เล่าไว้เมื่อเป็นครูปกครอง ๕

๕.อย่าไปเรียกนักเรียนมันเลยมันไม่ได้ยินมันไม่มาหรอก ผู้อำนวยการเรียกมันยังไม่มาเลย

ครูวีระกำลังกวักมือนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่ กำลังหนีโรงเรียนออกไปข้างนอก พอดีผู้อำนวยการเห็น เลยบอกว่า “อย่าไปเรียกนักเรียนมันเลยมันไม่ได้ยินมันไม่มาหรอก ผู้อำนวยการเคยขี่จักยานตาม และเรียกมันยังไม่มาเลย วิ่งหนีหายไปไหนก็ไม่รู้” แต่นักเรียนกลุ่มที่กำลังหนีออกไป รีบเดินกลับมาพบครูวีระ แค่เสียงนกหวีด บวกกับการกวักมือของครู ทำให้ผู้อำนวยการงงมากๆ ว่าคนเป็นผู้อำนวยการทำไมเรียกนักเรียนที่หนีโรงเรียนมาพบ นักเรียนไม่มา ครูปกครองแค่ส่งสัญญาณกวักมือก็มาแล้ว แต่แท้ที่จริงมันไม่เป็นเรื่องยากอะไร ทุกคนได้ยินเสียงนกหวีดหรือ เสียงอะไรก็ตามที่ดังมากๆ ผ่านหูพวกเขา พวกเขาจะต้องหันไปดูอยู่แล้ว และการกวักมือของคนที่คุ้นเคยกัน เห็นหลังจำหน้าได้ และมีประสบการณ์ว่ากับครูคนนี้ยิ่งหนียิ่งเจ็บตัวการเข้าไปหาสารภาพบาป ชี้แจงเหตุผลดีกว่า ย่อมเป็นทางเลือกที่ถูกต้องกว่าดีกว่า ส่วนคนที่เป็นผู้อำนวยการยากที่จะจำนักเรียนได้ ซึ่งแตกต่างจากฝ่ายปกครอง ยกเว้นผู้อำนวยการคนนั้นจะสนใจนักเรียนกลุ่มพวกเขาเท่านั้น ประสบการณ์จะต้องสอนให้พวกเขารู้จักเลือก ปฏิบัติอยู่แล้ว ไม่ใช่เป็นเรื่องพิเศษ แต่อย่างใด