ใจนำพา ศรัทธานำทาง ทำทุกอย่างให้ยั่งยืน สู่ความพอเพียง

เหมือนวันนี้ที่รอคอย พบเจอและสำเร็จแล้ว ในการสร้างแหล่งเรียนรู้ ที่เป็นแบบค่อยเป็นค่อยไปมาตลอด ไม่รอ ไม่ร้องขอ ทำและแก้ปัญหา สร้างมูลค่าเพิ่มต่อเนื่อง ทั้งที่รู้ว่าเหนื่อยหนัก แต่ก็ไม่รู้สึกท้อ เป็นพันธกิจของโรงเรียนเล็ก ที่จำเป็นต้องหาเครื่องมือ หรือนวัตกรรมนำนักเรียนและครูออกจากห้องเรียน อย่างมีเป้าหมายและบูรณาการได้ในหลายสาระวิชา

ห้องเรียนที่เป็นอาคารประกอบ ซึ่งเกิดจากชาวบ้านสร้างให้ เมื่อ ๒๐ กว่าปีมาแล้ว ผมตั้งใจให้เป็นศูนย์การเรียนรู้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ก่อนหน้านี้ ทรุดโทรมไปตามกาลเวลา วันที่ผมย้ายมาห้องนี้เป็นโกดังเก็บของจำพวกขยะเหลือใช้ คล้ายห้องลึกลับ อับชื้นน่ากลัว และแล้ว ๘ ปีที่ผ่านมา..ผมแปลงให้เป็นห้องพยาบาล ห้องสหกรณ์ ห้องเก็บอุปกรณณ์กีฬาและห้องพอเพียง

นักเรียนชอบเรียกว่าห้องพอเพียง เนื่องจากเป็นที่รวมความรู้และผลิตภัณฑ์ในโครงการ/กิจกรรมตามปรัชญาฯ มีภาพกิจกรรมสำคัญและอุปกรณ์ดนตรี ที่เป็นมิติด้านศิลปวัฒนธรรม

ทำไปหลายอย่าง กว่าจะเป็นห้องที่สะอาด และเป็นระเบียบเรียบร้อย ทั้งปูกระเบื้อง ติดป้ายนิเทศและติดไฟฟ้า พัดลม สิ่งที่ไม่น่าชื่นชม คือ โครงสร้างหลังคาสังกะสี ที่เก่ามาก มองดูแล้ว ไม่สวยงามและไม่มั่นคงปลอดภัยเท่าที่ควร

ขอบคุณสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาญจนบุรี เขต ๔ อนุมัติและจัดสรรงบประมาณ ปรับปรุงซ่อมแซมให้ ๗๐,๐๐๐ บาท วันนี้ จึงได้โครงหลังคาใหม่ เป็นเหล็กและใช้แบบเมทัลชีทสีขาว

หลังคาสูงโปร่ง ระบายอากาศได้ดี สิ่งที่ตามมาคือ โครงสร้างภายในไม่เหมือนเดิม มีช่องว่างมากมายระหว่างหลังคากับฝาห้อง รวมทั้งระบบไฟ้ฟ้าที่ถูกรื้อไปและสีสันภายในและภายนอกไม่มีความกลมกลืนกับของเดิม

ผมต้องใช้เงินโรงเรียนเพิ่มไปอีกเกือบ ๒๐,๐๐๐ บาท เป็นค่าวัสดุอุปกรณ์และค่าแรงช่าง เพื่อการก่ออิฐบล๊อกผนังห้อง ฉาบปูน ทาสีและติดตะแกรงลวด ไม่ให้นกหนูเข้าไปทำรัง ทุกอย่างดูลงตัว เหมือนได้อาคารใหม่ ที่เป็นไปเพื่อการเรียนการสอน ที่ช่วยให้เข้าใจ เข้าถึงและพัฒนา ในเรื่องปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง

ครับ เหมือนวันนี้ที่รอคอย พบเจอและสำเร็จแล้ว ในการสร้างแหล่งเรียนรู้ ที่เป็นแบบค่อยเป็นค่อยไปมาตลอด ไม่รอ ไม่ร้องขอ ทำและแก้ปัญหา สร้างมูลค่าเพิ่มต่อเนื่อง ทั้งที่รู้ว่าเหนื่อยหนัก แต่ก็ไม่รู้สึกท้อ เป็นพันธกิจของโรงเรียนเล็ก ที่จำเป็นต้องหาเครื่องมือ หรือนวัตกรรมนำนักเรียนและครูออกจากห้องเรียน อย่างมีเป้าหมายและบูรณาการได้ในหลายสาระวิชา

วันนี้ เขตพื้นที่เข้ามามีส่วนร่วม ให้แหล่งเรียนรู้ที่สำคัญแห่งนี้ มีความมั่นคง แข็งแกร่งและยั่งยืน คิดเสมอว่า บุญคุณต้องทดแทน และด้วยหน้าที่"ผู้นำ" ต้องทำให้ "คุณภาพ"เกิดขึ้นให้จงได้ ซึ่งอาจจะไม่ได้ผลิตผลเป็นค่าคะแนนร้อยละ..ที่สูงกว่าระดับประเทศ แต่ต้องบังเกิดภาพครอบครัวที่อบอุ่น น่าอยู่ น่าเรียน สร้างทักษะชีวิตและสุนทรียศาสตร์ ตลอดจนครูและนักเรียน....รู้ค่าของความพอเพียง

ขอบคุณท่านอาจารย์ ผู้ใช้นามปากกาว่า "แผ่นดิน" ที่ทำให้ผมรู้จักคำว่า ใจนำพา ศรัทธานำทาง..ที่ช่วยให้ผมเดินทางแบบมีทิศทางมาหลายปี เวลาที่เหลืออยู่นี้ จะทำทุกอย่างให้เกิดคุณภาพที่ยั่งยืนครับ

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์ ๑๖ กรกฎาคม ๒๕๕๗

เขียนใน GotoKnow โดย ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
ใน บ้านหนองผือ...สถานศึกษาพอเพียง

คำสำคัญ (Tags): #เรื่องเล่าเร้าพลัง#โรงเรียนขนาดเล็ก#สถานศึกษาพอเพียง

หมายเลขบันทึก: 572609เขียนเมื่อ 16 กรกฎาคม 2014 19:49 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 กรกฎาคม 2014 19:49 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน