พฤติกรรมเปลี่ยน เมื่อเริ่มดูนก
ตั้งแต่หันมาสนใจดูนก เริ่มสังเกตุว่าพฤติกรรมตัวเองเปลี่ยนไป เวลาเดินผ่านพื้นที่ที่ได้ยินเสียงนกร้อง จะหยุดเดินแล้วหันไปมองตามเสียง หานกเจ้าของเสียงนั้น เจอบ้างไม่เจอบ้าง ถึงตอนนี้ก็ยังจำไม่ได้หรอกว่าเสียงนกต่างๆที่เคยได้ยินนั้นคือเสียงนกอะไร
ถ้ามองหาแล้วเจอตัวก็จำได้บ้างไม่ได้บ้างว่านกที่เราเห็นนั้นคือนกอะไร ทำให้นึกถึงตอนดำน้ำดูปลาใหม่ๆ ก็ลักษณะเดียวกันเลย พอเห็นนกแล้วบอกตัวเองว่ายังแยกแยะไม่เป็น ได้แต่จดจำแล้วกลับไปค้นหาในหนังสือนก เอาละสิเวลาผ่านไปไม่ทันข้ามวันดันจำรายละเอียดของนกไม่ได้อีก จึงถึงคราวตัดสินใจคิดจะซื้อกล้องเพื่อที่จะถ่ายนกกลับมา identify ทีหลัง ตอนนี้เลยทำการบ้านเรื่องกล้องและถามเพื่อนๆไปก่อน
เวลาเดินทางไปต่างจังหวัดระยะนี้จึงมักจะพกกล้องสองตาสำหรับส่องดูนกไปด้วยเสมอ พร้อมกล้องปัญญาอ่อนที่มีอยู่คือ Canon S100 ก็พอจะถ่ายภาพนกระยะใกล้ๆได้ อย่างในสองภาพที่เห็น ก็ถ่ายด้วยกล้องนี้ กล้องอีกตัวที่พกสลับกันคือ Canon G11 โดยมากเก็บภาพทั่วไปมากกว่า
นี่เป็นความสุขเล็กๆน้อยๆจากการดูนก ต้องขอบคุณคุณหมอสมปอง ตงพิพัฒน์ ที่เป็นคนชวนให้มาดูนก และขอบคุณครูคนแรกที่สอนเรื่องการดูนกคือคุณรัฐพล ใกล้ชิด ( คุณตู่ ) ที่ช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้อยากดูนกต่อไป โดนเพื่อนแซวเล็กๆว่าเปลี่ยนจากดูปลามาเป็นดูนกซะแล้ว
ย้อนกลับไปเรื่องฟังเสียงนก ก่อนที่จะสนใจเรื่องดูนก เวลานกร้องก็ไม่ได้สนใจ เหมือนกับไม่ได้ยินซะด้วยซ้ำไป ทั้งๆที่นกมันก็ร้องของมันทุกๆวันนั่นแหละ เสียงรอบๆตัวเรามีมากมาย แต่เราจะได้ยินเฉพาะเสียงที่เราสนใจและมีสมาธิพอที่จะฟังและจดจำ เมื่อไหร่ก็ตามที่เรามีสมาธิพอที่ฟังเสียงภายในตัวเราเท่านั้น เราอาจจะไม่ได้ยินเสียงจากภายนอกเลยก็ได้ ธรรมชาติรอบๆตัวเราช่างมหัศจรรย์ดีแท้
ความเห็น (3)
เห็นจริง..ยินจัง..ธรรมชาติ...
เป็นอีกหนึ่งความสุขจากธรรมชาติค่ะ
ขอบคุณยายธี และพี่ใหญ่ ค่ะ ช่วยกันรักษาธรรมชาติของเรานะคะ