ภารกิจทำทางจงกรมถวายครู

ภารกิจทำทางจงกรมถวายครู

     ครูบอกให้ซ่อมทางจงกรม

พอได้โอกาสลงมือทำ เหมือนเป็นช่องว่างของจิตที่ได้พัก จากการคลุกฝุ่นกับกิเลสในใจตนเอง

เพราะอะไรหน่ะเหรอค่ะ น้องแตงโมเหมือนหนูมาก ๆ เป็นเหมือนกระจกชิ้นงาม ๆ ที่สะท้อนใจหนู

การได้รับโอกาสจากครูให้ได้ดูแล ทำให้ใจหนูนุ่มลงและระลึกถึง “แม่”

ระลึกถึงความเหนื่อยยากที่ แม่ดูแลหนูอย่างอดทน

หนูมีนิสัย “เอาแต่ใจตนเองมาก” มีแต่คำว่า “ต้องได้”

แม่มีทั้งความเมตตาและอดทน ในการที่จะสั่งสอนหนูให้ได้มาเป็นคนนี้

เห็นกิเลสตนเองมาก ๆ แล้วยังไม่เป็นปัญญา ใจหนูจะอ่อนแรง

แต่พอมาถึงสำนักแม่ชี มีเป้าหมายกับตนเองในการ “ซ่อมทางจงกรม”

นึกทบทวนย้อนกับตนเอง “ครั้งที่แล้ว ทางจงกรมครูกว้างออกใหญ่เกินไป”

ครั้งนี้ตั้งใจไม่ให้ขยายขนาด พอกราบเรียนรายงานครู ครูแซวว่า สงสัยจะเล็กลง

ซึ่งก็เป็นดั่งคำของครูจริง ๆเจ้าค่ะ 

จากครั้งก่อนที่เคยเบี้ยว ครั้งนี้ ดึงเชือกให้ช่องทางเบี้ยวน้อยที่สุด

หากเปรียบกับตนเอง เชือกก็เหมือน “ข้อวัตร”

ที่ครูเมตตาให้หนู หากเดินตามนั้นอย่างแน่วแน่ ก็ไม่หลุด ถึงเป้าหมาย

ถ้าแหกคอกก็ ตามแต่วาสนา ระลึกกับตนเอง

นั่งลงงัดเศษอิฐและนำมาวาง แต่ก็ยังวางได้ไม่ทั่วถึงมีภารกิจแทรก

หันมองผลงาน ก็รู้สึกอิ่มใจที่ พยายามคิด หาหนทางแล้ว

เหมือนครูเมตตาให้บอกให้เป็น “ชี้ให้เห็น ชี้ให้ทำอะไรก็ใคร่ครวญ ใช้ปัญญา”

ชิ้นงานครั้งนี้ ระลึกถึงก็ อิ่มใจ สัมผัสใจข้างในที่ ตั้งใจ แล้วก็เหมือนได้พักจากการจด ๆ จ้องๆกิเลสตนเองกับสิ่งที่มากระทบ

ภารกิจอาทิตย์นี้ครูเมตตาชี้หลายอย่างแต่ยังจัดสรรเวลากับตนเองได้ไม่ลงตัว

แต่ที่เห็นแปลกไปในใจคือ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ภารกิจมากแล้วทำไม่สำเร็จขนาดนี้ ใจจะโกรธมาก

แต่ครั้งนี้เงียบ แถมมีอิ่มใจกับภารกิจที่ได้ทำแล้ว

ส่วนภารกิจที่ยับไม่ได้ทำก็ทบทวนกับตนเองไว้

การตอบสนองแต่สิ่งแวดล้อมการเรียนรู้ที่ครูมอบให้เปลี่ยนไปค่ะ

ภารกิจคล้ายเดิม แต่ใจข้างในหนูเปลี่ยน ทำหลายอย่างก็ยังมีข้อบกพร่องและช้าอยู่มาก ๆ

ครูชี้หลายครั้ง ใจมีทุกข์บีบขึ้นมาแว๊บ ๆ ไม่นานก็เปลี่ยนแล้วก็ไปต่อ

อาทิตย์นี้มาแบบนี้ กิเลสโผล่หน้ามาถี่ แทบทั้งวัน แต่มันก็ไม่ได้ถ่วงใจแบบหนักนานเหมือนที่ผ่าน ๆ มา

นี่คือ ความเปลี่ยนแปลงที่ได้เห็นกับตนเอง ก็เหมือนได้ช่องว่างเล็ก ๆ แม้จะเล็กมากที่ได้พักออกจากกิเลส

ก็ยังรู้สึก ได้มีเวลาหายใจทั่วท้องกับตนเองค่ะ

เหมือนทางจงกรมก็เป็นสิ่งที่เอาไว้ระลึกถึงสร้างกำลังใจให้ตนเอง แต่ก็รู้ว่ากลับไปน่าจะทำอะไรได้อีกค่ะ