ครูเปิดทาง “มรรค”

ครูเปิดทาง “มรรค”

ทบทวนทั้งวันจัดว่า

ตอนเช้าได้วิ่งได้ทำวัตร ลงนั่งสมาธิ ตอนไปวิ่งมีเรื่องขำ ๆ เรื่องสุนัขมับก้น มันก็เป็นอะไรที่ แปลกดี

วิ่ง ๆ แล้วก็วิ่งมาเห่าใกล้ ๆ ใจข้างในก็นิ่ง ๆ อยู่ท่องพุทโธ

เห็นหมาวิ่งไล่ก็เลยหยุด แล้วเดิน เหมือนหมางง “หยุดทำไม”

ตอนแรกเหมือนมันทดสอบงับขา แต่ก็โดนกางเกง

เห่าสักพักเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ก้น

มับโดนเนื้อผ้าฟันสัมผัสเนื้อก้นไปหน่อยแต่ไม่ได้เจาะเข้าจนเป็นแผล

แล้วก็เหมือนมันอ้าวปากเห่าก็เลยหลุดจากปากของมันเพราะหมางง

ก็ยังคงเห่าแต่ไม่กัดไม่งับจัดว่าพอได้กับตนเอง เพราะพอวนมาอีกรอบมันก็แค่เห่าแต่ไม่วิ่งออกมางับแล้ว ก็แปลกดี

ระลึกถึงเรื่องเล่าของครูที่เคยเขียนและเล่าไว้ เหมือนดึงบทเรียนเก่าที่ครูเขียนไว้มาปรับใช้กับตนเอง

นิ่ง ไม่ส่งใจไปโกรธ หรือ ไล่ ทำอะไรก็จงทำอยู่ ไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นอะไรที่อยู่กับ พุทโธ

แล้วควบคุมใจไม่ไปเพ่งที่มัน ดึงใจไว้ที่พุทโธ

 

เพราะตอนนั้นมีความคิดว่า

“ถ้าส่งใจไปเพ่งที่หมา มันจะรู้สึกได้ มันจะคิดว่า เราจะทำร้าย จะไปกระตุ้นให้มัน บ้าคลั่งแล้วกัดได้”

ลึกลงไปมันก็กลัวค่ะ ก็แค่นึกถึงครูบาอาจารย์ที่ท่านเคยทำแล้วเอามาลองทำดู ก็พอรอดมาได้ แบบหวุดหวิด

วันนี้ตามครูไปทำงาน ได้เห็นตนเองและผู้ร่วมประชุม สนุกที่ได้เรียนรู้กับครู

หนูรู้ว่า “ครูไม่สบาย แต่อดทน”

เพราะเห็นครูเช็ดน้ำมูกในช่วงพัก แต่ปัญญาก็มีน้อยที่จะอะไร ๆ ดันลืมหยิบกระบอกน้ำครูมาซะนี่

ตกเย็นกลับมา อัพโหลดงาน ตามข่าว แล้วค่อยไปวิ่ง

ครูเมตตาโทรหา แล้วครูก็ให้ปัจจัยมาซื้อของ

กลับจากห้องครู เห็นตนเอง ทำไมหนูไม่ไหว้ ทำไมใจไม่อ่อนน้อม มันโผล่ออกมาทางกายชัดเจน

น่าเวทนา แต่จริง ครูให้โอกาสให้เวลาในการเตรียมตัวทำงานเต็มที่ การทำงานกับครู เป็นการเปิดโอกาสให้หนูได้ใช้ชีวิตในองค์ของ มรรค 8 ได้ครบบริบูรณ์

หนูเข้าใจแล้วว่า ที่ผ่านๆ มา ก็ตัวหนูเองที่กดถ่วง ไม่ยอมทำ ทั้ง ๆ ที่ ครูเปิดทางช่วยเหลือ

วันนี้ข้อวัตรดีขึ้น ใจดีขึ้น สบายขึ้น แต่ก็ยังส่งบันทึกขึ้นช้า

เหมือนค่อย ๆ ขยับตนเองเข้าสู่กรอบที่วางไว้ กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ

 

 

[ณัฐนพ มนู อินทาภิรัต]

ลานไร้ใบรวก

ลาน..รวกไร้รอยร่น โรยริน

ไร้..ใบบ่โบยบิน บอกเบื้อง

ใบ..กวาดกำเกินการ ก่อกับ กำกร

รวก..รองเร้นรอยร่าง โรยร่น ไร้รอย