กลับไปอ่านบันทึกการทำงาน...เมื่อสัปดาห์ก่อน...วงคุย PLC ครูกลุ่มสุนทรียะ มีประเด็นนึงที่รู้สึกน่าสนใจและทำให้เข้าใจได้มากขึ้นกับ คำว่า Teacher as Learner และ "เราคือต้นไม้ต้นเดียวกัน" จากวงคุยนี้...
ครู A : หนูอยากให้เด็กลองได้เรียนแทงหยวก ใครพอจะหาหยวกกล้วยตานีได้บ้าง?
ครู B : ที่น้องอยากให้เด็กเรียนเพราะน้องชอบทำ และถนัดใช่ป่าว?
ครู A : ใช่เลยค่ะ หนูชอบทำมาก ๆ เคยทำเรือพระแล้วได้รับรางวัลด้วย....(ร่ายยาว)
ครู C : น้องแต่พี่ว่านะ เราจะไปให้เด็ก ๆ เรียนสิ่งที่เราอยากทำ มันดูบังคับเด็กนะ เราควรถามเด็กก่อนว่าอยากเรียนอะไร ให้เด็กได้เรียนตามที่สนใจไม่ดีกว่าหรือ
ครู D : เอ...แต่ถ้าเราไม่คิดว่าเราเป็นครูล่ะค่ะ อารมณ์แบบนี้เราก็ไม่ต่างจากเราเป็นนักเรียนคนหนึ่งเหมือนเด็ก ๆ ที่สนใจจะทำเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ถ้าคน ๆ นั้น ทำอะไรที่รัก ที่ชอบ มันน่าจะส่งผลให้คนอื่นสนใจไปกับเราด้วย
ครู E : อ๋อ..หนูเคยมีเหตุการณ์แบบนี้นะ...ตอนนั้นเช้้า ๆ หนูมาโรงเรียนนึกตีระนาดสบาย ๆ ใจ ตีไปสักพัก มีเด็ก ๆ เข้ามาดู เข้ามาสนใจ มีคนที่เล่นเครื่องดนตรีอื่นได้เข้ามาเล่นร่วมวงโดยอัตโนมัติไม่ต้องเกริ่นอะไรกัน...บรรยากาศนั้นนะ ใช่เลย สุนทรียะ ไม่ต้องมีใครบังคับใคร เริ่มจากหนูทำแบบว่าตีอย่างครึ้มใจมีความสุขที่ทำ มันเหมือนมีปฏิกริยาส่งถึงเด็กด้วย
ครู D : ก็ไม่แน่นะ บางทีเราอาจต้องมองว่า เราคือนักเรียนคนนึงที่เหมือน ๆ กับนักเรียนหรือเด็ก ๆ คนอื่น...แล้วเวลาเรามีความสุขในทำอะไรพอมันเริ่มจากคนนึงมันมีฤทธิ์ส่งผลต่อคนอื่นที่จะมีความสนใจมีความสุขร่วมกับเราได้
___พลันสายตาหันมาเห็นถุงผ้าโรงเรียนที่เขียนว่า "เราคือต้นไม้ต้นเดียวกัน"____
มันอาจง่ายกว่าที่คิด.....ไม่ซับซ้อนอะไรเลย....แค่เริ่มความสุขที่ตัวเรามันเหมือนเชื้อที่แพร่กระจายอย่างถั่วถึงกันและกัน
+ บันทึกเรื่องราวจากวงชุมชนเรียนรู้ของครูกลุ่มสุนทรีย์ ๗ ม.ค. ๕๗+++
