กาลครั้งหนึ่ง...ในความคิดถึง
คิดถึงแม่-พ่อรออยู่ที่บ้าน จากมานานป่านฉะนี้เป็นไฉน
คิดถึงลูกสุดที่รักปักดวงใจ จากมาไกลใจยังหวงห่วงอาวรณ์
คิดถึงสังคมไทยในวันนี้ แตกป่นปี้ไม่เห็นเป็นเช่นเก่าก่อน
ความรักใคร่ผูกพันอันอาทร ถูกบั่นทอนตามกระแสที่แปรไป
กระแสสายธาราพาแห้งเหือด ทะลักเดือดภายในใจลุกไหม้
ลืมหมดสิ้นความเป็นผืนแผ่นดินไทย ไม่เหลือไว้ธารน้ำใจไร้งดงาม
คิดถึงสังคมไทยในครั้งหนึ่ง แม่พูดถึงความสุข...ทุกเช้าค่ำ
พ่อเสริมส่งที่แม่กล่าวเล่าทุกคำ เพื่อตอกย้ำความงดงามตามนั้นจริง
แม่เล่าว่าน้ำมีปลานามีข้าว สังคมเราเอื้อเฟื้อ-ช่วยเหลือยิ่ง
อิ่มเอมในน้ำใจใสได้พักพิง คือความจริงสังคมไทยในครั้งนั้น
มาวันนี้สังคมไทยไม่เหมือนก่อน ความอาทรเปลี่ยนแปรไปกลายเป็นฝัน
หากลูกถามความงดงามในสักวัน ให้นึกหวั่นคำตอบ...ลอบถอนใจในความคิดถึง....เฮ้อ
ความเห็น (4)
โลกเปลี่ยนแปลงคนเปลี่ยนไปในวัฏฏะ
ต่างเลยละคุณความดีที่เคยเห็น
เลิกลบล้างประเพณีที่เคยเป็น
ก่อกรรมเข็ญกันทั่วหล้าในสากล
คงเป็นภพหนึ่่งรอพ้นผ่าน
ใช่ตำนานที่ให้จำจารจด
เพียงความมืดดำมาเปื้อนรด
มีกำหนดลาล้างกาลเวลา
...ชื่นชมบทกลอนมีความหมายลึกซึ้งมากนะคะ...ตอนเป็นเด็กเคยได้ยิน พ่อกับแม่เล่าให้ฟังเช่นกันค่ะ...
ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจที่มอบผ่านดอกไม้และขอบคุณความคิดเห็นจากทุกท่านครับ...