" ดนตรีคือความหวัง ครั้งยิ่งใหญ่"
สุขใดเท่าสุขใจ..หลังจากปล่อยวันเวลาให้ว่างและอยู่กับความเลื่อนลอยสักระยะหนึ่ง
แล้ว..เราก็เริ่มรู้สึกว่า..คงพักผ่อนเต็มที่แล้วกับวันเวลาที่ผ่านมา..หายเหนื่อยแล้วก็เริ่มกลับ
เข้าสู่ภาวะเดิม..เช้านี้..ตื่นขึ้นมาหยิบเจ้าขิมน้อยขึ้นมาปัดฝุ่น..มองหาโน๊ตก็ไม่เจอ..สงสัย
เก็ฐบ้านบ่อยจนไม่รู้เอาไปวางไว้ตรงไหน..พอเริ่มบรรเลงเพลงเก่าๆไปสักพัก..ลูกสาวก็เดิน
เข้ามาขอลองเล่น..
จริงๆแล้วขิมน้อยตัวนี้ตั้งใจซื้อให้เขาตั้งแต่เขาอายุได้ 3 ขวบ ตอนนี้ลูกสาวอายุ 13 ขวบ
แล้ว..ด้วยความที่เรารู้สึกว่าเขาเเหมือนเด็กสมาธิสั้น ไม่ค่อยอดทนกับเรื่องอะไรมากนัก
กังวลว่าวันหน้าเขาจะทำอะไรไม่สำเร็จ ด้วยความที่ต้องเลี้ยงลูกตามลำพัง..สมองอันน้อย
นิดจึงมองว่า หากมีอะไรสักอย่างที่เขาชอบคงทำให้เขามีสมาธิดีขึ้น..เรียนหนังสือได้ดี..มี
ใจจดจ่อกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งยาวนานขึ้น..
ความคิดของเราไม่รู้ว่าจะถูกหรือผิด..เพราะหน้าที่และความรับผิดชอบของเราบอกเราเพียง
ว่า..หน้าที่ของคนเป็นแม่..คือทำทุกวิถีทางที่จะดูแลลูกให้ดีที่สุด..เคยพาลูกไปวิ่งออก
กำลังกายตั้งแต่เด็กๆที่ลูกกำลังเดินได้ วิ่งได้..เขาก็ไม่ชอบ พาไปเต้นแอโรบิค เพลงดังๆ
เขาก็ไ่ม่ชอบ พาไปฝากกับคุณครูที่เป็นโคชวอลเล่ย์บอลดังๆที่ปั้นนักกีฬามาหลายคน ก็ไม่
เล่น ออกว่าเจ็บ..อ่อยย..ทำไงดีน้อ..
เมื่อเขาขึ้นป. 4 ได้เข้าวงโยธวาทิตของโรงเรียนเริ่มเป่าเมโลเดียน ก็เริ่มเบาใจละ ลูกเรา
ทำได้เหมือนคนอื่นเขา..เคยไปเเอบดูเขา..เขาทำได้แต่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง..คุณครู
อนุบาลที่เคยสอนเขาบอกว่า..น้องเขามีปัญหาเรื่องกล้ามเนื้อไม่สัมพันธ์กัน..เราก็เห็นด้วยเพ
ราะหลายๆอย่างที่เขาจะทำช้ากว่าคนอื่น..ออกกำลังกายไม่ชอบเลย..กีฬาไม่ชอบ..แต่มาปี
ที่แล้วพาเขาไปเล่นบาส ฝึกการชู๊ตลูก ให้กระโดด ฝึกการเลี้ยงบอล เขาทำได้ดีแฮะ..ชู๊ต
แม่นด้วย..แต่ไม่ค่อยชอบวิ่ง เคยถามเขา..เขาบอกว่าเขาเจ็บท้อง..เมื่อไปปรึกษาคุณ
หมอ..คุณหมอเคยบอกว่าเขามีลักษณะเหมือนเด็กที่เป็นพาหนะโรคธาลัส..โรคนี้จะทำให้
เขามีปัญหาเวลาออกกำลังกาย..อั๊ยยะะ..ได้ฟังแล้วตกใจ..ขณะเดียวกันก็เข้าใจลูกมาก
ขึ้น..เคยเคี่ยวเข็ญเขา..ให้เห็นคุณค่าของการออกกำลังกาย..ตอนแรกนึกว่าเขาขี้เกียจ..มา
รู้ทีหลังก็นึกเสียใจ..ว่า..ทำไมเราไม่เข้าใจเขา..
