นิยายหนังตะลุงเรื่อง"แผ่นดินธรรมแผ่นดินทอง" ตอนที่ 2
คนที่เขาให้ไม่เอา หม่อมพ่อก็ทรงพระชรามากแล้ว เดินทางไกลก็ลำบากเสดสาไปถึงพระเจ้าฟ้า
เทศให้ฟังก็หลบเปล่าเล่าแล้ หม่อมพ่อเหอ”
พระเจ้าอาทิตย์ธิราช “บ่นอะไรอ้ายพูน ไปได้แล้ว”
อ้ายพูน “อาญาไม่พ้นเกล้า กราบถวายบังคมลม โพ่ม”
เจ้าจอมวังสั่งเสร็จเสด็จกลับ เข้าแท่นทองห้องประทับกับโฉมศรี
มาศวิมลโสภายอดนารี ตั้งธานีเวียงสุวรรณอันวิไลย อ่ย ว่าตั้งธานี เวียงสุวรรณเอ่ย อันวิไลย (เชิด)
(ออกฤาษีชื่อ”ธรรมโคตร” สถานที่วัดสายธารธรรมอยู่ชายภูเขา)
จะกล่าวถึงมุนีผู้มีศีล อยู่ที่ตีนภูเขาตั้งอาหราม (อาราม)
บำเพ็ญพรตปรากฎชื่อเลื่องลือนาม ทุกเขตคามตามมาศึกษาธรรม
ชนทุกชั้นบรรดามาเป็นศิษย์ ต่างคนคิดช่วยชูชุบอุปถัมภ์
บำเพ็ญเพียรฝึกตนเพื่อพ้นกรรม หยุดกระทำทุกอย่างทางอบาย
ไม่โลภมากไม่อยากได้ฝ่ายทรัพย์สิน การอยู่กินประมาณตนไม่ขวนขวาย
ตามศรัทธามหาชนเลี้ยงกนกาย ชีวิตหมายตามบาทพระศาสดา
นามฤาษีธรรมโคตรผู้โปรดสัตว์ อยู่วัดสายธารธรรมเป็นถ้ำผา
สิ่งปลูกสร้างหน้าถ้ำธรรมศาลา ด้วยน้ำแรงศรัทธามหาชน
อยู่ในเขตเมืองรองของประเทศ ผู้ครองเขตเป็นพระยารักษาผล
นาม”ชัยปุระ”ครองชัยบุรีที่มลฑล ลูกสองคน”เขตฐชัย”กับ”วิไลวัลย์”
สองพี่น้องเก่งกล้าวิทยายุทธ นับถือพุทธกำจัดภัยในเขตขันฑ์
อุปถัมภ์ค้ำชูสารธารธรรม์ จัดเวรยามอารักขาพระยศไกร
โดยเฉพาะวิไลวัลย์นั้นคิดหนัก ด้วยหลงรักพระสงฆ์ทรงศีลใส
รอพระสึกนึกให้ละอายใจ นางหวั่นไหวเพราะใจหวังนั่งเคียงองค์
พระโอรสยศไกรฤทัยหนัก ทรงเลือกรักธรรมะเป็นพระสงค์
เลิกหลงยศลดโลภละโกรธลง จิตท่านปลงคงไม่หันหาบัลลังก์
ถึงกระนั้นวิไลวัลย์ศรัทธารัก ถึงทรงศักดิ์ไม่สึกตั้งใจหวัง
ขอสนองป้องปักนัครัง เทอดจอมวังเวียงสุวรรณวงค์ราชา
ครั้งยามบ่ายได้เวลาสนทนาธรรม เป็นประจำที่ในธรรมศาหลา (ศาลา)
ธรรมโคตรฤาษีผู้ปรีชา ออกนั่งหน้าสานุสิษย์คิดทบทวน
(สถานที่ ธรรมศาลาวัดสายธารธรรม สานุศิษย์ออกมาหาพระฤาษีตามกันออกมา)
พระภิกษุยศไกร “กราบนมัสการพระอาจารย์”
พระฤาษี “ จงเจริญในธรรม จงเจริญฯ”
เชษฐชัย “ กราบนมัสการหลวงพ่อ กราบพระสมเด็จเจ้าฟ้า”
วิไลวัลย์ “ กราบนมัสกการหลวงพ่อ กราบหลวงพี่”
