เรื่องสั้นๆ : คืนนั้นของแม่
สามสิบกว่าปีแล้วสินะ... หรือยังไม่ถึง... หรือมากกว่านี้แกจำไม่ได้เสียแล้ว ที่ ยอด ลูกชายคนเล็กหนีจากบ้านไป
ด้วยอารมณ์น้อยใจที่พ่อไล่ให้ออกจากบ้าน หลังจากขึ้นเสียงกับพ่อ ด้วยอารมณ์ชั่ววูบตามประสาวัยรุ่น....
แม่เฒ่าพร่ำภาวนา กราบหลวงพ่อสวดมนต์ผิดๆถูกๆ ด้วยจิตใจที่มีแต่ถวิลหาลูกชายคนเล็ก คืนแล้วคืนเล่า...
ใครไปกรุงเทพ ใครกลับจากกรุงเทพ..แกคอยจะถามไถ่ จนผู้คนรำคาญที่จะตอบ
หญิง ลูกคนกลาง
โหญ่ ลูกสาวคนโต
ช่วยตามหาน้องให้แม่ด้วย...ป่านนี้จะอยู่ยังไง ล้มหายตายจากไปก็ใคร่อยากรู้
ช่วยตามหาไอ้ยอด ให้แม่ด้วยเน้อ...
.............
ข่าวชาวคณะผ้าป่าจากเมืองกรุงจะมาทอดที่วัดในหมู่บ้าน ทำให้แม่เฒ่ากุลีกุจอ ทำกับข้าว มีน้ำพริกป่นปลา มะเขือเปราะดิบ ต้มไก่บ้าน ที่ลูกชอบกิน เตรียมไว้ จนใหญ่ลูกสาวคนโตส่ายหน้าน้ำตาคลอด้วยความสงสารแม่
เสื้อผ้าที่หญิงลูกสาวคนกลางซื้อมาให้ไม่เคยสวมใส่ ถูกนำมาเตรียมเพื่อต้อนรับใครบางคน
วันงานหลังเสร็จพิธีทางศาสนา...
แม้ลูกหลานจะห้ามยังไงแกก็ยังดื้อรั้นพาสังขารที่งกๆเงิ่นๆไปเบียดเสียดผู้คน จนเซถลาไปหลายรอบ
พลันมีมือหนึ่งจับแขนฉุดไว้ทันก่อนที่แกจะล้มลง...
"ยอดหรือเปล่าลูก" น้ำเสียงแหบพร่าถามชายที่ช่วยดึงแกไว้ เขายิ้มๆแล้วก็เดินจากไป
"ยายกลับบ้านเถอะ เขาถวายผ้าป่าเสร็จกันนานแล้ว" หลานสาวที่ติดตามมาจูงแขน เอ่ยบอก
.............
แม่เฒ่าเดินกลับเข้าบ้านหลังเก่าโทรมๆพอกับสังขารของแกที่รอวันจะผุพังไปพร้อมๆกัน สายลมอันเศร้าสร้อยพัดหลังคาใบจากเก่า พะยับพะเยิบคล้ายจะหลุดปลิว...
ก่อนเข้านอนในทุกๆคืนแม่เฒ่าจะออกมานั่งนอกชานเรือนเก่า เหม่อมองท้องฟ้าดูดวงดาวอันพร่าเลือน
แสงดาววับแวมที่เคยนับ เคยบอกชื่อ คราวลูกน้อยคนเล็กนอนหนุนตักเย้าหยอกไถ่ถาม ยังคงจดจำได้ดี
แม้บัดนี้ดวงตาฝ้าฝางเกินจะมองเห็นแสงดาวระยิบระยับบนฟ้านั้น...
แต่แม่เฒ่าก็ยังคงนั่งมองอยู่ในทุกค่ำคืน ประหนึ่งจะฝากดวงดาวบนฟากฟ้าให้นำลูกชายคนเล็กกลับมาให้ได้กอดอีกสักครั้ง...
...โกรธอะไรนักหนาหรือลูกเอ่ย
... พ่อเขาไม่ได้ตั้งใจไล่ลูกสักหน่อย
... พ่อเขาเหนื่อยกับงาน
... พ่อเขาจากแม่ไปนานแล้ว
"แม่ยังอยากกอดตัวเจ้าอยู่ทุกคืนวัน อยู่นะลูก"
.............
หลายคืนต่อมา....
คืนนั้น...ด้วยเรี่ยวแรงที่หมดไปกับวันอันเดียวดาย หมดความหวัง สิ้นกำลังใจ ...
แม่เฒ่าสวดมนต์ภาวนาเหมือนทุกๆคืน ท่ามกลางความมืดมิดของค่ำคืนอันเงียบสงัด
คืนนั้น...
คงมีเพียงเทวดาหรือเทพองค์ศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นหรือ ที่จะเห็นน้ำตาแห่งความรักของผู้เป็นแม่
ที่ยังคงใหลออกมาอาบแก้ม ตลอดสามสิบกว่าปีที่ผ่านเลย
คืนนั้น...
คงมีเพียงเทพผู้ศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นล่ะหรือ ที่เห็นน้ำตาที่เหือดแห้ง คืนแล้วคืนเล่า..
คืนนั้น...
คงมีเพียงเทพผู้ศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นล่ะหรือ ที่เห็นแกก้มกราบครั้งสุดท้าย
ก่อนฟุบลงกับหมอน แน่นิ่ง
นานแสนนาน...
...............
ดัดแปลงจาก เรื่องสั้น ความโกรธอันยาวนาน เขียนลงในนิตยสาร ฟ้าเมืองไทย เมื่อ 20 กว่า ปีที่แล้ว
............
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและขอให้มีความสุขสงบ
ในค่ำคืนที่เรไรบรรเลงเพลงรอสายฝน
10 สิงหาคม 2556
พ.แจ่มจำรัส
ความเห็น (12)
แวะมาอ่านเรื่องแม่
สำหรับวันแม่ครับผม
...เป็นเรื่องสั้นที่เศร้านะคะ...ขอบคุณค่ะ
"ความโกรธ" ไม่เคยปรานีใครแม้แต่ตัวผู้โกรธเอง
คนเป็น " แม่ " ย่อมเข้าใจความรู้สึกของ " แม่ " ได้ดียิ่งจ้ะคุณพิชัย
โศกซึ้ง.... น้ำตาซึมค่ะ
 |
โสภณ เปียสนิท |
 |
ดร. พจนา แย้มนัยนา |
 |
noktalay |
 |
คุณมะเดื่อ |
ขอบคุณทุกท่านครับ
เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น จาการได้เห้นแม่เฒ่าเฝ้าบ้านในสังคมชนบท เรื่องจริง ทุกวันนี้ เหงา กว่าเรื่องแต่งเสียอีกครับ...
ความรักอันยิ'งใหญ่ของแม่
ความรักอันใดแม้รักมากแค่ไหน ก็ไม่เท่าความรักของแม่ที่มีต่อลูกค่ะ
ซาบซึ้งใจเกินบรรยาย.. การรอคอย มันช่างทรมานยิ่งนัก
