ในยุคดิจิตัลเช่นนี้คงหลีกหนีไม่พ้นการมีส่วนร่วมกับเทคโนโลยี นำมาใช้ให้เกิดประโยชน์ ทั้งด้านการศึกษา การเป็นตัวช่วยในการทำงาน การสื่อสารระหว่างกัน แต่อีกมุมหนึ่งสังคมออนไลน์ก็เป็นดาบสองคม ยากต่อการควบคุม โดยเฉพาะกลุ่มเยาวชนที่นิยมเล่นกันจนไม่เป็นอันกินอันนอน บางคนไม่ยอมเรียนหนังสือ ตาจ้องจอมือถือ มือกดปุ่ม หูฟังเพลง แล้วจิตใจล่ะอยู่ที่ไหน บางคนในชั่วโมงเรียนก็เล่นเฟสบุ๊ด เล่นไลน์ ที่พิเรนหน่อยก็ยุให้เพื่อนตบตี ต่อยกันแล้วถ่ายคลิปไปลงยูทูป ทีี่่จริงผู้ให้บริการเหล่านี้น่าจะดูแลบ้าง
เป็นเรื่องที่ช่วยกันหาแนวทางแก้ไขนะคะ...เพราะเป็นการใช้สังคมออนไลน์ที่ไร้ขอบเขต...ต่างประเทศการใช้โทรศัพท์มือถือจะมีการคัดกรองสถานะของผู้ซื้อตั้งแต่อาชีพ เงินเดือน การนำไปใช้เพื่อกิจการใด ต้องมีรายละเอียดบันทึกไว้ เพราะถ้าใช้แบบธุรกิจราคาจะถูกกว่าใช้ส่วนตัว ซึ่งถ้าแพงพวกเด็กที่ไม่มีงานทำก็ไม่สามารถใช้โทรศัพท์ในทางที่ไม่เกิดประโยชน์ได้มากนักนะคะ...