พระฤาษี “เจริญพร ทั้งสองพี่น้อง ให้อายุ วรรณัง สุขขัง พลัง”
พระภิกษุยศไกร “เจริญพร ขอขอบใจทั้งสองพี่น้อง ที่ดูแลเอาใจใส่อาตมา อาตมาก็ไม่มีอะไรตอบแทนพวกท่าน ได้แต่ให้พรให้ข้อคิดในการครองคน ครองตน ครองชีวิต”
หนูนุ้ย “กราบขอพรหลวงพ่อ”
พระฤาษี “เออ นายหนูนุ้ยเห่อ ให้อยู่เย็นเป็นสุขๆ”
หนูนุ้ย “สาธุ (แล้วหันไปแหลงกับเท่ง) ไหว้พระมั่ง ถิ เท่งเหอ ไหว้พ่อท่าน เป็นสิริมงคล มาวัดต้องไหว้พระ”
เท่ง “(หันไปแหลงกับหนูนุ้ยก่อน” กูคร่าวให้หมึงไหว้เสร็จก่อนแหละหา หมึงแขบแหลง แขบอิทัก แขบจริงๆกับอิว่าเพื่อน(แล้วหันไปไหว้ฤาษี) กราบงามๆสามทีที่หน้าตัก อาจารย์รักต้องแบ่งใช่แกล้งว่า มีแตงโมแตงไทยทั้งสวา ลุยเสียเหม็ดคนเอามาหวายพระเจ้าตา โปรดเอามาแบ่งปันช่วยกันกิน สวัสดีรูษี พรไม่ให้ก็ได้ ไม่ใช่กินได้”
พระฤาษี “เออนายเท่งเหอ แต่ว่าให้พระฉันก่อน ฉลองศรัทธาอุบาสกอุบาสิกาเสียก่อน พวกเธอค่อยกินทีหลัง อาตมาไม่ใช่เห็นแก่กินเห็นแก่ฉัน ให้พวกเธอนั่นแหละ แต่ว่าให้กินหลังพระ กินก่อนพระมันบาป นายเท่งไม่คิดไหร เห็นแต่อิกินอย่างเดียว”
เท่ง “(แหลงซุบซิบกับหนูนุ้ย” อ้ายหนูนุ้ย เทียมหยูรูษีเราพาชักเอิดจังหูแล้วนิ อ้ายหนูนุ้ย”
หนูนุ้ย “เอิดพรื่อเท่ง เอิดพรือ หมึงอย่าแหลงหมาๆ อ้ายเท่ง กูโกรธ ใครว่าอาจารย์กู”
เท่ง “อ้ายนุ้ย หมึงอย่าแหลงโฉๆ กูอิบอกให้โร้ แหลงซุบซิบกันแต่เรา อ้ายหนูนุ้ย”
หนูนุ้ย “เออ บอกมาแลถี เท่ง รูษีเอิดพรื่อ บอกมา เท่ง”
เท่ง “หมึงคิดแลถี ฮ่า ฮา แต่แรกยังแต่กูกับหมึง ได้ปรนนิบัติรับใช้ ไม่ใคนิ ฮ่า ไม่ใคแรงหยูเอิด เจ้าฟ้ามาบวช มาเป็นลูกศิษย์ ลูกพระยาเกณฑ์คนมาตกแต่งมาสร้างโรงธรรม สร้างกุฎิ อาหารการกินก็บริบูรณ์ ไม่ง้อเราแล้วแหละ หมึงแลต๊ะเทียมยูขี้คุย โอ่รส โอ่อวด อิพูดไหร่กับใค เวลาเทศก็เหมือนกัน แหลงถึงแต่พระยศไกร ยอแต่เชษฐชัย ยอวิไลวัลย์ หมึงกับกูเขาไม่แลเห็นแล้วนิ เขาเห็นแต่ลูกเจ้าแผ่นดิน ลูกพระยา ทำเอิด ตัวเองไม่ใช่ดีไหร โหม รูษีไม่ใช่ดีไหร เอาดีเพื่อนมาทั้งเพ”
หนูนุ้ย “อ้ายเท่ง กูฟังหมึงแหลง ฟังๆแล้วมันพรื่อโฉ้ๆนิ หมึงว่าโหมฤาษีไม่ดีไหร จริงจริงเหอเท่ง แต่กูได้ยินได้ฟังมาว่า ฤาษีดีมีคุณธรรม มีฤทธิ์เดช ช่วยเหลือคนมาแต่ไหนแต่ไหร ฤาษีเรากูเห็นว่าแกดีทุกอย่าง หมึงว่าโหมฤาษีประวัติไม่ดี ไม่ดีพรื่อ”
