วันที่หนึ่งของสัปดาห์ที่ 8

 

 

 

วันที่หนึ่งของสัปดาห์ที่ 8

 

                ล่วงเลยมาเกือบ 3 สัปดาห์ กับการขี้เกียจ ตามใจกิเลส ไม่ยอมเขียน

 

รู้ทั้งรู้ว่า ไม่เขียนแล้วจิตจะมั่ว ข้างในจะหมอง แต่มันก็ตามใจ

 

เพราะมันตกเป็นทาสของกิเลส

 

ไม่หมองอับจนถึงที่สุด ก็ไม่รักษาสติ ไม่วิ่ง ไม่สวดมนต์

 

ทั้ง ๆ ที่ที่ผ่านมา ตุ๊บปักตุ๊บเป๋

 

วันศุกร์ นี่เป็นวันพระด้วยเป็นอะไรที่ เยอะเรื่อง

 

แต่ตั้งใจจะตั้งต้นทำยา ทำของขาย

 

แต่บ้านรกมาก เรื่องเอกสารที่ทางบ้านมาก็ไม่เรียบร้อย

 

เสียเวลาหาบัตรอยู่ตั้งนาน ยื่นเรื่องยืมเงิน กลายเป็นว่า ลืมเอกสารไปหนึ่งแผ่น

 

ยื่นเรื่องไปราชการไม่ครบวัน

 

มันทุกอย่างเลยที่ไม่เรียบร้อย

 

ก็เป็นผลกรรม นั่งทบทวนกับตนเองเรื่อง “งานบุญ”

 

รับฟังมุมมองจากหลวงพี่ ท่านให้ข้อคิดหลายเรื่องให้นำมาปรับปรุง

 

พอตกเย็นมาวัด

 

ได้คุยกับเด็กๆ ที่หาข้ออ้าง ก็เหมือนได้เห็นตนเอง

 

คำพูดที่เขาใช้อ้าง เป็นคำพูดที่เคยออกจากปากหนูเอง

 

ออกจากใจหนูเช่นกัน

 

ได้แต่มีเสียงว่า ทำยังไง ๆ รายงานครูเป็นระยะ ๆ

 

ครูเมตตาช่วยให้แนวทาง ชี้ทางว่านี่คือ “โจทย์ของจริง ปล่อยไปเขาก็รับผล”

 

หนูรู้สึกว่า หนูแก้ยาก ไม่อยากให้เด็กมาตกที่นั่งเดียวกัน

 

จาก 3 มา 2 ก็พอได้ ครูทำงานตลอดทุกวัน

 

ออกจากงานช่วยคนบุญใหญ่ก็ต้องมาช่วยพยุงใจหนู ดึงให้มีสติ รักษาข้อวัตร

 

พยุง ใจเด็ก ๆ

 

ครูชี้ให้ดูจิตที่มันไร้สติกับ มีสติ ของตนเอง

 

การทำงานผลออกมาแตกต่างกันมาก ๆ

 

ตั้งใจตั้งต้นใหม่ กับวันที่หนึ่งของสัปดาห์ที่ 8

 

เมื่อทางนี้ลึก ๆ นั้นเชื่อว่า “เป็นทางที่ต้องเดิน”

 

มีเพียงกิเลสเท่านั้นที่คอยรั้งให้หยุดเดินหรือเลิกไป

 

ตราบเท่าลมหายใจยังมี

 

ก็หมายถึงว่า “จงลุก จนกว่าจะไม่ล้ม”

[ใบบุญ]

บันทึกนี้ ให้ข้อคิดที่จะนำเอามาปรับปรุงตนเองดีจังค่ะ