หนูอยากให้ดอกกระเจียวบานสะพรั่งทั้งปี

หนูอยากให้ดอกกระเจียวบานสะพรั่งทั้งปี

เครื่องมือนิเทศถาวร ที่นอนอยู่ประจำในกระเป๋าเอกสารของผมก็คือ กล้องถ่ายรูปและกล้องวิดีโอแบบแพ็คเก็ตคุณภาพดี เครื่องบันทึกเสียงขนาดจิ๋ว สมุดบันทึกเล่มเล็ก ปากกาลูกลื่น ดินสอ HB และแผนนิเทศแบบ ID plan ส่วนเครื่องมือนิเทศหมุนเวียนก็อยู่อีกแฟ้มหนึ่งได้แก่ คู่มือครูที่รวบรวมเรียบเรียงขึ้นเองแบบง่ายๆ สั้นๆ โดยอิงคู่มือของ สพฐ. หรืออิงผลการวิจัยของหน่วยงานต่างๆ นอกนั้นอาจเป็นแบบสอบถาม แบบประเมินโครงการ แบบตรวจสอบคุณภาพนักเรียน(ไม่ใช่ข้อสอบ) แล้วแต่สถานการณ์พาไป ขอให้วิจัยได้วิเคราะห์ได้ เพียงเท่านี้ผมก็ออกเยี่ยมโรงเรียนในพื้นที่รับผิดชอบอย่างมีความสุข

ช่วงเดือนกรกฎาคม-สิงหาคม หากฝนมาเร็วทุ่งกระเจียวบนเขาพังเหยจะบานสะพรั่งรับฝนเต็มที่ ผู้คนจากทุกสารทิศจะเดินทางมาชมความงามของทุ่งกระเจียวที่นี่ โดยเฉพาะวันหยุด ทางอุทยานแห่งชาติไทรทองจัดระเบียบให้นักท่องเที่ยวจอดรถที่สำนักงานอุทยาน แล้วจัดรถกระบะไว้ให้เดินทางต่อขึ้นสันเขาอีกราว 7 กิโลเมตร สามารถไปได้คันละ 8-10 คน ดอกกระเจียวที่นี่เป็นสายพันธุ์ที่ดอกใหญ่กว่าที่อื่น แถมมีดอกสีขาวปะปนอยู่ด้วย ผู้เชี่ยวชาญทางพฤกษศาสตร์อธิบายว่า เป็นกระเจียวพันธุ์ดอกบัวสวรรค์ ให้สังเกตความต่างที่กระเจียวก้านสั้น บัวสวรรค์ก้านยาว หากเปิดตำราชีววิทยาก็จะพบชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า Curcuma AeruqinosaRoxb. ในวงศ์ Zingiberaceae ทุ่งกระเจียวหรือบัวสวรรค์ยามที่ดอกชมพูอมม่วงแซมดอกสีขาวบานเต็มที่ จะมีสีสันลงตัวกับสีเขียวของพุ่มหญ้าเพ็กกับเส้นยืนลำต้นไม้ของแนวป่าโปร่ง ยิ่งทาบทาด้วยสายหมอกจางๆ ยามเช้าหรือฟ้าหมาดฝน ช่างเป็นภาพที่เหนือจินตนาการจริงๆ

เด็กๆ ม.ปลาย ของโรงเรียนบ้านท่าโป่งที่ตั้งอยู่ตีนเขา ปากทางเข้าอุทยาน ได้รับการฝึกให้เป็นมัคคุเทศก์น้อย เด็กๆเหล่านี้ได้รับการฝึกอบรม ก่อนปล่อยลงพื้นที่เรียนรู้การสื่อสัมพันธ์กับผู้คนแปลกหน้าหลากหลาย ให้มีความสุขกับการพักผ่อนท่ามกลางธรรมชาติที่งดงามแห่งนี้ และมีผลพลอยได้จากค่าทิปเล็กๆน้อยๆ ซึ่งบนสันเขานักท่องเที่ยวต้องเดินเท้าชมธรรมชาติไปตามเนินตามหลุบก่อนเข้าสู่ทุ่งกระเจียวเป็นระยะทางไปกลับ 1.2 กิโลเมตร ช่วงนี้เองที่นักท่องเที่ยวต้องเห็นคุณค่าของมัคคุเทศก์น้อยในการดูแลช่วยเหลือด้วยความชำนาญในพื้นที่ อย่างน้อยก็ให้ข้อมูลสภาพป่า พันธุ์ไม้ สายพันธุ์ดอกกระเจียว แนะนำวิธีชมทุ่งกระเจียวตามกฏของอุทยาน อำนวยความสะดวกเรื่องร่ม น้ำดื่ม กับผู้สูงอายุ ช่วยถ่ายรูปหมู่ให้คณะท่องเที่ยวหากได้รับการร้องขอ