ตอนนี้ลุกพยายามเล่นขิมทุกวัน..เขาเป่าฟรุต ได้ ขลุ่ยได้ เมโลเดี้ยนได้ ถึงจะร้องรำทำ
เพลงไม่ได้ ผลการเรียนปานกลาง ที่สำคัญเขายังคงเป็นเด็กที่ไม่ได้สร้างปัญหาอะไร
เราควรภูมิใจแล้วไม่ใช่หรือ..ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบอ่านหนังสือเรียนเลย..
ท่านใดมีวิธีที่จะสอนให้ลูกหลานอ่าน และเรียนหนังสือเก่ง..ด้วยแนะนำด้วยค่ะ..
ตอนนี้เข้าใจแล้วว่า..บางทีการเป็นครูสอนคน..เราสามารถสอนลุกหลานคนอื่นได้..แ่ต่ลูก
หลานตัวเอง..สอนไม่ได้..เฮ้อ..น้อ..
เมื่อเขาได้รับเลือกให้ไปเป็นดรัมเมเยอร์โรงเรียนในกีฬาอำเภอ..สิ่งที่กังวลตามมาคือ..เขาจะ
เดินได้ไหม..555 คนอะไรเดินไปได้ ขากับแขนไปข้างเีดียวกัน..เชื่อเขาจริงๆ..
แต่เขาก็พยายาทำนะ..เดินได้เข้าจังหวะกลองด้วย..เมื่อวันเวลาผ่านไป 5 วัน..5555+
...ดนตรีคือชีวิต..คนเป็นแม่อย่างฉันก็ได้แต่หวังว่า..นี่คงจะเป็นสิ่งหนึ่งที่ไปเสริมสร้างให้
ลูกน้อยของเราก้าวข้ามอุปสรรคต่างๆไปได้..ถึงแม้ว่ามันจะน้อยนิด..แต่มิตรภาพและความ
อ่อนโยนของดนตรีและความเป็นพี่น้องของคนที่เล่นดนตรี..คงเป็นเกราะำำกำบังให้ลูกเราก้าว
ผ่านปัญหาไปได้ด้วยดี..
..มีความสุขวันออกพรรษา..อนุโมทนาบุญ..กับทุกท่านค่ะ..
19 ตุลาคม 2556
7.51 น.
ความเห็น (2)
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขออนุญาตค่ะมีสิ่งหนึ่งที่พี่มองเห็นแต่ไม่ทราบว่า
น้อเคยทำไหม พี่เคยเจอปัญหาลูกไม่ชอบอ่านค่ะ
คุณพ่อบอกว่าแม่ต้องอ่านให้ลูกเห็น
พี่ไม่ชอบอ่านนิยาย นิทานมากนัก
ต้องเปลี่ยนตัวเอง และหันมาอ่านแฮรี่ฯ
ไม่นานเกินรอลูกก็อ่านแฮรรี่ แต่ขอสั่งซื้อภาคภาษาอังกฤษพี่ก็ยอม
ลูกเฝ้ารอนานกว่าจะถึงคิว เขาอ่านเป็นบ้าเป็นหลัง
จากนั้นกลายเป็นเด็กชอบอ่านชอบเขียน
แต่ไม่ชอบอ่านงานวิชาการ อิอิ
เป็นช่วงเริ่มต้นที่ดีมากแล้วนะคะ