ภู ลูกรัก
สัปดาห์นี้แม่นั่งหลังขดหลังแข็งเขียนและแก้งาน paper ได้สำเร็จสองฉบับ
ดีใจและชื่นใจ เพราะเกิด"ความสุขอันประณีต"
สุขจากการทำงานสำเร็จ
แม่จึงคิดถึงลูก อยากเล่าให้ฟังว่า แม่มัวแต่กลัวการเขียนภาษาอังกฤษ ไม่เชิงหรอกนะ..ต้องยอมรับว่า มัวแต่ผัดวันประกันพรุ่ง เข้าข่ายเกียจคร้าน ไม่ยอมทำ ไม่หยิบเรื่องยากมาเริ่มต้นทำ
เมื่อตั้งอกตั้งใจทำ เพียร แม่ขอใช้ว่าคำว่า เพียร เพราะมันหมายรวมไปถึง ความมานะบากบั่น มุ่งมั่น มันมากกว่าคำว่า ขยัน
มาทำจนสำเร็จ งานก็เสร็จ
ลูกเล่า แม่คาดว่า ลูกคงทำงานได้สำเร็จดังที่ตั้งใจเป็นขั้น ๆ นะ
ไม่ต้องตั้งใจจนสูงเกินไป หรือเป็น list รายการในอนาคต ที่ไกลเกินไป
แม่จำได้ว่าแม่ในอดีตตอนอายุเท่าลูก แม่ตั้งใจเรียนหนังสือ ไม่ถึงกับเครียด แต่ไม่มีวันไหนที่ไม่ทบทวน หรือไม่อ่านหนังสือ
แม่ทำการบ้าน ทำแบบทดสอบวิชาภาษาอังกฤษ เคมี และคณิตศาสตร์ สามวิชานี้ทุกวัน สองวิชาแรกทำเพราะความชอบความสนุก คณิตศาสตร์ก็ชอบ แต่ไม่คล่องนัก ผลคือ แม่ได้คะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยในสามวิชานี้ดีมาก ดีมาก และดี ตามลำดับ
บางวิชา เช่น วิชาฟิสิกส์ เป็นวิชาที่แม่ไม่ชอบ เพราะไม่เข้าใจ ไม่ถนัด ไม่ชอบ..สารพัดเหตุผลที่เราให้กับตัวเราเองแล้วไม่เพียรทำความเข้าใจหรือฝึกฝน จึงได้คะแนนไม่ดี ไม่ตก ได้เกินครึ่ง แต่ไม่ดี
ไม่พากเพียรจึงไม่ประสบผลสำเร็จ
เมื่อมาคิดย้อนกลับ เสียดายเวลามาก
เมื่อมาคิดใหม่ ณ ปัจจจุบันนี้
เราควรทำสิ่งที่ควรทำ ณ ปัจจุบันให้เต็มที่
เช่น ตั้งใจฟังครูสอน กลับบ้านทบทวนทันทีเพื่อง่ายต่อการจัดหมวดหมู่ความรู้เรียงไว้ในความทรงจำในสมอง เรียงหรือ filing ไว้ในสมุด คอมพ์หรืออื่น ๆ
หาข้อสอบเก่ามาหัดทดลองทำ
หาแหล่งความรู้เกี่ยวกับเรื่องที่เราต้องรู้ ควรรู้มาอ่าน
ถามคนอื่น ครู หรือผู้รู้เพื่อต่อยอดความรู้
...ลูกล่ะครับ มีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง เขียนหรือคุยทาง skype กันนะ
รักลูกมาก รักเยอะ
แม่เอง
๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๗