เรียนรู้....การเป็นผู้ให้จากใจชุมชน

 

มิตรภาพที่เกิดขึ้นกลางใจของผู้คน..ชุมชนบ้านตระ

ดินแดนห่างแสนไกล...แต่น้ำใจแสนงดงาม

บ้านตั้งอยูกลางขุนเขา....จึงรายล้อมด้วยทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์

กิจกรรมคืนที่  2  มีการเลี้ยงข้าวหลาม...ฝึกให้นักเรียนได้ดูวิธีการหุงข้าวกับกระบอกไม้ไผ่

มะพร้าวไม่ต้องซื้อ...ลงทุนเพียงข้าวเหนียวสัก 5 กก.

เลี้ยงชาวค่าย 70  กว่า  ชีวิต พร้อมกับผู้คนในชุมชนที่แวะมาเยี่ยมเยียนอย่างไม่ขาดสาย

คอยดูแลเอาใจใส่  ทุ่มเท  เสียสละ

เป็นพฤติกรรมที่หาได้ยากในชุมชนเมืองในยุคปัจจุบัน

ในบางครั้ง..ชุมชนไม่เข้าใจว่า...เรามีเป้าหมายอย่างไรในกิจกรรมค่าย

เราต้องการให้นักเรียนได้เรียนรู้ความยากลำบากความอด การแก้ปัญหาชีวิตประจำวัน

การเสียสละ...การมีทักษะการใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่น

แต่ชาวบ้านกลับเอาของใช้ทุกอย่างมาบริการนักเรียน...

ฮือ..ประทับใจในไมตรีจิต...แต่ทำให้สูญเสียอะไรไปบ้างบางอย่าง

บทเรียนที่มีคุณค่า...ไม่ต้องใช้เงินตรา...ซื้อเพียงบทเรียนชีวิตที่คิดเป็นราคามิได้

 

[ยายธี]

"น้ำใจ"...เจ้าค่ะ..หาซื้อ..ไม่ได้...(น้ำใจ..หากแห้งเหือด..ก็คงเป็น..เพราะ..คนเหยียดหยาม..กันและกัน..หรือ..ยกตัวข่ม.ท่าน...หรือ..ไม่เคารพ..สิทธิ..ในความเป็น..มนุษย์ ปุถุชน..ที่ร่วม..เป็นเพื่อนทุกข์เกิดแก่เจ็บตายด้วยกัน..ทั้งหมดทั้งสิ้น...).....มีตัวอย่างให้เห็น..ในวันนี้..บน..ท้องถนน..คน(เทพ)..อ้ะะ....

[พ.แจ่มจำรัส]

หลายๆพื้นที่ การหลามข้าวมีกรรมวิธีที่เหมือนๆกันเลยครับ

เป็นภูมิปัญญาชาวบ้านที่น่ายกย่องจริงๆ