บทสาขาที่ 7.1 ปรัชญาดนตรี เรื่อง ดุริยะสัญญานิพนธ์ 12

ดุริยะสัญญานิพนธ์

ครั้งที่12

บางวันข้าพเจ้านั่งเฝ้ารถเข็น

เป็นพ่อค้า

ผลิตเครื่องดนตรีไทยและหนังสือแบบเรียนดนตรี

จากใต้ถุนบ้านนำมาวางขาย

ลูกค้ากล่าวว่าข้าพเจ้ามีฝีมือชั้นครู

ด้วยความรู้ผลิต เล่น จำหน่าย

สมควรเป็นศิลปินแห่งชาติ

จากเจ้าหน้าที่แมวมองบ้าง

ข้าพเจ้ายิ้มเฉยเพราะเข้าหูบ่อย

ข้าพเจ้าทราบข่าวมาอีกว่า

บางศิลปินที่ข้าพเจ้าให้เลียนแบบ

เป็นศิลปินแห่งชาติไปแล้ว

ดีใจในลักษณะสำรวม

ตำแหน่งศิลปินแห่งชาติ

รางวัลศิลปินที่ทำคุณให้กับชาติด้านวัฒนธรรม

มิใช่ศิลปินชั้นครู

หาได้ทำประโยชน์แก่ส่วนรวมไม่

มัวเป็นศิลปินคุ้ยเขี่ยหาความรู้ใส่ตัว

วัฒนธรรมชาติก็มีรางวัลให้อยู่

คือศิลปินของชาติอันมีค่ายิ่งกว่าสมบัติศิลปิน

ณัฐนพมนูอินทาภิรัต