เท่ง “อ้ายหนูนุ้ย รูษีมาทีหลัง ไมมีดีของเอง เอาของเพื่อนมาทั้งเพ ของเพื่อนเพ”
หนูนุ้ย “ฤาษีเอาดีใคมา เท่ง ดีใค ดีใค บอกมาถี ดีใค”
เท่ง “ดีรูเสาว์ ฮ่าดีรูเสาว์ เอาดีรูเสาว์มาแหละอ้ายหนูนุ่ย ฮ่า ฮ่า ดีรูเสาว์”
หนูนุ้ย “รูเสาว์ไหน เท่ง รูเสาว์ไหน เท่ง รูเสาว์ไหนดี”
เท่ง “รูเสาว์หมดยุคแล้ว หมดดีแล้ว เพราะเอาดีให้รูษีเสียแล้ว เค้านี้รูษีเอิด ได้ดีเพื่อนมา เอิดเพราะได้ดีรูเสาว์ เค้านี้รูเสาว์หมดดี ฮ่ะฮ่า ฮะฮ้า ฮา”
หนูนุ้ย “แต่แรกดีรูเสาว์ เทียมยู รูเสาว์ไม่ดี เรื่องจริง เหอ เท่ง ดีรูเสาว์”
เท่ง “อ้ายหนูนุ้ย หมันซับซ้อนแต่หั้นเหลย รูเสาว์ก็เหมือนกัน เอาดีเพื่อนมาเหมือนกัน แต่แรกไม่ดีไหร เอาดีเพื่อนมาเหมือนกัน เอาดีกันมาเป็นทอดๆ”
หนูนุ้ย “ดีใคเล่าละเท่ง ดีใค หมึงเล่าให้ดีถิ กูชักจะสนใจแล้วนิ เล่าให้ฟังทีถิ”
เท่ง “ ดีรูสอแหละหนูนุ้ย แต่แรกรูสอมีดี รูสอมีดี ต่อมารูเสาว์เอาดีเสีย เค้านี้รูสอหมดดี ฮะฮ่า รูสอหมดดี เค้านี้รูเสาว์ให้ดีรูษีเสียเล่า รูเสาว์ก็หมดดี รูเสาว์หมดดี
หนูนุ้ย “รูสอมีดี แล้รูสอหมดดี ต่อมา รูเสาว์ดี ต่อมาเล่า รูเสาว์ไม่ดี กูเวียนหัว หมดแล้ว กูหล๊องฉ๊องหมดแล้ว”
เท่ง “สรุปง่ายๆอ้ายหนูนุ้ยหมึงฟังให้ดี ฮ่า แต่แรกรูสอมีดี ถัดมาเอาดีให้รูเสาว์ รูเสาว์ดี รูเสาว์ไม่ดี ต่อมารูเสาว์อาดีให้รูษีเสียเล่า รูเสาว์จึงหมดดี รูเสาว์ไม่ดี ถ้าว่ากันตามลำดับ ก็ว่าแต่แรก รูสอดี ต่อมา รูสอไม่ดี ถัดมารูเสาว์ดี ถัดมาเล่า รูเสาว์ไม่ดี เทียมยูหมดดีรู เสาว์แล้ว รูเสาว์ไม่ดีแล้ว ฮะฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ้า”
หนูนุ้ย “ออ ฮอ ฮ่อ อ้ายเท่งเบล่อๆทั้งเพ ไม่ได้เรื่อง กูฟังตั้งนาน ไม่ได้เรื่องหีดเดียว เอาฤาษีมาหลกเล่น หลกกันแต่โหมเราไม่พรื่อไหร นี่เอาอาจารย์มาหลกเล่น บาปตาย ไม่กลัวตกนรก ไม่ไหวอ้ายเท่ง นี่เขาว่าขี้หกเหมือนอ้ายเท่ง”
พระฤาษี “ อ้านไหร่ละ นายเท่งนายหนูนุ้ย เขาจะปรึกษาหารือกัน งุมงำๆเรื่องอ้ายไหรละ”
หนูนุ้ย “อ้าเท่งหมันว่าอาจารย์ไม่ดีไหร ยังมั่งก็ดีรูสอ กับ ดีรูเสาว์ เทียมยูรูสอก็ไม่ดี”
