(72) เมื่อที่นี่ ไม่มีหมอ!
จากอนุทินของคุณสายนที'๑๙ บันทึกเมื่อวันที่ 11 เม.ย.57 ดิฉันอ่านแล้วอยากแลกเปลี่ยน เป็นเรื่องขำขันของโรงพยาบาลจิตเวชจะเล่าให้ฟังค่ะ ..
บรรยากาศ 'โรงพยาบาลจิตเวช' เมื่อมีจิตแพทย์ พยาบาลจิตเวช แล้วผู้ป่วยล่ะจะเรียกว่าอะไร?
เพื่อลดความรู้สึกที่เป็นตราบาป (Stigma) เรา.. ชาวโรงพยาบาลจิตเวช (เฉพาะหน่วยผู้ป่วยนอก) จึงได้รับการส่งเสริมให้บุคลากรหน่วยผู้ป่วยนอกแต่งกายตามเทศกาล เช่น เทศกาลสงกรานต์ แต่งผ้าฝ้ายลายดอก มหกรรมกีฬาก็สวมเสื้อยืดกางเกงวอร์ม ฯลฯ สำหรับดิฉัน พยาบาลผู้ป่วยในไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนเครื่องแต่งกายค่ะ เพราะผู้ป่วยในอาการทางจิตรุนแรง อาจหลงผิดคิดว่าเราเป็น 'อย่างอื่น'
วันหนึ่ง ดิฉันเดินผ่านห้องปฐมพยาบาล หน่วยผู้ป่วยนอก เพื่อจะไปห้องประชุมชั้น 2 มีญาติผู้ป่วย 2 คน วิ่งมาดึงกึ่งลากตัวดิฉันไปห้องปฐมพยาบาล พร้อมกับพูดว่า "หมอๆ มานี่มาดูคนไข้หน่อย คนไข้อาการหนัก ไม่มีหมอมาดูเลยสักคน"
ดิฉันรีบตามเข้าไป แล้วก็ต้องผงะ! เพราะรอบเตียงผู้ป่วยมีทั้งคุณหมอ คุณพยาบาล และผู้ช่วยเหลือ ยืนอยู่รอบเตียงหลายคน ดิฉันชะโงกหน้าเข้าไปดูผู้ป่วย พบว่าได้รับการดูแลแล้วอย่างดี ดิฉันไม่มีหน้าที่ดูแลจุดนี้ แล้วจะมายืนอยู่ทำไม?
หันหลังกลับไป เหลือบเห็นสีหน้าห่วงใยของคุณลุงคนที่ลากดิฉันมาแล้วก็รู้สึกเห็นใจ จะเดินหนีเลยก็ไม่ได้ ก็..ถ่วงเวลา ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่บริเวณนั้นครู่หนึ่งให้คุณลุงสบายใจว่ามีคุณหมอดูแลอยู่ 1 คน แล้วจูงมือน้องพยาบาลคนหนึ่งออกมาพบกับญาติที่หน้าห้อง เพื่อบอกว่า
"คุณลุง ผู้หญิงที่ดูแลญาติลุง คนนี้ เป็นพยาบาลจิตเวชนะคะ เธอดูแลคนไข้ดี คนไข้รักเธอมาก ส่วนผู้ชายที่ยืนรอบเตียงนั่น คนนั้นเป็นคุณหมอ คนโน้น... ""ตอนนี้มีทั้งคุณหมอ คุณพยาบาลดูแลญาติคุณลุงหลายคน คุณลุงสบายใจได้" คุณลุงพยักหน้าหงึกหงัก สีหน้างงๆ
ดิฉันหยิบบัตรที่แขวนคอน้องพยาบาล ยื่นให้คุณลุงดูใกล้ๆ พร้อมอธิบายว่า "ช่วงนี้เป็นเทศกาลกีฬา จึงไม่ได้สวมเครื่องแบบ แต่ทุกคนมีบัตรป้ายชื่อและรูปแขวนคอทุกคน" คุณลุงทำหน้าเจื่อน บ่นพึมเบาๆ ว่า "ก็ไม่รู้นี่"
เหตุการณ์นี้สะท้อนว่าภาพ 'ช้าง' ในโลกของจิตเวชนั้นขมุกขมัวไม่ค่อยเหมือนช้างทั่วๆ ไปเท่าไรนัก และอาจมองเป็นอย่างอื่นได้อีกด้วย ในโอกาสที่หน่วยงานกำลังขมักเขม่นพัฒนาบริการ ในขั้นตอน "ให้ข้อมูลผู้ป่วยและญาติ" ดิฉันขอฝากพิจารณาเรื่อง 'เครื่องแบบ- การสื่อความหมายและการตีความ' ด้วยก็แล้วกัน.
ความเห็น (2)
เห็นบรรยากาศน่ารักๆ ค่ะ
การสื่อสารกับคนไข้ทั่วไปว่ายากแล้ว การสื่อสารกับคนไข้จิตเวชซับซ้อนอ่อนไหวกว่า ให้มีเรื่องน่ารักมาเล่า
กว่าจะเห็นช้างตัวใหญ่สง่างาม ต้องคอยบอก คอยชี้ คอยแนะ และคอยจับมือ (ให้กำลีงใจ) ให้รู้จุดหมายและวัตถุประสงค์ครับ
ขอบคุณบันทึกดีดีที่ทำให้ญาติผู้ป่วยได้สบายใจกับบริการครับ