ชีวิตที่พอเพียง : ๒๐๑๘. ระลึกรู้ของมือถ่ายภาพ

 

เมี่อไปสัมผัสบรรยากาศใดๆ ผมจะหาทางถ่ายภาพเก็บไว้    เพื่อนำมาสังเกตเพิ่มเติม   ในบางกรณีก็เพื่อได้ซึมซับ หรือสัมผัสสุนทรียภาพ ที่ละเมียดละไม   และเพื่อนำมาไตร่ตรองตรวจตราภายหลัง ว่าวิธีถ่ายภาพให้งาม ทำอย่างไร   ถือเป็นการเรียนรู้อย่างหนึ่ง

มักจะมีคนมาเสนอบริการถ่ายภาพตัวผม กับวิวสถานที่นั้นๆ    ซึ่งผมมักจะปฏิเสธ   ด้วยคำตอบว่า ผมไม่ชอบถ่ายรูปตัวเอง    ชอบถ่ายรูปคนอื่นมากกว่า

แต่ถ้าเขามาขอถ่ายรูปด้วย ผมจะไม่ปฏิเสธ   ถือว่าเป็นการที่ผมให้เกียรติเขา

ผมไม่เข้าใจคุณประโยชน์ของการยึดถือแนวปฏิบัตินี้   จนมาคุยกับสาวน้อยบนโต๊ะอาหารเย็นวันที่ ๑๕ ก.ย. ๕๖   หลังกลับมาจากไปดูงานที่อังกฤษหมาดๆ 

ผมระลึก หรือปิ๊งแว้บขึ้นว่า การที่ผมไม่สนใจถ่ายรูปตนเอง    ทำให้ผมมีปัจจุบันขณะกับสิ่งแวดล้อม รอบตัว    ผมจึงสังเกตเห็นวิวหรือสิ่งสวยงามที่อยู่โดยรอบในขณะนั้น    ผมจึงมีภาพถ่ายจากมุมที่คนอื่นไม่มี   มีภาพถ่ายสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่งดงามที่คนอื่นไม่เห็น

การที่คนเรามัวคิดถึงตนเอง    ทำให้เราพลาดโอกาสเห็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แปลกใหม่ หรือสวยงาม ที่อยู่โดยรอบตัวเรา   

เมื่อลดตัวตนลงได้   ความงดงามของสรรพสิ่งรอบตัวก็ปรากฏ    ทั้งที่สัมผัสได้ด้วยจักษุประสาท    และจักษุประสาทส่วนขยาย (คือกล้องถ่ายรูป)   และที่สัมผัสได้ด้วยประสาทรับรู้แบบอื่น

เมื่อลดตัวตนลงได้ โลกจึงงดงามขึ้น

 

วิจารณ์ พานิช     

๑๕ ก.ย. ๕๖

 

 

ผมพิศวงมากว่ามี lichens ที่โคนต้นไม้

ที่มหาวิทยาลัย Aston เพราะคิดว่ามันขึ้นในที่ความชื้นสูง

 

ถ่ายรูปใกล้ชิด (closeup) มาให้คนในคณะดู   ไม่มีคนเห็นภาพนี้เลย

 

ที่ Skoll Centre, Oxford University ทุกคนเดินผ่านเลยไม้ดอกกอนี้

 

แต่ผมได้ภาพที่งดงามที่สุดที่ผมถ่ายได้ในวันที่ ๑๐ ก.ย. ๕๖ มาฝาก

 

เราเดินผ่านหรือลอดใต้กระถางไม้ดอกโทรมๆ นี้ทุกวัน ที่ Sunley Conference Centre

ระหว่างวันที่ 9-13 ก.ย. 56 แต่น้อยคนที่สังเกตเห็นความงามพิเศษ คือสีเกือบดำสนิท

 

 ถามผู้ชายในคณะ ไม่มีคนเห็นรูปนี้ในห้องน้ำของภัตตาคาร Olb Bookbinders ที่ Oxford

 

berry ริมรั้วด้านนอกมหาวิทยาลัย Northampton ไปสู่ Bradlaugh Fields

 

ดอกไม้งามหลังฝนหาย หน้ามหาวิทยาลัย Aston

 

สัมผัสแรก มหาวิทยาลัย Northampton ยามเย็นวันที่ ๙ ก.ย. ๕๖

 

[คณิน อุดมความสุข]

เวลาผมเดินทางไปที่ใด ๆ ไม่ชอบที่จะให้คนอื่นถ่ายรูปตนเองกับสถานที่

เพราะคิดว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องบรรยายด้วยภาพ ว่าไปที่ใด ทำอย่างไร

ผมจึงมักจะหาทางเดินออกไปยังแหล่งอื่น ๆ ตามที่ อ.วิจารณ์ บรรยาย

เพื่อบันทึกภาพอื่น ในแง่มุมต่างจากที่กลุ่มผู้คนกำลังลงมือบันทึกภาพ

 

ภาพที่ได้จึงมีมุมมองแตกต่างจากคนส่วนใหญ่ครับ

และเมื่อมีโอกาสกลับมาดูภาพทั้งที่ตัวเองบันทึกไว้ หรือดูจากสื่ออื่น

ทำให้ความคิดย้อนกลับไป ณ วันนั้น ได้อย่างเต็มเปี่ยม

[ธิ]

โห ..... อาจารย์ที่เคารพ   มีมุมขำด้วยนะคะ   ผ่านสายตาผู้ชายคนอื่นที่เข้าห้องน้ำไปได้อย่างไร !!!!!