ตอนสายๆ วันหนึ่งหลังการนิเทศปกติ ผมมีโอกาสชวนครูผู้ดูแลโครงการมัคคุเทศก์น้อยของโรงเรียน พาเดินทางขึ้นทุ่งกระเจียวสันเขา หวังสังเกตการทำงานของมัคคุเทศก์น้อยในสภาพจริง พร้อมเตรียมกล้องบันทึกภาพ วันนั้นมีนักท่องเที่ยวเดินทางขึ้นสันเขาพอประมาณเนื่องจากไม่ใช่วันหยุด ผมเลือกมัคคุเทศก์น้อยมือใหม่คนหนึ่งเป็นพลวิจัยในครั้งนี้ ศึกษาการทำงานของมัคคุเทศก์มือเก่าที่บริการนักท่องเที่ยวขึ้นลงเป็นระลอก ดูพวกเธอสนุกกับการทำหน้าที่บรรยายหรือตอบคำถาม นักท่องเที่ยวเจ้าสำราญบางคณะถือโอกาสให้พวกเธอหิ้วถุงใส่ขวดน้ำหลายๆขวดไปด้วย ก็ยังเห็นรอยยิ้มแห่งความอดทน เช่นเดียวกับหนูน้อยคนนำทางผมแม้จะสะพายกระเป๋าใบเดียวก็เหงื่อโชก มีคำบรรยายปนเสียงหัวเราะแบบใสซื่อไปตลอดทาง เมื่อถูกถามว่า "เหนื่อยไหม?" เธอตอบหายใจแรงว่า “ถึงเหนื่อยก็สนุกดีค่ะ” แสดงถึงความสุขใจที่เรียนรู้ในห้องเรียนธรรมชาติ เรียนรู้การใช้ปฏิภาณไหวพริบในการสื่อสาร บริการข้อมูลกับผู้คนต่างถิ่น ต่างวัย ต่างความคิด ต่างวัฒนธรรม เป็นการเรียนรู้ในชีวิตจริงที่ไม่ได้เขียนไว้ในตำรา

ผมบันทึกข้อสังเกตที่ค้นพบ นำมาคุยในวงอาหารเที่ยงเลี้ยงขอบคุณมัคคุเทศก์น้อยผู้นำทาง ข้าวเหนียวนิ่มๆร้อนๆ พร้อมไก่ย่าง ส้มตำ และยำคอหมูย่างในร้านอาหารชั่วคราวของอุทยานในวันนั้นออกรสเป็นพิเศษ เพราะเสียเหงื่อไปโขกับการเดินเท้าไปกลับได้ระยะทางกิโลเศษๆ พอหายหิว การสนทนาแบบกันเองก็เริ่มขึ้น ลงท้ายด้วยคำแนะนำตามนิสัยของผู้นิเทศ...จำได้ว่าผมได้เสนอแนะมัคคุเทศก์น้อยไว้ดังนี้

1.ต้องฟิตร่างกายเป็นพิเศษ เพราะต้องเดินเท้าขึ้นลงไปกลับ กับนักท่องเที่ยวครั้งละ 1.2 กิโลเมตร คนที่แข็งแรงเท่านั้นที่ทำได้

2.การบรรยายต้องพยายามพูดเป็นธรรมชาติ เหมือนเป็นเพื่อนคุย เพื่อนร่วมทาง ต้องขยันหาความรู้ หาข้อมูล ให้รู้จริงรู้แจ้ง สามารถตอบคำถามนักท่องเที่ยวได้ทุกเรื่อง อย่างฉะฉาน มั่นใจ

3.ใช้ปฏิภาณไหวพริบแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากับนักท่องเที่ยวได้ด้วยจิตบริการ และอดทน เพราะขึ้นชื่อว่าคนย่อมมีอุปนิสัยที่แตกต่างกัน

4.ยิ้มแย้มแจ่มใส รักษาอารมณ์ให้นิ่ง มองโลกในแง่บวกกับทุกคน

5.ประสบการณ์ทำให้ชีวิตแกร่ง ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด เดี๋ยวค่าทิปมันมาเอง

......................................................

“ขอบพระคุณค่ะที่แนะนำ หนูอยากให้ดอกกระเจียวบานทั้งปีจังเลย”

แม้จะผ่านวันนั้นมานานแล้ว แต่คำพูดของมัคคุเทศก์น้อยก็ยังดังก้องหู...

เขียนใน GotoKnow โดย สมาน เขียว
ใน เรื่องเล่าจากโรงเรียน

คำสำคัญ (Tags): #กิจกรรมการเรียนรู้#ห้องเรียนธรรมชาติ#ทุ่งกระเจียว#อุทยานแห่งชาติไทรทอง

หมายเลขบันทึก: 552500เขียนเมื่อ 4 พฤศจิกายน 2013 19:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 5 พฤศจิกายน 2013 06:58 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน