๔๗๘. ชีวิตไม่แน่นอน...
จากสาเหตุเมื่อวานได้รับทราบข่าว...น้องอ้อ...เจ้าหน้าที่ในกองบริหารงานบุคคล ว่า...เส้นเลือดในสมองแตก...
น้องอ้อ อายุประมาณ ๓๗ - ๓๘ ปี...นิสัยของเธอเป็นคนเรียบร้อย เงียบ ๆ นิ่ง...ในความนิ่งของเธอ บางครั้งฉัน
ในฐานะผู้อำนวยการกอง...เธอเป็นคนนิ่งก็จริง แต่มีเรื่องอะไรในใจบ้างหรือเปล่า? จากเท่าที่สัมผัสกับเธอ ๆ เป็นคน
จริงจังกับชีวิต ต้องให้เป็น ต้องให้ได้ ตามที่เธอคาดหวัง
บางคราวฉันและเธอได้คุยกันสองคน จึงได้บอก จึงได้สอนว่า...คนเรามีชีวิตก็เท่านี้...ปลง ๆ กันเสียบ้าง
การจริงจังเป็นสิ่งที่ดี แต่จริงจังมากเกินไปร่างกายเราจะรับได้หรือไม่? บางสิ่งปล่อยวางได้ก็ปล่อยนะ...
อย่ายึดมั่น ถือมั่น ยึดติดกับสิ่งที่มีในอนาคต...ไม่ควรคาดหวังอะไรที่ยังไม่เกิดขึ้นมากนัก...คนเราฝัน ๆ ได้
แต่มันจะเป็นไปดั่งที่เราฝันหรือไม่...
เธอดูจริงจังกับลูก ๆ ของเธอเรียนเก่งมากได้เกรด ๓.๙๗ ก็ยังไม่ค่อยจะพอใจ ต้องได้ ๔.๐๐...อุแม่เจ้า!!!
ทำไมไม่ดูตัวเธอเองเรียนมาได้เกรดเท่าไหร่? คาดหวังและตั้งเป้าหมายกับคนอื่น โดยกดดันลูกมากไป
ฉันไปเยี่ยมลูกน้องที่โรงพยาบาลในเช้าวันนี้ ๙ มิถุนายน ๒๕๕๗...เจอกับแฟนของเธอ...ได้คุยกันถึงเธอ
ดูเธอเป็นคนจริงจังกับชีวิตมากเกินไป...ตามที่แฟนเธอบอก แฟนเธอก็ได้เตือนแล้ว...แต่จนแล้วใคร ๆ
ก็ห้ามความคิดเธอไม่ได้...
สุดท้ายเธอเส้นเลือดใหญ่ในสมองแตก...คราวนี้ใครช่วยเธอได้...แม้แต่แพทย์ยังช่วยได้เพียงแค่ผ่าตัด
ภาพที่ฉันเห็นน้องอ้อ...เธอนอนอยู่บนเตียงโกนผมหมด มีผ้าขาวโป๊ะอยู่ที่บนศีรษะ เพราะแฟนอ้อบอกฉันว่า
หมอยังเปิดกระโหลกไว้ก่อน...รอดูอาการว่าอีก ๒ สัปดาห์จะดีขึ้นหรือเปล่า?...ถ้าดีขึ้นจะดูว่าต้องผ่าตัดรอบ ๒
อีกหรือไม่? ถ้าต้องผ่าก็จะผ่าตัดอีก...
ภาพที่อยู่เบื้องหน้า ตอนนี้สมองเธอบวม หมอรอให้สมองยุบลงก่อน...แต่เธอไม่รู้สึกตัว...ฉันจับมือ จับแขนเธอ
ปากเรียกชื่อเธอ แต่เธอไม่รับรู้ แต่บางคราวถ้าเรียกเสียงดัง ๆ เธอจะน้ำตาคลอด้านตาข้างขวา ส่วนตาซ้าย
ไม่กระเตื้อง...ก่อนกลับฉันพูดกับเธอใกล้ ๆ ว่า...งานประชุมพรุ่งนี้ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพี่กับฉันทนาจัดการให้
ดูแลตัวเองด้วย สู้ สู้ นะ...เท่านั้น เธอเหมือนกับสำฮึกตอบรับ ซึ่งแฟนเธอก็เห็น...
ฉันกลับมารายงานให้ รษก.อธิการบดี ทราบ ก่อนหน้านั้น ฉันได้บอกท่านทาง Line ไปบ้างแล้ว...
ประชุมกันเมื่อบ่าย ผู้บริหารทุกท่านก็เตือนว่า...ทำงานก็อย่าเครียดกัน เพราะไม่ดีต่อสุขภาพ...
เกิดอะไรขึ้นก็ไม่คุ้มเลย...จริง ๆ เกิดอะไรก็ไม่คุ้มเลย...
สาเหตุจากความเครียด ความจริงจัง ความคิดมาก ไม่ละ ไม่ปล่อยวาง ไม่เข้าใจชีวิตจริงของมนุษย์
จึงทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น...บันทึกไว้เพื่อเป็นอุทาหรณ์ในการทำงาน และเตือนสติให้ไม่ตั้งอยู่บน
ความประมาทแห่งการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้...สมดังคำทางธรรมว่า...ควรละและปล่อยวาง...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๙ มิถุนายน ๒๕๕๗
ความเห็น (5)
ฝากกำลังใจมาเยี่ยมยามครับ
ผอ. เองก็อย่าเครียดนะคะ
ฝากบอกน้องอ้อว่าพี่นุ้ยส่งกำลังใจมาให้
รอดูอาการตามหมอว่า อาจดีขึ้น
ความเครียดก็ส่วนหนึ่ง แต่โรคที่มีซุกซ่อนอยู่โดยไม่รู้ก็อาจมี น้องสาวพี่เส้นเลือดในสมองแตกเช่นกัน ผ่าตัดเอาเลือดออก ตอนนี้เธอกลับมาเป็นปกติทุกประการและซ่ากว่าเดิม
ให้กำลังใจจริงๆ ค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนหนึ่งนะครับ
ขอบคุณทุก ๆ ท่านค่ะ และขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจด้วยค่ะ