรณาการการทำงานของส่วนราชการในการสร้างทีมวิทยากรกระบวนการไปสนับสนุนให้ตำบลสามารถจัดทำแผนชีวิตได้อย่างมีคุณภาพ เป็นช่วงที่กำลังบูมเรื่องแผนแม่บทชุมชนในช่วงประชาคมเบ่งบาน
แน่นอนว่าคิดแบบราชการการขับเคลื่อนก็อาจเป็นไปแบบราชการ แต่ครั้งนั้นโชคดีที่จังหวัดน่านมีคุณพยอม เป็นแกนประสานหลักของจังหวัด จึงชักชวนเอาแกนข้าราชการที่คิดนอกกรอบมาทำงานร่วมกันจนเกิดผลลัพธ์ที่ดี จนเป็นที่ยอมรับเป็นตัวอย่างที่ดีในระดับประเทศ
...
หลังจากนั้นผมได้มีโอกาสทำงานร่วมกับท่านบ่อยๆ แต่ที่สำคัญที่สุดคือการเข้ามาร่วมกันทำงานภายใต้ “เครือข่ายมูลนิธิฮักเมืองน่าน" ไม่ว่าจะเป็นเครือข่ายครอบครัวเข้มแข็ง เครือข่ายเกษตร เครือข่ายอนุรักษ์ป่าชุมชน และเครือข่ายอื่นๆ
การทำงานร่วมกันภายใต้เครือข่ายมูลนิธิฮักเมืองน่านนี่เอง ที่ทำให้ได้รู้จักคุ้นเคยกันมากยิ่งขึ้น ได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนแนวคิด ประสบการณ์การทำงานร่วมกันอย่างเนืองเนือง แน่นอนว่าเป็นการเอาภูมิรู้ทางวิชาการด้านเกษตร ด้านสุขภาพ มาบูรณาการเชื่อมโยงกัน ช่วยกันขับเคลื่อนเครือข่ายฮักแผ่นดินถิ่นเกิด มาช่วยกันเติมเต็มในส่วนขาดของเครือข่ายภาคประชาชน ดึงเอาเครือข่ายและทรัพยากรจากภาครัฐที่พึงมีตามช่องทางแห่งรัฐเข้ามาหนุนเสริมเชื่อมการทำงานกับเครือข่ายรากหญ้า รวมทั้งให้โอกาสรากหญ้าในการยืนอยู่ในสังคมวงราชการได้อย่างเต็มภาคภูมิ
แน่นอนว่าการทำงานมิใช่ข้าราชการเป็นผู้รู้ แต่หากปราชญ์ชาวบ้าน แกนนำชาวบ้าน ชาวบ้านต่างหากที่ได้ช่วยเป็นครูสอนให้กับเราในการทำงาน เราต่างเป็นครูซึ่งกันและกัน ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ มีอะไรก็ปรึกษาหารือกัน แน่นอนมิใช่เพียงงานเครือข่ายภาคประชาชน แต่หากงานราชการในหน้าที่ก็ประสานการทำงานร่วมกัน จนทำให้เกิดผลดีหลายเรื่อง เป็นที่รับรู้และยอมรับกันในวงกว้าง
...
ผมไม่อาจเขียนเล่าความรู้สึกที่มีต่อคุณพยอมได้หมดหรอก รู้แต่เพียงว่าที่ผ่านมาท่านมีคุณค่าสมเป็นข้าของแผ่นดิน และเป็นแบบอย่างของข้าราชการที่เหล่าผองข้าราชการควรเอาเป็นแบบอย่างยิ่งนัก
...
ผมจำคำพูดคุณพยอม ได้ดีคำหนึ่งว่า “...ไม่ว่าคุณจะยิ่งใหญ่เพียง มีตำแหน่งใหญ่โตเพียงใด มีอำนาจ มีเงินมากขนาดไหน สุดท้ายก็อยู่ได้แค่นี้(โลงศพ)..." ใช่แล้วครับ เราไม่อาจอยู่ค้ำฟ้า เราเพียงมาอาศัยบนโลกนี้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของเวลาที่โลกดำรงอยู่เท่านั้น แล้วเราจะอวดดีไปใย
...
