ปี๊บ!มหาสมบัติ

ความน่าอัศจรรย์อีกเรื่องหนึ่งของพ่อข้าพเจ้าคือ พ่อข้าพเจ้ามี ปี๊บมหาสมบัติแอบซ่อนไว้ ไม่มีใครรู้ว่าพ่อซ่อนไว้ที่ไหน มีจำนวนกี่ปี๊บ  ปี๊บหนึ่งมีมูลค่าเท่าไรแน่ ไม่มีใครในครอบครัวเราที่รู้นอกจากพ่อคนเดียว เพราะพ่อเป็นผู้ค้นคิด และดำเนินการแต่เพียงผู้เดียว

แต่แล้ววันหนึ่งความลับพ่อก็แตก พ่อเปิดเผยขุมทรัพย์ของพ่อออกมาในวันที่แม่ ตัดสินใจซ่อมแซมบ้านของครอบครัวเราที่ปลูกอยู่อาศัยกันมานานใหม่ ให้สวยงามสมใจแม่  ซึ่งนี้เป็นความฝันของแม่ แม่บอกข้าพเจ้าว่า เมื่อลูกทุกคนเรียนจบแล้ว แม่จะทำบ้านใหม่ให้สวยน้ำไม่ท่วมทุกปีอีกต่อไป

แต่ปรากฏว่าแม่น่าจะคำนวณ ทุนที่ต้องใช้ในการทำบ้านใหม่ผิดพลาด หรืออาจจะเกิดจากค่าวัสดุก่อสร้างมีราคาสูงขึ้นมากหรืออย่างไรข้าพเจ้าไม่ทราบแน่ แต่ที่แน่ๆเงินที่แม่เก็บออมเตรียมไว้ไม่พอ ลูกที่เรียนจบกันแล้วก็ยังไม่เป็นโล้ไม่เป็นพาย ท้ายที่สุด ความลับที่ถูกเก็บงำไว้นานแสนนานของพ่อก็ถูกเปิดเผยออกมาจนได้

“พ่อมีปี๊บมหาสมบัติ”     ปี๊บมหาสมบัติของพ่อก็คือ ปี๊บที่เขาใช้ใส่น้ำมันพืช ที่ถูกใช้จนหมดแล้วนั้นเองที่พ่อเอามาทำเป็นกระปุกออมสินของพ่อ  เมื่อพ่อต้องตัดใจเอาออกมาแกะ เพื่อเอาเงินมาช่วยแม่ทำบ้านใหม่ ก็พบว่า ในกระปุกออมสินของพ่อมีเงินอยู่จำนวนกว่า 2 แสนบาท ไม่น่าเชื่อพ่อทำได้ไงเนี๊ยะ! ขณะเมื่อเกิดเรื่องอัศจรรย์ของพ่อเรื่องนี้ข้าพเจ้าไม่ได้อยู่บ้าน เมื่อทราบเรื่องและได้กลับบ้าน ข้าพเจ้าถามพ่อว่า พ่อแอบเก็บเงินไว้ทำไมเริ่มเก็บตั้งแต่เมื่อไร “ฮึฮึสอบข้อเท็จจริงพ่อซะงั้น” แล้วคำตอบของพ่อก็ทำให้ถึงกับงง! “พ่อเก็บไว้เป็นบำนาญตอนพ่อทำงานไม่ไหวแล้ว” เก็บมาตั้งแต่พี่ชายคนโตข้าพเจ้าเกิด เก็บทุกวัน วันละ 40 บาท 

เหลือเชื่อ!พ่อข้าพเจ้าทันสมัยล้ำหน้ากว่ากฎหมายประกันสังคม ที่บัญญัติให้ผู้ทรงความรู้ทรงคุณวุฒิทางการศึกษาเสียอีก พ่อคิดถึงมาตรา 40 แห่งพระราชบัญญัติประกันสังคมได้ยังไงกันนะ ทั้งที่ได้เรียนหนังสือแค่พออ่านออกเขียนยังผิดๆถูกๆอยู่เลยในสมัยของพ่อยังไม่มีมาตรา 40 ด้วยซ้ำมั้ง แต่พ่อคิดได้ เก็บเงินไว้สำหรับตอนเกษียณตัวเอง เพราะในยุคนั้นคนที่ไม่ได้ทำงานเป็นลูกจ้างคนอื่นเขา ไม่มีนายจ้างแต่เป็นคนรับจ้างทั่วๆไป ไม่มีอะไรเอาไว้เป็นหลักประกันให้กับตนเองตอนชราเลย พ่อเลยพยายามเก็บเงินไว้ใช้ตอนชราด้วยตนเอง เสียอย่างเดียวพ่อเก็บไว้เฉยๆ ไม่เอาไปฝากธนาคาร ไม่เอาไปลงทุนให้เกิดดอกผลเหมือนอย่างที่เขานิยมกันในตอนนี้ แต่ถึงกระนั้นข้าพเจ้าก็ยกย่องว่าพ่อข้าพเจ้า ล้ำมาก อย่างที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้จริงๆ
เอาไปเลยพ่อ

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับ..

-อ่านบันทึกด้วยความทึ่ง...ครับ..

-“พ่อเก็บไว้เป็นบำนาญตอนพ่อทำงานไม่ไหวแล้ว” เก็บมาตั้งแต่พี่ชายคนโตข้าพเจ้าเกิด เก็บทุกวัน วันละ 40 บาท

-ย้อนดูตัวเอง..ยังเก็บเหมือนพ่อไม่ได้เลย..

-ขอบคุณพ่อมาก ๆนะครับ..

[รังสิมัน]

ขอบคุณคะ ลูกเองก็ทั้งทึ่ง ทั้งงง! ว่าพ่อเขาคิดได้ไงเท่! สุดๆเหมือนกันคะ