พระฤาษี “นายเท่งยกมาข้อๆแล้วดีเพ นายหนูนุ้ยก็ฟังอยู่ได้ เรื่องลามกหลกเล่น ทำให้เสื่อมเสีย วันก่อนทีหนึ่งแล้ว อ้างฤาษีเที่ยวบอกเบอร์บอกหวย วันวัวชนไปเที่ยวถ้าบอก รู้ทุกคู่ โหมนี้มาบอกว่าอ้ายแดงชะนะถามฤาษีแล้ว พอโหมอื่นมาบอกอ้ายดำชนะ อ้ายโหมชะนะเอาของมาถวายมากมาย อ้ายโหมแพ้ไปด่าฤาษีลับหลัง เรื่องขี้หกไม่พ้นนายเท่ง
เท่ง “อ้าว...อ้าว..รูษี อายเท่งขี้หก แต่ว่าของที่เขาเอามาถวาย ไม่ใช่ถวายรูษีเหอ ฮา ฮ่า อ้ายเท่งได้พลอยกินมั่ง ก่า รอยเอ็นรอยชานเท่านั้น ได้รูษีทั้งเพแหละ”
พระฤาษี “ อาตมาไม่อยากได้ทานที่ไปหลอกเขามา พวกที่ชะนะเขาเอาของมาถวาย พวกที่แพ้เขาด่าอาตมา เขาไม่มาด่าต่อหน้า เข่าด่าลับหลัง เขาไม่รู้ความจริง
เท่ง “ใคอิกล้าด่ารูษี เขาเกรงใจลูกศิษย์ เอิดพอได้ เส้นใหญ่ อยู่ไม่แลวัดเพื่อยเขามั่ง คนไปเต็มๆวัด เพราะเขารู้จักอิหาประโยชน์ แลต้า วัดหนู้... พ่อท่านอยู่เฉยๆ ลูกศิษย์ ลูกศิษย์เพบอกเบอร์แทนพ่อท่าน เบี้ยเข้ากองลุย แฮ่..แฮ่...ดีหวาโม่หยู”
พระฤาษี “หยุด หยุด นายเท่งหยุด เขาจะปรึกษาหารือกันเป็นงานเป็นการ นายเท่งหยุด”
เชษฐชัย “เชษฐชัยบุตรพระยาเข้ามากราบ บอกให้ทราบกิจการกับท่านฤาษี
ด้วยม้าเร็วมาส่งข่าวเจ้าธานี ยกโยธีเสด็จมายังวาวัด
จึงบอกกล่าวชาวบ้านจัดสถานที่ ให้ดูดีตามควรเป็นส่วนสัด
จุดประสงค์องค์ท้าวจักรพรรดิ์ มอบสมบัติให้โอรสยศไกร
ทรงนิมนต์พระจ้าฟ้าให้ลาสึก ทรงบันทึกเป็นราชสารโองการใหญ่
หากพระองค์ทรงพรตยศไกร ทรงสึกไปครองเมืองเป็นเรื่องดี
ด้วยหม่อมฉันมั่นหมายได้รองบาท เป็นข้าทาสองครักษ์เสริมศักศรี
จะจงรักภักดิ์ราชากว่าชีวี ท่านฤาษีช่วยคิดพิจารณา
พระฤาษี “ พระโยคีนิ่งนั่งฟังข่าวสาร จึงเล็งญานฌานดูรู้ปัญหา
เตรียมให้เสร็จรับเสด็จองค์ราชา เมื่อท่านมาค่อยทูลท้าวจ้าวเวียงชัย
พระยศไกร “ยศไกรเจ้าฟ้าเป็นพระสงฆ์ จะตกลงครองราชได้ที่ไหน
จำต้องรับถวายกลับภูวนัย ให้ทรงชัยเป็นมิ่งขวัญปวงประชา จะถวายความคิดแก่ปิตุเรศ การประเทศวิไลยทิพย์ผู้รักษา
ให้ตำแหน่งอุปราชในนครา ผู้บัญชาต่างพระเนตรสังเกตุการณ์
วิลัยวรรณ์นั้นให้ไปช่วยเหลือ ด้วยเป็นเชื้อเจ้าพระยาช่วยรักษาเขตุขันฑ์
ชวยปกปกรักษาสถาบัน ทั้งป้องกันขจัดภัยในภารา
ท่านเชษฐชัยตรวจตราในอาณาจักร ทุกหัวเมืองจงรักภักดิ์มหา