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของปีงบประมาณ ๒๕๕๗ และเป็นวันสุดท้ายของการทำงานของข้าราชการที่เกษียณอายุราชการ ผมก็รู้สึกใจหายปนดีใจเมื่อได้ข่าวว่าคุณพยอมได้ขอลาออกจากราชการก่อนกำหนดตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ใจหายเพราะเสียดายที่ราชการได้สูญเสียข้าราชการฝีมือดีไปคนหนึ่งไปก่อนกำหนดที่ควรจะเป็น ดีใจคือเครือข่ายภาคประชาชนจะได้คนดีมีฝีมือมาช่วยงานได้เต็มที่ (แม้ว่าคุณพี่จะอยากพักผ่อนบ้างก็ตาม 555)
...
แน่นอนหากยังทำงานราชการต่อไป ด้วยศักยภาพของท่าน ท่านย่อมได้เติบโตในหน้าที่การงานมากกว่านี้แน่นอน แต่การไม่ยึดติดในลาภยศสรรเสริญเป็นสิ่งที่พวกเราได้บ่มเพาะกันมาตลอดในการทำงานเครือข่าย การอยู่แบบพอเพียงจึงเป็นวิถีที่เราได้ช่วยกันสรรค์สร้าง และนั่นคงเป็นทางเลือกคุณพยอมเลือกไว้และดำรงอยู่เช่นนั้นเสมอมา ผมได้ข้อคิดที่สำคัญจากท่านอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการรู้จักอดออม เพื่อให้มีทุนเลี้ยงตนเองยามเกษียณราชการ การดำรงตนให้อยู่กับความพอเพียง รู้จักพอ รู้จักปล่อยวาง ไม่ยึดติดกับตำแหน่งลาภยศ ไม่ชิงดีชิงเด่นกับผู้ใด และที่สำคัญอุดหนุนจุนเจือคนอื่นบ้างตามแต่โอกาสและอัตภาพของตนเอง ช่วยเหลือสังคมเมื่อมีโอกาส
...
แน่นอนว่าความเป็นข้าราชการก็มีกรอบขีดคั่นอยู่ ไม่อาจทำอะไรได้อย่างที่ใจปรารถนา การออกจากราชการก็เหมือนกับการทลายกรอบกำแพงที่ขวางกั้นความคิด และความอยากทำอะไรๆ ลงไปได้ระดับหนึ่ง แต่วิถีแห่งสังคมมนุษย์มันไม่ได้มีเพียงกำแพงราชการเท่านั้น หากแต่มีกำแพงอื่นๆอีกมากมาย ที่สังคมต่างสร้างขึ้นมามากมาย หลายชั้น ซับซ้อนซ่อนเงื่อน กำแพงที่สำคัญที่สุดคือ “กำแพงใจ" ที่เราจำเป็นต้องทะลายลงให้ได้
…
ครับวิถีชีวิตหลังราชการ เป็นวิถีที่ท่านได้เลือกไว้แล้ว
ยอดฝีมือแม้จะวางมือจากยุทธภพแล้วก็ตาม ความเป็นยอดฝีมือก็ยังคงอยู่ และคงโดดเด่นอยู่อย่างนั้นมิเสื่อมคลาย
ขอแสดงความมุฑิตาจิตกับคุณพยอม วุฒิสวัสดิ์ ครับ
ด้วยจิตคารวะ
๓๐ กันยายน ๒๕๕๗
ความเห็น (1)
ใช่ค่ะ .... ทำคุณงามความดี ... มาตลอดอายุราชการ นะคะ .... ได้พักบ้างนะคะ ขอบคุณค่ะ
