มีรักมีร้าย(จำ จาก จร)

ความรักเป็นเรื่องที่อ่อนหวานและอ่อนไหวได้

ในทางตรงกันข้าม ทว่าการดูแลอยู่ภายใต้ความคิดเห็นในโลกส่วนตัว

นั้นหมายถึง เรากำลังมุ่งหวังให้ความรัก เป็นสิ่งที่เราต้องมีต้องเป็น อาทิ

การมีคนที่เรารัก การอยู่กับคนที่เราคิดถึง หรือการได้รับความห่วงหาอาวรณ์

กับคนที่เราปรารถนา ความรักเช่นนี้ก็ยังฝังไปกับความเห็นแก่ตัวอยู่

แต่นั้นก็ยังถูกคัดค้านจากคนที่มองว่า...ก็เป็นความสุขส่วนตัวจะทำอะไรก็ได้

ขอให้ได้มาซึ่งรักนั้น คิดให้ละเอียดหากความรักเป็นเรื่องของโลก

และเป็นเรื่องของคนทุกคน เราก็จะไม่ถูกจองจำกับคำนิยามต่างๆ นานา

ที่เต็มไปด้วยความยาก และความเห็นแก่ได้/เห็นแก่ตัว ดังพุทธพจน์ที่ว่า...

พระพุทธเจ้า
ตรัสแก่ภิกษุสาวก ถึงเรื่องความรักไว้ว่าความรักเป็นความร้าย  
ความรักเป็นสิ่งทารุณและเป็นเครื่องทำลายความสุขของปวงชน
ทุกคนต้องการความสมหวังในชีวิตรัก แต่ความรักไม่เคยให้ความสมหวัง
แก่ใครถึงครึ่งหนึ่งแห่งความต้องการยิ่งความรักที่ฉาบทาด้วยความเสน่หาด้วยแล้ว
ก็เป็นพิษแก่จิตใจทำให้ทุรนทุราย ดิ้นรนไม่รู้จักจบจักสิ้นความสุขที่เกิดจากความรักนั้น
เหมือนความสบายของคนป่วยที่ได้กินของแสลง

[ส.รตนภักดิ์]

รักเป็นสิ่งดีมีค่า..แต่คนที่นำรักไปใช้กลับไม่เห็นค่าของรักจริงมะ..

ขอบคุณที่บันทึกเรื่องๆดีครับ