องค์อาทิตย์ธิราชพระราชา บำรุงรัฐพัฒนาประชาชน
วิลัยวรรณ “วิไลยวรรณ์นั้นฟังพระทรงเดช ท่านละเพศคฤหัสตัดโภคผล
ไม่เห็นแก่ไพร่ฟ้าประชาชน หวังหลุดพ้นโลกาหานิพพาน ขออนุโมทนาสาธุด้วย หม่อมฉันช่วยด้วยเต็มใจในบรรหาร
จะครองตัวเป็นโสดตามโปรดปราน รับราชการสนองบาทเบื้องยุคล
ขอพระองค์ทรงศีลบริสุทธิ์ สืบสานพุทธศาสนามหากุศล
เพื่อเผยแพร่พระธรรมชี้นำชน ให้ทุกคนมีคุณธรรมประจำใจ
พระฤาษี “พระนักสิทธิ์ผู้มีฤทธิ์ฌานสำเร็จ รู้เบ็ดเสร็จเจ้าฟ้านั้นไม่หวั่นไหว
จะช่วยเกื้อกูลทูลท้าวจ้าวเวียงชัย ให้เห็นงามตามฤทัยพระทรงพรต
ให้บ้านเมืองเรืองรุ่งการวิวัฒน์ องค์กษัตริย์นำธรรมทรงกำหนด
ยศไกรพระสงฆ์ผู้ทรงยศ ทรงกำหนดทิศทางการสร้างคน
เมื่อสร้างคนให้คนเป็นคนดี ในบุรีมีสุขไม่ขัดสน
นำทัพธรรมพร่ำสอนทั่วมณฑล ให้ทุนคนมีธรรมประจำใจ
ให้ลือชาปรากฎไปทั่วทิศ ธรรมสถิตมั่นคงไม่สงสัย
สุวรรณภูมิมีธรรมคู่เวียงชัย มีความหมายแผ่นดินธรรมแผ่นดินทอง
ทั้งอาจารย์ทั้งศิษย์คิดปรึกษา เมื่อปัญหาแก้ได้ค่อยคลายหมอง
ตั้งอารามยามคอยเจ้าผู้ครอง ยกข้อใหม่มาสนองให้พี่น้องชม
เอ่ย ว่าตั้งอาราม...ยามคอย เจ้าผู้ครอง เอ่ยสาวเหย ขอสนองชัก
นิยาย... เอ่ย...ให้ท่านชม (เปลี่ยนฉากออกรูปยักษ์)
ปราบไตรจักร “ขอสาทกยกเรื่องถึงเมืองยักษ์ สิทธิศักดิ์ครองเมืองด้วยเรืองฤทธิ์
การปกครองต้องใช้อาญาสิทธิ์ พลเมืองกลัวฤทธิ์เจ้าจอมยักษ์
คำสั่งเบ็ดเสร็จเป็นเด็จขาด ใครบังอาจต่อต้านต้องโทษหนัก
ข้าผู้นี้มีนาม “ปราบไตรจักร” เป็นจอมเจ้ากษัตริย์ยักษ์ครองพิภพ
เมืองหลวงชื่อดี “คีรีรอบ” เมืองรอบๆนครามาสวามิภักดิ์
เมืองใดแข็งข้อต่อจอมยักษ์ ปราบไตรจักรไปประหารผลาญชีวิต
ริบลูกเมียนางกำนัลมันให้หมด มาทรยศกับกูผู้ครองสิทธิ์
ลูกหลานกูอยู่ครองเมืองทั้งสิบทิศ ทุกคนมีฤทธิ์มากมายนัก
ช่วยกูอยู่นี่ที่ตำหนัก สามคนเป็นยักษ์ทรหด
คนที่หนึ่งซึ่งเป็นราชโอรส ชื่อปรากฎปราบพิภพนักรบยักษ์
คนที่สองรองมาปราบสมุทร ดุที่สุดชอบล่ากล้าหาญหัก
เป็นที่พอใจพ่อเจ้าจอมยักษ์ พวกมารกลัวนักจนหัวหด
คนที่สามนามว่าปราบอธรรม ดูน่าขำน่าจะไปเป็นนักพรต
ไม่เข้มแข็งไม่แสดงให้ปรากฎ เสียเหลี่ยมหมดเป็นยักษ์ไม่สาไหร่
มันไม่ชอบรณรงค์สงคราม ให้มันอยู่โยงยามในเวียงชัย
