8. ความภาคภูมิใจแห่งความสำเร็จ
สวัสดีค่ะ วันนี้มีโอกาสแวะมาทักทายอีกครั้ง จะกล่าวถึงที่มาแห่งความภาคภูมิใจแห่งความสำเร็จ ในฐานะเป็นพยาบาลปฏิบัติงานที่โรงพยาบาลจิตเวช มีผู้ป่วยที่มา Admit. ด้วยญาตินำส่งและไม่มี่ญาตินำส่ง มีผู้ป่วยรายหนึ่ง มาโรงพยาบาลจิตเวชโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจนำส่ง ด้วยอาการเดินเร่ร่อน แต่งกายสกปรก พูดคุยไม่ค่อยรู้เรื่อง ถามที่อยู่บอกไม่ถูก เจ้าหน้าที่ตำรวจ จึงนำส่งโรงพยาบาลพระศรีมหาโพธิ์ แพทย์รับไว้รักษา เมื่อผู้ป่วยอาการดีขึ้น บอกชื่อตนเองและนามสกุลได้ ผู้ป่วยบอกพยาบาลว่า"พากลับบ้านด้วย อยากกลับบ้าน" พยาบาลถามว่าบ้านอยู่ไหน ผู้ป่วยบอกว่า "อยู่เมืองพิมูล" ด้วยเหตุนี้แหละ จึงเป็นเหตุให้เกิดแรงบันดาลใจ ทำให้ดิฉันอยากช่วยเหลือผู้ป่วยให้กลับบ้าน เนื่องจากว่าตัวดิฉันเองมีภูมิลำเนาอยู่ที่ อำเภอพิบูลมังษาหาร จังหวัดอุบลราชธานี คนที่อยู่อำเภอพิบูลมังษาหาร จะรู้ว่า"เมืองพิมูล" ก็คืออำเภอพิบูลมังษาหารนั่นเอง เมื่อได้ยินผู้ป่วยบอกว่าบ้านอยู่ "เมืองพิมูล " ทำให้ดิฉันพยายามถามผู้ป่วยต่อไปว่า บ้านอะไร ตำบลอะไร ผู้ป่วยเริ่มบอกบ้าน และตำบลได้ พยาบาลได้ประสานให้ นักสงคมฯ ติดต่อประสานเครือข่าย ตามที่อยู่ที่ผู้ป่วยบอก ในอำเภอพิบูลมังษาหาร แต่ไม่ปรากฎมี่ชื่อผู้ป่วย ดังกล่าว และข้อมูลเพิ่มเติมที่ผู้ป่วยบอกอีกว่า "บ้านอยู่ใกล้เขื่อน" เอาหล่ะใกล้เข้ามาแล้ว (ดิฉันคิดในใจ) เมื่อดิฉันได้กลับบ้านเกิด ถามแม่ว่า บ้านนี้ (ที่ผู้ป่วยบอก) เคยรู้จักไหม แม่บอกว่า "เอะ.ถ้าว่าอยู่ใกล้เขื่อน เขาแบ่งแยกเป็นเขตอำเภอ สิรินธรแล้วนะ ไม่ใช่อำเภอพิบูลแล้ว" เท่านั้นแหล่ะดิฉันก็ประสานนักสังคมฯอีกครั้งให้ติดต่อประสานเครือข่ายเขตอำเภอสิรินธร แต่ประสานไปแล้ว ตรวจสอบรายชื่อ และนามสกุล จากหน่วยงานราชการตามที่ผู้ป่วยบอก ปรากฎว่าไม่มี ผู้ป่วยอยู่โรงพยาบาล 5 -6 เดือนแล้ว ดิฉันไม่ละความพยายาม ยังคงพยายามเก็บข้อมูลจากผู้ป่วยไปเรื่อยๆ สอบถามชื่อคนรู้จัก กำนัน ผู้ใหญ่บ้าน ผู้ป่วยบอกชื่อกำนันได้ มีวันหนึ่ง (คงจะเป็นความโชคดีของผู้ป่วย) ดิฉันได้ไปส่ง แม่ของดิฉันที่สถานีขนส่งผู้โดยสาร จังหวัดอุบลราชธานี เพื่อส่งแม่กลับบ้านที่อำเภอพิบูลมังษาหาร ขณะนั่งรอรถออกจากสถานี ขนส่ง ดิฉันได้กล่าวทักทายคุณลุงคนหนึ่ง ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆแม่ของดิฉัน"คุณลุงจะไปไหนคะ" คุณลุงบอกว่า "ไปบ้าน อยู่อำเภอสิรินธร" ดิฉันรีบถามทันที "ไปบ้านอยู่สิรินธร รู้จักบ้าน....ตำบล....และกำนันชื่อนี้ ..(ตามที่ผู้ป่วยบอก)" คุณลุงบอกว่ารู้จัก"อยู่ใกล้นาผม แล้วกำนัน...นี้ผมกะฮู้จัก " เอาหล่ะดิฉันดีใจจนบอกไม่ถูก รีบถามต่อว่า รู้จักคนนี้ไหม (ชื่อแม่ผู้ป่วย ซึ่งผู้ป่วยบอกว่าแม่ชื่อ....) คุณลุงบอกว่า"โอ้ย.กะรู้จักล่ะน้อ นาติดกัน" แล้วถามต่อว่า รู้ไหมว่าเขามีลูกสาวชื่อนี้( ชื่อผู้ป่วย) คุณลุงพูดต่อ"ฮ่วยคือจั่งมีอยู่น้า แต่มันไปแต่งงานอยู่ไสกะบ้อฮู้เด้อ" เท่านั้นแหล่ะดิฉันขอความกรุณาจากคุณลุง ช่วยไปบอกแม่ผู้ป่วยด้วยว่าขณะนี้ ลูกสาว อยู่โรงพยาบาลพระศรีมหาโพธิ์ พร้อมให้เบอร์โทรฯติดต่อโรงพยาบาล
วันรุ่งขึ้นแม่ผู้ป่วยเหมารถมาโรงพยาบาลพระศรีมหาโพธิ์ และติดต่อเยี่ยมญาติตามขั้นตอน เมื่อพบ ผู้ป่วยทั้งแม่และญาติๆที่มาด้วยกันโผ เข้ากอดกันด้วยความดีใจ แม่ผู้ป่วยบอกว่าพยายามตามหาลูกสาว แต่ไม่พบ คิดว่า"คงสิตายเสียแล้ว'
ที่กล่าวมาคือความภาคภูิมใจ ที่ได้ช่วยเหลือผู้ป่วยและญาติได้เจอกัน ซึ่งแพทย์เจ้าของไข้ก็รู้สึกดีใจมาก ถามพยาบาลว่า"ตามญาติได้อย่างไร"
เมื่อดิฉันรายงานให้คุณหมอทราบ ว่าตามญาติได้แล้ว คุณหมอท่านก็กล่าวว่า"ดีจังเลยพี่ ดีใจด้วย" นั่นก็หมายถึงว่าตัวคุณหมอเองก็อยากให้ผู้ป่วยได้กลับบ้านเหมือนกัน
สรุปว่าผู้ป่วยรายนี้อยู่โรงพยาบาลนาน 6 เดือน จึงได้กลับบ้าน
(ข้อมูลเพิ่มเติม ผู้ป่วยไปแต่งงานอยู่กินกับสามีที่อำเภออื่น เมื่อสามีผู้ป่วยเสียชีวิต ญาติสามีผู้ป่วยไม่ให้ผู้ป่วยอยู่ด้วย จึงไปส่งผู้ป่วยที่สถานีรถผู้โดยสารที่อำเภอพิบูลมังษาหาร เพื่อให้กลับบ้าน แต่ผู้ป่วย กลับบ้านไม่ถูก จึงได้เดินเรรร่อนไปเรื่อย ๆ และถูกตำรวจอำเภอเหล่าเสือโก๊ก นำส่งโรงพยาบาลพระศรีมหาโพธิ์ )
