๔๔๕. การรู้ไม่จริง...แล้วนำไปพูด...

      คนเรายามที่ทำงานร่วมกัน...และไม่รู้จักเขาคนนั้นอย่างจริงจัง...ก็อย่าไม่ทึกทักหรือเหมาว่าเขาคนนั้น...ทำไม่ได้หรือไม่เคยทำ...เพราะสุดท้ายคนที่เสียหาย ก็คือ "คุณที่กล่าวหาเขาคนนั้นนั่นเอง"...การที่จะกล่าวหาใครสักคน ตามความจริงแล้ว ต้องไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน...ว่าเขาเป็นเช่นที่เราพูดหรือไม่...

      แต่ปัจจุบัน ฉันเห็นมีอยู่มากมายที่ไม่เคยคิดก่อนที่จะพูด...เห็นพูดก่อนคิดมากมาย...อย่าลืมว่า!!! ก่อนพูด เราเป็นนายคำพูด แต่เมื่อพูดไปแล้ว คำพูดนั้นจะเป็นนายเรา...เรื่องบางเรื่อง ถ้าคนเราไม่พูดเสียบ้าง ก็ไม่เห็นเป็นอะไร?...บางครั้งฉันยังอดคิดไม่ได้ว่า...ผีเจาะปากให้มาพูดแท้ ๆ...

      คิดแล้วปลงอนิจจัง!!! นี่แหล่ะ...ชีวิตบนโลกมนุษย์...เขียนบันทึกนี้ไว้เพื่อเตือนสติตนเองในการทำงาน

 

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้

บุษยมาศ  แสงเงิน

๙ เมษายน ๒๕๕๗

 

 

 

[บุษยมาศ]

ขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจจากทุก ๆ ท่านค่ะ