เราอยู่กันที่นี่..บ้านหลังเดียวกัน8 : พ่อลืมผมไปแล้วหรือไร
พ่อครับ...พ่อไม่ได้บันทึกถึงผมนานมากแล้ว เป็นเพราะผมไม่อยู่ในความสนใจของพ่อแล้วใช่ไหม พ่อเลิกงานดึกมากขึ้น พ่อบอกว่าพ่อหายป่วยแล้ว แต่พ่อก็ไม่ควรจะรีบหักโหมมากไปกว่าตอนที่รักษาตัวอยู่
ผมเป็นห่วงพ่อนะครับ...บางที พ่ออาจจะยังไม่หายดีก็ได้
ผมช่างเป็นหมาที่เห็นแก่ตัวสิ้นดี ที่บางครั้งคิดไม่อยากให้พ่อหายป่วย เพียงแค่อยากจะให้พ่อกลับบ้านไวๆ เพื่อมาเป็นเพื่อนกับผมได้มากขึ้นเหมือนเมื่อก่อน
พ่อครับ...พ่อไม่ได้บันทึกถึงผมมานานเท่าไหร่แล้ว ผมจำไม่ได้ว่านานแค่ไหน แต่กลิ่นเยี่ยวตามเสาไฟในซอยบ้าน มันมีกลิ่นของหมาตัวอื่นกลบหมดแล้ว ผมพยายามยกขาทุกๆเสาที่ผ่าน เพื่อจะมาร์คจุดของผม จนเยี่ยวแทบไม่มีจะหยด
ผมช่างเป็นหมาที่เห็นแก่ตัวมากไหมครับพ่อ ที่บางครั้งอยากจะให้พ่อหยุดงาน อย่างวันนี้ เพื่อพาผมออกมาเดินเล่นในสวนหย่อมหน้าหมู่บ้าน ได้อวดเจ้าหมาสองตัวในบ้านซอยแรกที่พยายามส่งเสียงเห่าตัวผม พวกมันไม่รู้ตัวหรอกหรือว่ากำลังถูกกักขังอยู่
พ่อครับ...พ่อไม่ได้บันทึกถึงผมนานมากเหลือเกิน
ผมเป็นหมาที่เห็นแก่ตัวมากไหมครับพ่อ ที่วันๆ เอาแต่คิดถึงพ่อมาก พอๆกับอยากให้อุ้มอย่างตอนนี้ แต่ผมก็มีเหตุผลที่จะให้เห้นแก่ตัวได้ เพราะ
เราอยู่กันที่นี่...บ้านหลังเดียวกัน
ทอฟฟี่กับพี่ปอ...
..............
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน
24 มกราคม 2557
พ.แจ่มจำรัส
ความเห็น (4)
"เราอยู่กันที่นี่...บ้านหลังเดียวกัน...."
เป็นถ้อยคำที่พิเศษมากครับ
ทอฟฟี่ น่ารักจังเลยค่ะ
