แค่นี้...Successful agingของฉัน

..ถ้าจะให้พูดถึงเรื่อง ความสำเร็จสูงสุดในชีวิต ของฉัน…

ฉันมักจะนั่งคิดอยู่เสมอว่า..ทุกวันนี้

เราดิ้นรน เราไขว่คว้า เราแสวงหา เราต่อสู้ เราฝ่าฟัน

เพื่อ…อะไรกันแน่

เพื่อ ไปสู่จุดสูงสุดในการเรียน หน้าที่การงาน โดดเด่นในวงสังคม

หรือ ..เพื่อเพียงแค่สนองความต้องการของตน

แล้วมันมักจะคิดต่ออีกว่า

แล้วความต้องการของเรา..คืออะไรกันแน่ สิ่งของแบรนเนมหรูหราราคาแพง กินของกินอร่อยๆ เที่ยวในที่ไกลๆ

หรือ…แค่ใช้ชีวิตทุกวันด้วยความสบายใจ ด้วยปัจจัยที่มันมีอยู่แล้วรอบๆตัวเรา มองแค่ในสิ่งที่เรามี แล้วอยู่กับมันให้มีความสุข อาจมีบ้างที่ต้องเดินต่อไปด้วยการถูกบังคับทิศทางการเดินด้วยสังคมหรือความคาดหวังของคนรอบข้างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพียงเพราะเราทุกคน เกินมาเป็นสัตว์สังคม เกิดมามีความรัก ความผูกพันธ์ มีหน้าที่ มีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ แต่นั้น..หากจะลองมองดีๆ มันก็เป็นเพียงแค่องค์ประกอบเล็กๆ เพราะท้ายที่สุด เราก็คือเรา ความสุขของเราเกิดขึ้นได้ก็ด้วยตัวเราเอง รวมความคาดหวังของคนรอบข้าง รวมสิ่งต่างที่ต้องรับผิดชอบ รวบองค์ประกอบเล็กๆในชีวิต แล้วอยู่กับมันด้วยตัวตนของเราเองให้ได้อย่างมีความสุข…และนั้น หากเราทำมันให้ได้อย่างดี ฉันจึงคิดว่า มันคงเป็นที่สุดของที่สุดความสำเร็จในชีวิตแล้ว  

เพราะฉันแค่อยาก

มีแค่ บ้านหลังเล็กของตัวเอง

ได้ทำกิจกรรมที่ตัวเองชอบ

ไม่ต้องสนใจเรื่องเงินทอง

มีคนที่เรารัก อยู่ใกล้ๆค่อยให้กำลังใจ ช่วยกันแก้ปัญหาต่างๆที่เข้ามา

แล้วมีเวลาดีๆด้วยกัน

ใช้ชีวิตทุกวันด้วยความสบายใจ

เพราะเมื่อหลีกเลี่ยงการพบเจอปัญหาไม่ได้ ก็อยากจะพบและทำมันให้จากไปให้เร็วๆในทุกปัญหา แค่นั้นก็พอ

มันเป็นความต้องการขั้นพื้นฐานมากถ้าเทียบกับเป้าหมายของคนอื่นๆ อาจจะดูไม่มีอะไรมากมาย แต่สำหรับฉัน มันเพียงพอแล้ว

ถ้ามีวันนั้น สักวันที่ไม่ต้องดิ้นร้น แข่งขัน หรือไคว้คว้าอะไรยิ่งใหญ่ สักวันที่ฉันจะได้ปล่อยกายปล่อยใจให้เคลื่อนไหวไปกับธรรมชาติของเวลา ทิ้งตัวลงพักผ่อนด้วยรอยยิ้มจริงๆ สดใสกับในทุกเช้าวันใหม่ ฉันคิดว่า..คงสุขใจไม่น้อยเลย

 

เพียงแต่ ก่อนจะพบเจอสิ่งเหล่านั้นอย่างแท้จริง เราต้องใช้เวลาในการ เรียนรู้ชีวิต เรียนรู้ธรรมชาติ และเข้าใจความจริงของทุกสิ่งๆ เสียก่อน

ฉันยังหวัง ว่าสักวัน ฉันจะเรียนรู้ และปรับปรุงชีวิต ให้ถึงจุดสูงสุดของคำว่าเพียงพอนั้น ให้ได้

รอก่อนนะ ความสุขของฉัน ฉันกำลังพยายาม (:

"บินสูงแล้วหวั่น ตามฝันแล้วพ่าย
มันย่อมเป็นได้ ไม่ต้องเสียใจ
ชีวิตคนเรา เท่านี้ใช่ไหม
เหนื่อยมาเท่าไร อยากเพียงได้หลับสบาย

เพียงแค่ไออุ่น ให้หนุนพักพิง
เพียงแค่พออิ่ม ไม่เดือดร้อนใคร
เพียงแค่สักคน อยู่เคียงข้างกาย
พอเท่านี้เอง เราคงได้หลับฝันดี

เราจะพบนิยามคำว่าพอ แค่เราพอเพียงเท่านี้
เพียงชีวิตพอใจในสิ่งที่มี ไม่วุ่นวาย
จะมองสูงหรือต่ำ ไปทำไม
เพียงแค่เหลียวมองข้างกาย 
จะพบคนที่พอดีกับเรา

ไม่คิดเสียใจ ในสิ่งที่ไม่มี
มองที่เรามี ล้ำค่ามากมาย
ไม่ต้องไปเปรียบ ไปเทียบกับใคร
สุขที่แท้จริงอยู่ที่หัวใจของเรา

เราจะพบนิยามคำว่าพอ แค่เราพอเพียงเท่านี้
เพียงชีวิตพอใจในสิ่งที่มี ไม่วุ่นวาย
จะมองสูงหรือต่ำ ไปทำไม
เพียงแค่เหลียวมองข้างกาย
สุขที่แท้คือการได้มีวันนี้ทุกๆ วัน
มีกันและกันก็พอ เพียงพอ"

...อ้างอิง http://sz4m.com/t3164

จากเนื้อเพลง นิยามคำว่าพอ 

คำร้อง วิเชียร ตันติพิมลพันธ์ 

ทำนอง สราวุธ เลิศปัญญานุช 

เรียบเรียง พณวรรธน์ พงศ์ภักดีบริบาล 

ขอบคุณค่ะ (: