สมพร สายสิงห์ทอง : จิตวิญญาณของคนเป็น....พ่อ

ผ่านมาเกือบสิบปีที่มิอาจลืมเลือนภาพและคำพูดของอาจารย์ที่ปรึกษาสมัยเรียนมัธยม... 

อาจารย์เป็นผู้ชายที่ใจดีมากๆ ใส่ใจและห่วงใยลูกศิษย์ทุกๆคน เหล้าไม่ดื่ม บุหรี่ไม่สูบ ไม่เที่ยวเตร่เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ เป็นพี่ชายที่ดีของน้องๆ และนิสัยที่ขี้อาย ทำให้อาจารย์มีแฟนและแต่งงานในวัย 40 ปีต้นๆ กว่าจะมีลูก อายุก็มากโข 

เมื่อได้ทราบข่าวเล่าลือว่า อาจารย์เป็นโรคมะเร็งตับ จึงได้ไปเยี่ยมอาจารย์ที่บ้าน พบอาจารย์นอนพักอยู่ที่บ้าน ท่าทางอ่อนเพลีย ไม่ค่อยจะมีแรง ผอมลง ตัวและตาเหลืองเล็กน้อย มีลูกชายวัย 2 ขวบกำลังน่ารักนอนหลับอยู่ไม่ไกลนัก เมื่อซักถามอาการว่า "อาจารย์เป็นยังไงบ้างคะ" 

อาจารย์บอกว่า "มันเพลีย ไม่ค่อยมีแรง ทานข้าวไม่ค่อยได้ มันอยากอาเจียน" 

จึงปลอบใจอาจารย์ไปว่า "อาจารย์ต้องพยายามทานให้เยอะๆ นะคะ จะได้มีแรง อย่าใจอ่อนหนา สู้ๆ นะคะ" 

อาจารย์เหลือบสายตามองไปที่ๆลูกชายนอนอยู่อย่างรักใคร่ พร้อมกับพูดว่า "ครูต้องสู้อยู่แล้วละ เพื่อลูกของครู ไม่ต้องห่วงครูหรอก" 

หลังจากพูดคุยกันสักครู่ ก็ต้องขอตัวกลับ เพราะดูท่าทางอาจารย์เพลียมาก เลยแนะนำให้อาจารย์พักผ่อนมากๆ แล้วจะแวะมาเยี่ยมใหม่ 

..  ..  ..

ไม่ถึงเดือนหลังจากไปเยี่ยม...

เย็นวันหนึ่งเจออาจารย์ที่ตลาดหน้าที่ทำงาน อาจารย์เปลี่ยนไปมาก ผอมลงมาก ตัวตาเหลืองอร่ามราวกับขมิ้นเห็นได้แต่ไกล และยังมีอาการท้องมานด้วย จึงเดินเข้าไปยกมือไหว้สวัสดีอาจารย์ และทักทายไปว่า "อาจารย์มาซื้ออะไร" 

อาจารย์ตอบว่า "แฟนครูมาซื้อกับข้าว" 

จึงถามต่อว่า "อาจารย์เป็นยังไงบ้าง" 

อาจารย์ตอบว่า "ครูจะไปทำเคโมที่จุฬา"  อาจารย์เงียบไปสักครู่แล้วพูดต่อว่า "ครูตายไม่ได้ ครูห่วงลูก" ครูพูดด้วยน้ำเสียงละห้อย สายตามีแววกังวลใจ คงเป็นเพราะอาการและอาการแสดงที่ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนฟังอึ้ง น้ำตารื้น จุกแน่นในอกพูดไม่ออก ได้แต่ส่งสายตา และพยักหน้าให้อาจารย์แทนคำพูด 

พอดีแฟนอาจารย์เดินมา จึงได้บอกอาจารย์สู้ๆ พร้อมยกมือไหว้ลาอาจารย์และภรรยา ก่อนพูดว่า "สู้ๆ ค่ะอาจารย์" 

.. .. ..

ผ่านไปไม่ถึง 2 อาทิตย์ 

เช้าตรู่วันหนึ่ง เพื่อนก็โทรศัพท์มาบอกว่า "ไปดูอาจารย์หน่อย อาจารย์ไม่ไหวแล้ว บ้านเธอใกล้ที่สุด" 

จึงรีบเดินทางไปที่บ้านอาจารย์ พบว่ามีผู้คนเต็มบ้านทั้งญาติๆ และเพื่อนฝูง สภาพอาจารย์เหนื่อยและอ่อนเพลียมากแล้ว แต่อาจารย์ยังไม่ยอมจากไป มีภรรยาอยู่ใกล้ๆ กับเพื่อนสนิทอีกคน จึงเดินไปหาแฟนอาจารย์ที่เป็นพยาบาลเหมือนกัน พี่เขาบอกว่าอาจารย์ air hunger (หายใจแบบกระหายอากาศ) ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่อาจารย์ไม่ยอมจากไป จึงบอกพี่เขาไปว่า วันก่อนอาจารย์บอกน้องว่า "ครูตายไม่ได้ครูห่วงลูกๆครูยังเล็ก" 

ภรรยาของอาจารย์จึงจับมืออาจารย์แล้วบอกว่า "พ่อๆไม่ต้องห่วงนะ น้องจะดูแลลูกให้ดีที่สุด พ่อทำใจให้สบายนะ พ่อไปเหอะ ชาติหน้ามีจริงขอให้เรากลับมาเป็นพ่อแม่ลูกกันใหม่นะพ่อนะ" 

มีเพื่อนอาจารย์พูดสำทับช่วยอีกคน 

หลังจากนั้นไม่กี่นาที อาจารย์ก็จากไปอย่างสงบ 

จิตวิญญาณของแต่ละคนแตกต่างกัน บางคนมีความเชื่อฝังแน่น แต่บางคนจิตวิญญาณ คือ บุคคลที่เขารักและหวงแหนที่สุดในชีวิต เฉกเช่น อาจารย์ที่มีลูกเป็นเสมือนจิตวิญญาณของอาจารย์เอง

[กานดาวศรี ตุลาธรรมกิจ]

ขอบคุณค่ะ  ได้รับฟังเรื่องราวดีๆ คุณสมพรได้ช่วยอาจารย์โดยบอกภรรยาอาจารย์เรื่องลูก  ซึ่งเป็นคนที่ช่วยปลดล๊อคความทุกข์ให้กับอาจารย์  เรื่องจิตวิญญาณเป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่คนส่วนใหญ่จะมองข้ามและคิดว่าเป็นเรื่องเล็กๆไม่ให้ความสำคัญ แต่พอใกล้ตายจริงๆเรื่่องจิตวิญญาณอาจเป็นตัวฉุดขึ้นสวรรค์หรือลงนรกได้พอๆกันถ้าไม่มีการประเมินและให้การช่วยเหลือ

[ธารินทร์ เพ็ญวรรณ]

ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆครับ 

มีผู้ป่วยหลายคนที่ห่วงครอบครัวมากกว่าตัวเองเสียอีก และเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่ทางแพทย์เราจะใช้ยาช่วยบรรเทาความกังวลเหล่านี้ได้ คนที่จะช่วยปลดเปลื้องเขาได้คือคนใกล้ชิด ที่จะช่วยอยู่เคียงข้างและให้ความมั่นใจได้ว่าพวกเขาจะอยู่ต่อไปได้ครับ