วันนี้ผมไม่มีชั่วโมงสอนทั้งวัน แต่ผมก็ไม่ได้พักผ่อนอย่างที่หลาย ๆ คนคิด ยังคงมีภาระงานอันยิ่งใหญ่รออยู่ นั่นก็คือ การทำแผนการสอนให้เสร็จและการทำโครงการกลุ่ม
ช่วงกลางวันผมได้เห็นเพื่อนผมที่มาฝึกสอนด้วยกันสอน เขาใช้วิธีการเล่านิทานให้เด็ก ๆ ชั้นป.1ฟัง ปรากฎว่าเด็กตั้งใจฟังกันมาก สนใจมากกว่าเนื้อหาที่สอนเสียอีก แต่ที่น่าแปลกใจยิ่งกว่านั้น ผมรู้จักเพื่อนคนนี้มากว่าห้าปีแล้ว ผมไม่เคยเห็นมุมที่เล่านิทานของเพื่อนคนนี้เลยสักครั้ง ผมเพิ่งรู้ว่า เขาเล่านิทานได้อารมณ์ น่าสนใจ และเข้าใจง่ายกว่าใครหลาย ๆ คนที่ผมรู้จักรวมทั้งตัวผมเองเสียด้วย
หลังเลิกเรียน หัวหน้านักศึกษา (ซึ่งก็คือผมเอง) นัดประชุมคณะนักศึกษาเรื่องการจัดทำโครงการ ซึ่งจนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้ข้อสรุปที่แน่ชัด แต่ก็เริ่มมีเค้าโครงเพิ่มขึ้นบ้างแล้ว อย่างน้อย ๆ ก็พอมีไอเดียอะไรที่น่าสนใจออกมาบ้าง
จนมาถึงวันนี้ผมเริ่มชินกับการเป็นครูมากยิ่งขึ้น มีความมั่นใจเวลาเดินไปไหนมาไหนแล้วมีนักเรียนยกมือไหว้มากขึ้น รู้สึกรัก (แต่ก็เหนื่อย) กับอาชีพนี้มากยิ่งขึ้น...จากนี้จะพยายามทำตัวเป็นแบบอย่างให้เด็ก ๆ ได้เห็นให้ได้เลย!!
"หัวหน้านักศึกษาฝึกสอนประจำโรงเรียน ... ปีการศึกษา ๒๕๕๗"