ชีวิตกับความตาย
"มรณนฺตํ ชีวิตํ" (มะระนันตัง ชีวิตัง) ข้อความนี้แปลว่า "ชีวิตมีความตายเป็นที่สุด" หรือ "ความสิ้นสุดของชีวิตคือความตาย" ข้อความนั้น มักผุดขึ้นมาเสมอเมื่อผมคิดถึงเรื่องเป็นๆตายๆ อย่างในดึกนี้ ทำให้ผมต้องเปลี่ยนอิริยาบถจากนอนดูหนังไทยเก่าๆเรื่อง "อีแตน" โดยการลุกขึ้นมาเขียนบันทึก หลังจากไม่ได้ให้เวลากับการเขียนมาหลายเดือน เพราะให้ชีวิตเป็นไปกับการเดินทางและรักษาความรู้สึกดีๆของคนรอบข้าง ภาพที่ทำให้ผมต้องลุกขึ้นมาเขียนคือภาพปลายเท้าที่ทอดยาวแบบสงบนิ่ง
ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่ผมมองลงไปปลายเท้า เห็นเท้าของตัวเองทั้งสองข้างนิ่งงัน ไม่เคลื่อนไหว แล้วเชื่อมโยงไปถึงศพผู้ชาย ที่เคยพบเห็นมาก่อน ศพที่ไม่มีลมหายใจนอนแน่นิ่งอยู่บนเสื่อกก เท้าของศพก็นิ่งไม่เคลื่อนไหวอย่างที่ขาของผมเป็นอยู่ในขณะนี้ ดูๆแล้ว ขาที่ทอดยาวของผมนั้น ก็คือศพๆหนึ่งนั่นเอง การเห็นกิริยาแบบนี้ และพบอารมณ์แบบนี้ มักเกิดขึ้นกับผมบ่อยครั้ง แล้วสุดท้ายก็จะมีความคิดอื่นๆเสริมเข้ามา เช่น ชีวิตก็แค่นี้ ขาของเราที่ทอดยาวไม่ได้แตกต่างจากขาศพ ถ้าวันนี้ผมไม่มีความรู้สึกแล้ว ไร้ลมหายใจแล้ว เราก็คือศพนั่นเอง ซึ่งจะมีกิริยาคือการนอนทอดยาวอย่างนี้ คนเราเมื่อตายแล้วไปไหน หมายถึง ร่างกายหยุดการเคลื่อนไหว แต่ความคิดความรู้สึกหายไปไหน ในวันนี้ถ้าร่างกายของเราที่หมดลมแล้วถูกไฟเผาร่าง ไม่เหลือร่างแล้ว ความเป็นเราของเราที่เรามีเราเป็นจะมีอยู่หรือไม่ อย่างไร ฯลฯ หลากหลายความคิดที่เข้ามา
พระมักสอนอย่างข้อความที่ว่านั้น คือชีวิตมีความตายเป็นที่สุด ผมใคร่ครวญแล้วว่า มีความเป็นไปได้ เพราะทันทีที่สิ้นชีวิต ความเป็นชีวิตก็สิ้นสุดไปด้วย ดังนั้น ชีวิตจึงสิ้นสุดที่ความตาย ส่วนตายแล้วไปไหน หรือจะกลายเป็น "ศูนย์" นั้น ผมไม่รู้ในเรื่องนี้ สิ่งที่รู้คือ ขณะนี้ ขาที่ทอดยาวลงไปนั้น แน่นิ่ง ไม่แตกต่างจากขาของคนที่ตายไปแล้ว รอญาติดำเนินการตามพิธีกรรมทางศาสนา
ความเห็น (4)
ถ้ายังรอได้..แสดงว่า..ยังมีชีวิต ติดอยู่.....ถ้าตาย...ไม่ต้องรอ...
มีภาพ..มาฝาก...ความตายที่เหลืออยู่...บางสภาพ..ที่เห็น..
เข้าใจผู้เขียนในอารมณ์นี้ครับ เนื่องจากว่า เคยเป็นบ่อยๆ ในเรื่องชีวิต ความตาย ศาสนา จิต ฯ บางทีนึกไปถึงว่า เรากำลังตาย หรือร่างกายที่เป็นอยู่ เคลื่อนไหวอยู่นี่ จะต้องตายแน่นิ่ง ในฐานะศพ รู้สึกใจหาย ที่เราตายแล้ว คนที่รู้จักเรา เขาจะกล่าวถึงเราว่า ...ตายแล้ว มันตายแล้ว.. แล้วรู้สึกว่า จิตวิญญาณเราจะไปอย่างไร ร่างศพเราจะต้องถูกเผ่าเป็นผุยผงแล้ว
ให้ความรู้สึกว่า ชีวิตมีค่า น่ากลัว และรู้สึกอีกว่า ตัวเองยังหาจุดหมายตามพุทธศาสนาสอนไม่เจอ ...จึงเข้าใจประเด็นที่ท่านเขียนครับ เวลาดึกๆ หรือเวลาเงียบจะรู้สึกเช่นนี้ครับ ขอบคุณที่แชร์ที่บันทึกครับ
เรียน คุณยายครับ .... เข้าใจว่า ภาพนั้น เป็นภาพความตายที่มีความหมายหรือไม่ครับ :-)
เรียน คุณ ส.รัตนภักดิ์ ..... พูดเรื่องความตายแล้ว หลายคนหดหู่ แต่หลายคนอยากรู้ว่า สภาพจริงของตายคืออะไร แต่ก็น่าคิดอีกว่า (สมมติว่า) ถ้าตายแล้วไม่ขาดสูญ และเราตายแล้ว เสียสิทธิ์จากความมีชีวิต ก็น่าเสียดายนะครับ อีกอย่างหนึ่ง ที่น่าคิดคือ ความตายมีอยู่จริงหรือ (ความตายในความหมายว่าไม่มีแล้ว)
มาสวัสดียามเช้า เป็นกำลังใจให้จ้ะ<p>
</p>