๑๙๔. อยากขอบคุณ...
เมื่อเช้าตอนก่อนจะออกจากบ้านที่พรหมพิรามมา...ได้คุยกับเธอ (พ่อเรของพี่ภัคร)...ซึ่งได้บอกกับฉันมาว่า...คนเราเกิดมาเพื่อใช้กรรมมีทั้งกรรมเก่า + กรรมใหม่นะ...สำหรับตัวฉันก็ใช้กรรมเก่าไปก่อนตอนนี้ ทำงานให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้...อีกเพียงแค่ ๘ ปีกว่า ๆ เท่านั้นเอง ฉันก็จะได้กลับไปอยู่ร่วมกันกับครอบครัวของฉันเสียที...เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบจริง ๆ ไม่ใช่เป็นอยู่แบบทุกวันนี้...
เธอคนนี้ สอนให้ฉันรู้จักทำงานด้วยตัวของตัวเอง ไม่ต้องพึ่งพาผู้อื่นให้มากนัก หัดให้ฉันช่วยเหลือตนเองให้ได้มากที่สุด...เธอสอนให้ฉันรู้จักวางแผนชีวิต วางแผนการทำงาน...เธอสอนให้ฉันทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวของฉันเอง เหมือนกับตัวฉันเป็นผู้ชาย...เรียกว่า ผู้ชายทำได้ ฉันก็ต้องทำได้...นั่นคือ การสอนของเธอ...
เธอสอนให้ฉันมีความคิดที่มีเหตุมีผล เป็นผู้ใหญ่ที่เป็นที่เคารพของผู้อื่น เป็นผู้บังคับบัญชาที่ดีของลูกน้อง...เธอให้เกียรติฉัน เธอไม่เคยเข้าไปก้าวก่ายในที่ทำงานของฉัน...เธอสอนให้ฉันเป็นคนดี...เธอสอนให้ฉันเป็นผู้หญิงแกร่งและเข้มแข็ง...เธอสอนฉันให้รู้จักคิดแต่สิ่งดี ๆ...เธอสอนฉันไม่ให้เอาเปรียบคนอื่น...เธอสอนฉันไม่ให้เป็นคนที่ทุจริต คอรัปชั่น...เธอคือ ผู้อยู่เบื้องหลังของครอบครัวของฉัน...เธอ คือ เสาหลักหรือฐานล่างที่แข็งแกร่งสำหรับครอบครัวของเรา...
ฉันและลูก ๆ ไม่มีอะไรจะตอบแทนเธอ นอกจากคำว่า "อยากขอบคุณ" เธอมาก ๆ ที่เธอช่วยดูแล "พ่อของฉัน...ซึ่งป่วยเป็นโรคอัลไซเมอร์อยู่ในตอนนี้...เธอดูแลเหมือนพ่อของฉันเป็นพ่อของเธอเอง...เธอดูแลฉันและลูก ๆ...อยากบอกว่า "ขอบคุณเธอมาก ๆ"
คู่รัก...ที่ยิ่งใหญ่...ไม่ได้เกิดจาก...
คนสมบูรณ์แบบ ๒ คน มารักกัน...
แต่เกิดจาก...คนธรรมดาคู่หนึ่ง...
ที่มีความสุข...อยู่บนความแตกต่างระหว่างกัน...
นี่คือ...คู่ของฉัน(คู่แท้)...ร่วม ๓๐ ปี ที่ใช้ชีวิตคู่ร่วมทางกันมา...;)...
ขอบคุณ "เธอ" (พ่อเรของพี่ภัคร) มาก ๆ คร้า...
ที่ทำให้ฉันมายืน ณ จุดตรงนี้ได้ในเวลานี้..."ขอขอบคุณจากใจจริง"
ความเห็น (5)
มาทักทายก่อนนอนจ้ะ ฝันดีจ้ะ
ขอบคุณค่ะ พี่ครูมะเดื่อ 
ขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจจากทุก ๆ ท่านคร้า...:)...
มาให้กำลังใจ และชื่นชม ค่ะ
ขอบคุณค่ะ ดร.จอย