กาลครั้งหนึ่ง...ในความทรงจำ

กาลครั้งหนึ่ง...

                การเดินทางของความศิวิไลซ์บนเส้นทางที่ต้องใช้เวลาเกินกว่าครึ่งค่อนวันทำให้ถิ่นที่อยู่อาศัยเป็นดินแดนที่ไม่ได้รับความเอ็นดู แสง สี เสียง ที่ได้นำมาค่อย ๆ ดับ เงียบ และเลือนลับไประหว่างทาง กว่าจะมาถึงก็ทำให้สิ่งที่หลงเหลือกลายเป็นสิ่งสูงค่าราคาแพง ยากแท้ที่คนหาเช้ากินค่ำ ชาวไร่ ชาวนาจะมีโอกาสได้สัมผัสครอบครอง สิ่งนั้นรวมถึงขนมเค้ก ขนมฝรั่งในฝันของเด็ก ๆ ที่เคยท่องคำศัพท์ภาษาอังกฤษแล้วพบเห็นจนนึกอยากลิ้มรสบ้างสักครา

                ชีวิตของเด็ก ๆ ชนบทที่ได้ร่ำเรียนส่วนใหญ่จึงอยู่กับความเพ้อฝัน ฝันถึงสิ่งที่ได้พบเห็นในตำราที่อ่านเขียนว่าสักวันจะอยู่และรับรู้ด้วยความจริง

                เมื่อใดก็ตามที่ได้ลิ้มรสขนมในฝันเป็นครั้งแรก เมื่อนั้นมันก็คือความทรงจำยากจะลบลืม

                แล้วผมก็ได้ความทรงจำนั้น จากพ่อของผม

                ความอัศจรรย์ใจจากชายที่ต้องตื่นออกไปทำงานแต่เช้าและกลับบ้านตอนย่ำค่ำ หาเงินมาจุนเจือเลี้ยงดูครอบครัวให้ก้าวสู่วันใหม่ด้วยความสดใสมั่นคง เงินแต่ละบาทจากหยาดเหงื่อแรงกายของพ่อจะยกให้แม่ แม่จึงเป็นคนกำหนดค่าใช้จ่ายภายในบ้านเพื่อให้พวกเราสามารถก้าวสู่วันใหม่ได้อย่างมีความหวัง ขนมเค้กที่คิดฝันราคาพอ ๆ กับค่ากับข้าวที่ต้องจ่ายเกือบตลอดอาทิตย์ ไม่ใช่แม่ใจร้ายที่ไม่ซื้อขนมราคาแพงนี้ให้ผมได้ลิ้มรส แต่เพราะครอบครัวเราไม่ได้มีเงินถุงเงินถังพอที่จะใช้ซื้ออะไรก็ได้ตามใจเรา

                วันธรรมดาวันหนึ่งกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำของชีวิตผม

                ลมหนาวช่วงปลายเดือนธันวาคม แม่ก่อไฟผิงขับไล่ความหนาวเย็นให้ผมกับพี่สาวอยู่หน้าบ้านรอพ่อกลับ ขณะที่ดวงอาทิตย์ลาลับเหลี่ยมเขาไปได้ไม่นาน รถที่เจ้านายของพ่อให้ใช้ก็พาพ่อกลับมา ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านตักน้ำมาต้อนรับพ่อเช่นทุกวันเพื่อแลกกับขนมหวานในตอนค่ำ แต่วันนี้ผิดหวังเล็กน้อยเพราะไม่มีขนมติดมือพ่อมาด้วย พ่อดื่มน้ำที่ผมยื่นให้แล้วดึงแขนผมไปโอบกอดเหมือนทุกวัน แล้วบอกผมว่าวันนี้มีอะไรมาฝากแต่อยู่ในรถ ผมผละตัวออกจากอ้อมกอดของพ่อมุ่งหน้าสู่รถยนต์ที่จอดอยู่ข้างบ้าน บนเบาะข้างคนขับมีกล่องวางซ้อนกัน 2 กล่อง ในใจผมคิดถึงขนมซึ่งต้องเป็นของผมและพี่สาวคนละ 1 กล่องแน่ แล้วมันก็เป็นขนมอย่างที่คิดไว้จริง ๆ แต่ที่คิดไม่ถึงเลยมันคือขนมเค้ก ขนมในฝัน ผมโชคดีกว่าพี่สาวที่ได้ลิ้มรสขนมเค้กก้อนแรกตอนเรียนชั้นอนุบาล ในขณะที่พี่สาวเรียนชั้น ป.5

                ผมไม่ได้ถามพ่อว่าได้ขนมนั้นมาอย่างไร แต่เพราะเค้กก้อนนั้นมันเป็นจุดเริ่มต้นของการได้รับประทานขนมเค้กทุกวันสิ้นปีของผมและพี่สาว เป็นพลังพิเศษที่บอกผมว่าถ้าเพื่อความสุขของลูก พ่อก็จะหามาให้ทุกสิ่งอย่างไปเท่าที่ชายธรรมดาคนหนึ่งจะทำเพื่อลูกได้

กาลครั้งนี้...

                ผมจึงรู้ได้อย่างหนึ่งว่า ไม่ใช่เพราะเค้กก้อนแรกในชีวิตที่ทำให้ผมจดจำเรื่องราวในกาลครั้งนั้นได้ แต่เป็นเพราะหัวใจของผมได้รับอุ่นไอจากการเป็นผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่จากพ่อต่างหากที่ทำให้ผมไม่อาจลบลืม มันเป็นการเรียนรู้ที่ใช้แค่ใจเท่านั้นในการเข้าถึง แม้ว่าพ่อผู้ให้แก่ผมตลอดมานั้นจะได้จากผมไปนานแล้ว