​ บทเรียนของการตั้งต้นลุย

บทเรียนของการตั้งต้นลุย

ถือเป็นวันตั้งต้น แม้จะแบบตะแคง ๆ ก็ตาม ตื่นเช้ามาตีสามได้ เดินอยู่ครึ่งชั่วโมง

แล้วก็ล้มตัวลงนอนอีก ทำไมเป็นแบบนี้ เพราะหลัง ๆ มาค่อนข้างทำตามใจตนเอง อยากทำก็ทำไม่อยากทำก็ไม่ทำ ข้อปฏิบัติเลยถูกละเลย ใจไปจำ จนฝังลึก

ครูยังคงเมตตาเหมือนเดิม กับวิถีการสั่งสมบุญ แบบพาไปทำงานด้วย

สำรวจอาหาร ก่อนที่จะไปทาน ระหว่างรอเวลา ก็เดินรอบ ๆ สำรวจพื้นที่พร้อมจับการเคลื่อนไหวของตนเอง

ใจก็ระลึกว่า ผ่านอะไรมาก็เยอะนะ เจ็บมาก็เยอะ พลาดพลั้งเพราะขาดสติก็มาก ระหว่างเดินทางมาครูชี้หลายประเด็นให้ได้คิด

สะกิดให้กลับมารักษาสติ มั่นคงในข้อวัตร

วันนี้เข้าวันที่สอง ข้อวัตรยังลงได้ไม่ครบกับตนเอง

ถ้าไม่เริ่ม ก็จะล่าช้าไปอีก เขียนย้ำกับตน เตือนตน

กลางวันทำงาน ลุยงาน พยายามทำสิ่งที่ครูชี้

แล้วครูก็มอบภารกิจให้ทำ

ใจรู้ละ กับภารกิจ นั้นครูให้ทำเพื่อเกิดประโยชน์กับ หนูเอง โดยตรง

จากเต็ม 10 น่าจะได้สัก 6 กับภารกิจการจัดหาของ พลาดตรงที่ ขาดการจัดลำดับความสำคัญ

ระหว่างขับรถกลับ พอโดนความเหนื่อย เพลีย ง่วง โจมตี

เหมือนหมดแรงจะสู้ ครูเมตตาประคอง ขับรถแทน แล้วก็สอนหนูไปด้วย

กว่าจะตั้งลำได้ก็ ขอนแก่นละ ก่อนออกรถ ครูก็บอกว่า

“ถ้ามันเหนื่อยก็ ระลึกถึง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์”

หรือไม่ก็สวดอิติปิโส เท่านั้นแหละ ก็เริ่มสวด แบบที่สวดอิติปิโส ข้ามปีเมื่อช่วงปีใหม่

แล้วขับไปเรื่อย ๆ พอใจเริ่มนิ่งครูชี้ให้เห็น ใจที่นิ่งเป็นแบบนี้

ใจมีพลังมันดีไหม

สำรวจตนเอง มันเยี่ยมมาก ทำอะไร คล่องแคล่ว ไร้ ความกังวลที่เป็นขยะส่วนเกิน

เป็นบทพิสูจน์ว่า ถ้าทำก็ทำได้

ก่อนจะถึง ความเหนื่อยเพลียง่วงจะมาคุกคามอีกรอบ เป็นแบบนี้ซ้ำ ๆ

ครูเตือนก่อน อาการจะมา

พอครูเอ่ย ครานี้ ลุยแบบเร่ง ๆ สวดเลย

แล้วมันก็มาจริง ๆ ขนาดสวด ๆ อยู่ อาหารหาวมาน้ำตาไหล

มันเริ่มรุกมาตั้งแต่กลางหัว มันมาแต่ว่า เราสู้ สวด ๆ ไปเรื่อย ๆ

ขับรถได้ไม่นิ่งนัก แต่ใจ พอไหว

ถึงวัดไปแบบ รู้กับตนเองว่า “รอดละ”

แต่รอดบนพื้นฐานที่ ลุยแบบเชื่อครู ทำไปเลย ทำตั้งแต่ครูเริ่มเอ่ย

มันทัน รับมือกับภัยที่ กำลังจะคุกคามทัน

เข้ามาสำนักแม่ชี เคลียข้อความต่าง ๆ ทำวัตรเย็น

เข้าทางจงกรม ภาวนา เข้ากุฏิมา เปิด Ipad จะเขียน ก็แว๊บ จะค้นข้อมูลที่ต้องลงพื้นที่พรุ่งนี้

กลายเป็น เสร็จมัน บันทึกไม่ได้เริ่ม

สิ่งที่เปลี่ยนคือ ข้างใน สวดอิติปิโสตั้งแต่ตาไม่ลืม

แต่นิสัยคือ มันยังลุกไม่ได้ตั้งแต่ตื่น แต่เอาหล่ะ

ศีลยังกระพร่องกระแพร่ง แต่ตั้งไข่ละ มันก็ต้องนั่ง ก่อนแล้วค่อยวิ่ง แม้เราจะไม่ได้ตั้งไข่ใหม่แบบเด็กแรกเกิด

แต่เราเป็นคนขี้ที่ขี้เกียจขยับเดิน เพราะใจท้อ แขนขาก็เลยลีบ

แต่มีความจำได้ของการ นั่งยืนเดินวิ่ง แบบนี้ ดึงความจำได้ เข้ามาลุยใหม่ ก้าวต่อไป