วันที่ ๑ ก้าวแรกสู่ความเป็นครู (๒๗ มกราคม ๒๕๕๗)

"ครู คือ ผู้ที่มีความสามารถให้คำแนะนำ เพื่อให้เกิดประโยชน์ทางการเรียน" สวัสดี 27/01/57

สวัสดีค่ะดิฉันนางสาว รัตนา อินต๊ะเสน ชั้นปี 4 สาขาเทคโนโลยีการศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ เป็นวันแรกที่ดิฉันได้ออกทดลองสอนฝ่ายมัธยมศึกษา โดยดิฉันได้เลือกโรงเรียนแม่ริมวิทยาคม ต.ริมใต้ อ.แม่ริม จ. เชียงใหม่ ก่อนอื่นที่จะไปทดลองสอนดิฉันได้ไปติดต่อและดำเนินการตั้งแต่ปีที่แล้ว และได้ไปปรึกษาอาจารย์พี่เลี้ยงกี่ยวกับแผนการสอนและตารางเรียน ดิฉันได้สอนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 จะได้สอนห้อง 1-2-4 เมื่อถึงวันแรกของการสอนดิฉันรู้ัสึกตื่นเต้นมากและกลัวๆกว่าการได้สอนประถมศึกษาที่ผ่านมา 

เมื่อถึงวันจันทร์ 27/01/57 เป็นวันแรกของอาทิตย์แห่งการสอน 

        

......เช้าที่อากาศแจ่มใส และเหน็บหนาวด้วยลมและเหมยที่ปลกคลุมทั่วพื้นที่ของแม่ริม ดิฉันได้ไปปฎิบัติทดลองสอน 5 วันที่โรงเรียนแม่ริมวิทยาคม ตำบลริมใต้ อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ ดิฉันได้ไปถึงโรงเรียนเด็กนักเรียนก็เริ่มเข้าแถวเคารพธงชาติและทำกิจกรรมหน้าเสาธง โดยกิจกรรมหน้าเสาธงจะเสร็จสิ้นในเวลา 9.00 โดยโรงเรียนจะพุดคุยพบปะนักเรียนกับอาจารย์ โรงเรียนนี้มีบริเวณที่กว้างขวางและนักเรียนก็พันกว่าคน เด้กๆที่นี้น่ารักมาก จะกราบไหว้สวัสดีและยิ้มทักทาย ^^

  

..........ในคาบวันจันทร์ดิฉันได้รับผิดชอบสอนชั้น ม.2/1 เวลา 10.15-11.55 น จำนวนนักเรียน 30 คน สอนเรื่องเครือข่ายคอมพิวเตอร์ เด็กนักเรียนน่ารักมาก ตั้งใจทำงานถึงแม้จะเรียนช้าแต่ผลงงานที่ให้ทำเขามีความตั้งใจและร่วมมือดีมาก ดิฉันก็ได้จัดแผนการสอนมาโดยให้นักเรียนแบ่งกลุ่มทำงานผลที่ตอบรับมากได้ผลเกินคาด                               

 และในช่วงกลางวันก็ไม่ได้ออกไปกินข้าวข้างนอก แต่ตั้งใจสัมผัสบรรยากาศในโรงเรียนโดยการรับประทานอาหารที่โรงเรีงอาหารของโรงเรียน...ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ตลกมาก โดยดิฉันได้เลือกทานขนมจีนน้ำเงี้ยวซึ่งรูปร่างหน้าตา คือ มีเนื้อไก่ปนอยู่ด้วยซึ่งดิฉันและเพื่อนที่มาด้วยต่างหัวเราะและงงกับอาหารจานนี้มาก 55555 แต่ก็อร่อยและได้เยอะด้วย 

 

........ปัญหาที่พบ คือวันแรกอีก 25 นาที จะถึงคาบสอนดิฉันก็ไปเตรียมตัวที่ห้องพอเสียบแฟสไดร์เข้ากับคอมพิวเตอร์ ทันใดนั้นงานเกิดเปิดไม่ไป แฟสไดร์เป็นไวรัส "พรึ่มพร่ำกับตัวเอง ว่าซวยแล้วเรา"........แต่แก้ปัญหาได้ทันทีและช่วยชีวิตได้ทันเวลาคือดิฉันได้ส่งงานไว้ในเฟสบุคของเพื่อนตั้งแต่อาทิตยที่แล้วแต่แค่โหลดมาใหม่แล้วนำมาแก้ไขใส่รูปเล็กน้อย ต้องขอบคุณข้อดีของการใช้เฟสบุคให้เป็นและเป็นประโยชน์ต่อตัวเองที่สุดค่ะ 

จากความรู้ที่ได้และประสบการณ์ที่ได้ปฏิบัติการสอนจริง สามารถนำไปใช้ในชีวิตประจำวันและการไปเป็นครูในปีที่ 5 ทั้งในอนาคตที่กำลังมาถึง อีกทั้งได้ตื่นเช้าจนเป็นนิสัย จากความขี้เกียจก็กลายเป็นความรับผิดชอบที่ต้องทำและทำให้ดีที่สุดอีกด้วย ที่สำคัญที่จะสอนนั้น จะต้องแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของบทเรียนกับชีวิตของนักเรียน สอนในสิ่งที่เขาจะนำไปใช้ได้จริงในชีวิต ให้แบบฝึกหัดที่ทำได้จริงในชีวิตประจำวันแก่นักเรียน สร้างโอกาสให้เขาได้นำสิ่งที่เรียนไปใช้ได้จริงจริง อย่างนี้แหละ เป็นการเรียนที่ไม่เสียเปล่า

                                                                                 รัตนา อินต๊ะเสน 27/01/35