จดหมายถึงครู l ลงมือแก้ไข ลงมือทำแล้วแก้ที่ใจ

จดหมายถึงครู l ลงมือแก้ไข ลงมือทำแล้วแก้ที่ใจ

วันอังคารที่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2556

กราบสวัสดีค่ะครู

  วันนี้เหมือนเป็นวันที่ลุยใหม่ตั่งใหม่ ตื่นขึ้นมาลงมาจัดแจงหุงข้าว ทำอาหาร หมุนชีวิตเข้าสู่ข้อวัตรแบบเติมเต็มไม่ให้ขาด ออกจากวัด เข้าสำนักงาน มีเอกสารที่ต้องจัดการและข้อมูลที่ต้องเตรียมให้งานประชาสัมพันธ์ นั่งจดจ่อคัดแยกภาพ และหนูก็มีแผนในใจที่จะล้าง เครื่อง Notebook ครั้งนี้คงจะต้องใช้บริการร้านเพราะหลายอย่างไม่อัพเดท เจอภาพเดิม ๆ ที่ครูจัดอบรมศีล 5 ภาพเรื่องราวต่างๆ ไหลย้อนเข้ามาให้ทบทวนเส้นทางตลอด 2 ปีที่อยู่ในวัด ครูพาทำงานที่เสียสละเพื่อผู้คนมาตลอด ไม่มีครั้งไหนที่ครูไม่ได้พาทำประโยชน์ นั่งทบทวนกับตนเอง เห็นข้อความจาก Facebook จากครูเมตตาชี้ทางให้แก้ไขการเขียนถอดบทเรียนให้เกิดประโยชน์กับตนเอง ใจคิดว่า

“อยากใช้เวลาเต็ม ๆในการจัดการแก้ไข”

กว่าจะลงมือเขียนก็เป็นเวลาที่ต้องเขียนบันทึกถอดบทเรียนตนเอง หนูประเมินกับตนเองว่า “ช้าไป”

แต่ครูก็เมตตา ถ้าช้าไป ควรจะทำอย่างไร

คำตอบคือ ก็ทำทันทีที่เห็นข้อมูลที่ครูชี้นะ

แล้วทำไมไม่ทำ

“นี่ไง ความดื้อด้าน ไม่เชื่อฟังครูของจิต ที่มันแสดงตัวให้ได้เห็น”

มันก็มาแบบนี้แหละ มาอาการเดี๋ยวก่อน เดี๋ยวนะ

ทำให้เสียโอกาสเสียเวลาหลายครั้งหลายคราแต่ก็ยังไม่จำ รวมถึงบันทึกนี้ ถูกเบียดตกมาเช้าอีกวัน นี่แหละ คือ ความชั่วของจิตที่แสดงตัวออกมาให้ได้เห็น

ไม่ใช่ครูเห็นนะ จะบอกว่า “แท้ที่จริงครู ท่านรู้เช่นเห็นชาติ จิตเราไปถึงไหน ๆแล้ว”

สำคัญที่ว่า “หนูนี้ จะรู้เช่นเห็นชาติ ต่อจิตชั่วนี้รึยัง”

บันทึกนี้ก็ถูกจิตชั่วเบียดมาจากเมื่อวานเจ้าค่ะ ชัดเจน

หากต้องแก้ไขก็คือ ทำแม้จะเป็นการอัดช่วงเวลาก็พึ่งทำกับตนเองเจ้าค่ะ

บ่าย ๆ มีประชุมด่วน แม้ใจนี้จะรู้สึก ละเหี่ย ไม่ใช่แค่ข้างในนี้ แต่หลาย ๆ ท่านก็เป็น เป็นอะไรที่บ่อย แต่ยังมีสวนที่ต้องปรับปรุงอีกมากโขอยู่

 หันมองหน้างานตนเอง ครูค่ะ งานค้างหนูเยอะมาก ๆ กลับมาจากส่วนกลางรอดนี้ ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เว้นแต่การนิเทศงานที่ก็ยังไม่สมบูรณ์ขาด 3 แห่ง น่าจะใช้เวลาอีก 2 วัน และทำสรุปข้อมูลก็น่าจะเรียบร้อย

  หากหนูเป็นผู้ประเมินการประเมินรอบนี้น่าจะ “ไม่ผ่าน อาจจะอยู่ในข่าย ไม่ได้ขึ้นเงินเดือน”

ซึ่งอะไรจะเกิดก็เป็น เหตุที่ได้สร้างไว้แล้ว เป็นอะไรที่ เกิดแต่กรรม ที่ทำไว้เจ้าค่ะ

แล้วควรจะเป็นอย่างไร จริง ๆ ควรจะวางแผนให้รัดกุมกับตนเอง ชัดเจน ทั้ง Lab ที่ค้างนี่จะข้ามไปอีกปีแล้ว ควรจะทำทันที แต่เพราะจิตที่ไม่ยอมรับกับตนเอง ทำให้ยังค้างคาในใจ

  กลับมาตอนเย็นที่บ้าน จะเปลี่ยนแก็สที่ครัวเพราะอันเดิมเปลวไฟแดง หม้อดำปรับอย่างไรก็ไม่ไหวแล้ว แต่พอซื้อมา ไม่มีไขควงจะเปลี่ยน นั่งนึกย้อนกับตนเอง แต่ไม่ได้เดินไปยืมบ้านข้าง ๆ เพราะรู้สึกว่า “มืดละอย่ารบกวนพี่ ๆเขาเลย” และใกล้เวลาสวดมนต์แล้ว สวดมนต์เสร็จ กลับมานั่งแก้ไขบันทึกตามที่ครูเมตตาชี้ทางให้ได้แก้ไข พอได้เขียนตามแนวทางที่ครูชี้ใจก็โล่งเบามากขึ้นเจ้าค่ะ

สาธุเจ้าค่ะ