วันนี้มีธุระข้าต้องไป ยังเมืองใหญ่สุวรรณ์ภูมิภารา
จะไปขอองค์หญิงวิลัยทิพย์ กับองค์อาทิตย์ท้าวเจ้ามหา
เอามาเป็นสะใภ้เมืองมารา เป็นชายาโอรสปราบพิภพ
ๆ ต่อไปหน้าค่อยไปชัยบุรี ขอบุตรีวิไลวรรณ์เพื่อต้องการสยบ
ขยายเขตอิทธิพลให้ทั่วจบ ปราบสมุทร์นักรบไปปกครอง
คิดไม่นานมารเรียกลูกทั้งสาม ผู้มีนามลือฤทธิ์จิตผยอง
บอกเหตุผลกลเกมการปกครอง ตามครรลองประสาพญายักษ์
(ลูกยักษ์ทั้งสามทยอยกันออกมาเคารพพญายักษ์)
ปราบพิภพ “สวัสดี พ่อ”
ปราบสมุทร “สวัสดี พ่อ”
ปราบอธรรม “สวัสดี ท่านพ่อ ทรงพระเจริญ”
ปราบไตรจักร “ วันนี้ ข้าจะเดินทางกับเจ้าปราบพิภพ ไปยังเมืองเวียงสุวรรณ์ เมืองหลวงของประเทศสุวรรณภูมิ ให้เจ้าปราบสมุทรกับเจ้าปราบอธรรม อยู่ดูแลรักษาบ้านเมืองให้เรียบร้อย ข้าจะไปสู่ขอองค์หญิงต่อพระเจ้าอาทิตย์ธิราช คือองค์หญิงวิลัยทิพย์ ให้เป็นเมียเจ้าปราบพิภพ พระเจ้าอาทิตย์ธิราชทรงพระชรามากแล้ว พระโอรสยศไกรก็ไปบวชเป็นพระสงฆ์ไม่ยอมสึกออกมาช่วยราชการ เป็นโอกาศอันดี ที่เราต้องแทรกแซงให้เจ้าปราบพิภพไปดูแลช่วยราชการ สืบไปเบื้องหน้าค่อยคิดการใหญ่ “
ปราบพิภพ “หากไม่สำเร็จละพ่อ ถ้าเจ้าหญิงไม่ตกลง หรือว่าพระเจ้าอาทิตย์ธิราชไม่ยินยอมยกให้ จะดำเนินการอย่างไรต่อไปละพ่อ”
ปราบสมุทร “จะไปกลัวอะไรละเจ้าพี่ ก็หาเหตุทำสงครามยึดเอาเป็นเมืองขึ้นเสียเลยซิ ไหนๆก็เราต้องการแผ่อาณาเขตุอยู่แล้ว ถ้าไม่ให้โดยดีก็ต้องใช้กำลังบังคับเอาเจ้าหญิงก็อยู่ในกำมือ”
ปราบไตรจักร “ก็ต้องอย่างนั้น เรามีอำนาจ มีกำลังมีฤทธานุภาพ ไม่มีใครมาต้านทานขัดขวางพวกเราได้”
ปราบอธรรม “ข้าไม่เห็นด้วย ข้าไม่ชอบการรุกรานทำสงครามข้าไม่ชอบการข่มเหงรังแกผู้อื่น ประเทศสุวรรณภูมิ เขาอยู่อย่างสงบ มีความร่มเย็นเป็นสุข มีคุณธรรม ทำไมไม่เอาเป็นแบบอย่างมาพัฒนาบ้านเมืองของเราบ้าง บ้านเมืองเรายังป่าเถื่อนอยู่ พ่อกับพี่ชายควรจะไปผูกมิตรไมตรีกันไม่ดีกว่ารึ หากไปขอแล้วไม่ได้ก็ไม่ควรไปหาเรื่องรุกรานเขา ท่านพ่อควรจะถ่ายทอดวัฒนธรรมอันดีงามของเขามาสู่เมืองเรา”
ปราบไตรจักร “กูสร้างอาณาจักรมาด้วยอำนาจ ด้วยกำลัง ด้วยการทำสงครามขยายอาณา
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น