ก้าวเดินสู่การเติบโต...จาก Informal มาเป็น Fomal แปดปีของการก้าวเดินอย่างไม่หยุดทำ เป็นการดำเนินการแบบเงียบๆ หากแต่งดงามในความรู้สึก และความมั่นคงในความเชื่อมั่นของการสร้างคนให้เกิดปัญญาและหัวใจอันงดงามในการพัฒนางานที่ตนเองทำ
วันนี้เป็นวันที่เราได้หันกลับไปย้อนมองรอยทางที่เราเดินมา ข้าพเจ้ามองไม่เห็นแม้สักวันเดียวที่ข้าพเจ้าหยุดทำงาน ในหนึ่งสัปดาห์มี ๗ วันทุกๆ วันในสัปดาห์นั้นคือ วันทำงานของข้าพเจ้า
ไม่มีสิ่งใดจะมาทำให้ความมั่นคงของข้าพเจ้าสั่นคลอนได้ในความแน่วแน่ของการกลับมาพัฒนาบ้านเกิดของตนเองเมื่อเสร็นสิ้นภาระกิจการเรียน ในช่วงจังหวะบางเวลาที่เราไปทางนี้ไม่ได้ ข้าพเจ้าก็ตัดสินใจไปอีกทางแม้อาจจะช้า ... แต่ความเนิบช้านั้นทำให้ข้าพเจ้าได้ใคร่ครวญและส่องเข้ามาในใจของข้าพเจ้า
มีทั้งพายุอันหนักหน่วงระหว่างทาง และมีดอกไม้งามเบ่งบานให้ได้ชื่นชม ธรรมชาติระหว่างทางที่เคลื่อนผ่านไปไม่ว่ามืดหรือสว่างข้าพเจ้าก็ไม่เคยหยุดที่จะก้าวเดิน เพราะข้าพเจ้าเชื่อว่า "ลมหายใจของข้าพเจ้านี้กำลังหายใจอยู่"... มาถึง ณ วันนี้ข้าพเจ้าเชื่อว่าหัวใจของข้าพเจ้าแข็งแกร่ง
องค์หลวงปู่ประสาร สุมโน...พ่อแม่ครูบาอาจารย์ที่ท่านให้โอกาสแก่ข้าพเจ้าได้ทำสิ่งต่างๆ ตามสัตย์อธิษฐานต่อองค์หลวงตามหาบัวว่า ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ขอถวายชีวิตแด่พระพุทธศาสนา ท่านได้เอ่ยต่อศิษยานุศิษย์ ณ ลานธรรมวัดป่าหนองไคร้ว่า "หัวใจของกะปุ๋มนี้เป็นเพชรแล้ว" ... คำดังกล่าวทำให้หัวใจดวงนี้ของข้าพเจ้าไม่ย่อท้อและยอมแพ้ต่อความทุกข์ตรมที่ถาโถมเข้ามา
วันนี้...การเติบโตภายในและการได้รับการสนับสนุนการก้าวย่างให้ชัดเจนขึ้น คือ พลังที่ข้าพเจ้าบอกกับตนเองว่า ไม่มีอะไรที่ผู้หญิงคนนี้จะได้เจออะไรที่แย่ไปกว่านี้อีกแล้ว บททดสอบมากมาย ที่ผ่านมาในชีวิต คือ ความหมายที่สื่อให้ข้าพเจ้าได้ตระหนักต่อตนเองว่า แม้หนักหรือละเอียดกว่านี้ข้าพเจ้าก็พร้อมที่จะเผชิญและเรียนรู้ด้วยความอดทนและเมตตา และไม่มีอะไรที่จะมายั้งข้าพเจ้าไว้ บนเส้นทางแห่งการบ่มเพาะปัญญาและหัวใจอันอ่อนโยนนี้
...
๑๗ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๖
แนวคิดการขับเคลื่อน เกื้อกูล และเชือมโยง R2R ของ รพ.ยโสธร
เป็นการถอดบทเรียนแปดปีของการก้าวย่าง R2R โดยข้าพเจ้าใช้ตัวเองเป็นตัวเดินเรื่องแทนในนามของโรงพยาบาลยโสธร...ใช้ตัวเองเป็นเครื่องมือเพื่อเชื่อมโยงกับส่วนต่างๆ
เป็นการเดินทางที่ไม่เคยหยุดเดินทาง
ถามว่าเหนื่อยไหม เหนื่อยแต่เมื่อค่อยๆ ต่อภาพจิ๊กซอว์เห็นความชัดเจนขึ้น ก็เปรียบเป็นดั่งหยดน้ำให้ก้าวเดินต่อไป
องค์ประกอบที่เกิดขึ้นในโมเดลนี้ คือ การลงมือทำแล้วค่อยสะกัดออกมาเป็นภาพ เป็นหนึ่งลักษณะของวิถีงานวิจัยคุณภาพ ที่ทำไปเรียนรู้ไปและถอดบทเรียนไป ... ภาพก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ...