ทบทวนกับ สองวัน

10 พ.ย. 2556

สองวันกับเวลาที่ขอกับตนเอง

ได้ข้อสรุปว่า ไม่ค่อยมีอะไรดีขึ้น

แม้จะจัดอะไรในบ้านให้มีความพร้อม

แต่ถ้าใจไม่พร้อม ก็ไม่มีประโยชน์เลย จิตยังจมลง ๆ

ดื้อด้านจะไม่ยอมท่าเดียว ปวดหัว ปวดฟัน เป็นเครื่องชี้วัดกับตนเองถึง อาการเครียด

การนอนนิ่งบนเตียงตั่ง เป็นอะไรที่คุ้นเคยกับตนเอง ชอบ

แต่นอนนาน ๆ ก็จม จะว่าไปบ้านกว้าง ๆ หนูใช้พื้นที่จริง ๆ

แค่ไม่กี่จุด ห้องน้ำ อ่างล้างหน้า เตียงตั่ง ที่เหลือแทบไม่ได้ใช้ ชั้นบนแทบไม่เดินขึ้น ทั้ง ๆ ที่มีห้องพระและห้องนอน

อันนี้จะกิน จะนอน จะพักผ่อน ดูเหมือนชีวิตเบ็ดเสร็จที่เตียงตั่ง ไม่ต่างจากการจำกัดพื้นที่ตนเอง แต่ไม่ได้รู้สึกว่าจำกัด

วันนี้เพิ่มอะไรบางอย่าง ให้กำลังใจตนเอง ทุกครั้งที่เดินไปมาที่ปูนมันเย็นจนต้องใส่ถุงเท้า วันนี้ลองปรับ แต่ก็ได้ทดลองดูไม่นานนัก

แม้จะสั้นๆแต่ก็รู้สึกว่า ใช่ พอได้ จิตหลง ฟุ้ง หมอง ครบองค์ของความจม ท้อแท้ด้วย แต่เมื่อใดที่ระลึกว่า

มีภารกิจที่ครูมอบหมาย รับรู้ลงไปในใจว่า ครูเมตตาโยนเชือกมาให้ ใจมีคร่ำครวญอยู่มาก หลวงพี่ก็เมตตาชี้ทาง ให้ดูมันไป มันชั่วคราว โจทย์ที่เข้ามาดีเสมอ มันก็จะเป็นแบบนี้แหละ จนกว่าจะ แก้ไขเรื่องนี้ได้ เพราะเหตุยังสร้างอยู่ก็ต้อวได้รับผล ข้อบกพร่องของน้องคือ ไม่ต่อเนื่อง ทั้งคนูและหลวงพี่ย้ำเรื่องเดียวกัน สรุปก็เหลือแค่ทำซะ อย่าจ่ม ข้อสรุปที่ย้ำกับตนเอง

[มนัสดา]

สวัสดีค่ะอาจารย์

สบายดีนะคะ คุณยายมาเยี่ยมด้วยความคิดถึงค่ะ