"ปี๊นนนน.........." เสียงแตรรถคันหนึ่งดัง ผมมองดูเข้าไปในรถเห็นคุณป้า 2 สองคนในรถ หลังจากกดแตรเสียงดังพร้อมกับจอดรถตรงที่กลับรถ โดยไม่สนใจรถที่ต้องจอดรอข้างหลังอีกยาวเหยียด "น้อง!!!! ขอผ่านไปซักคันซิ ขี้เกียจไปกลับรถข้างหน้า" เสียงของคุณป้าคนที่ขับรถเปิดกระจกตะโกนออกไป หลังจากที่เจ้าหน้าที่อำนวยความสะดวกการจราจร วางกรวยกั้นที่กลับรถจุดนี้เรียบร้อยแล้ว เจ้าหน้าที่ยังคงทำงานต่อไปโดยไม่หันไปมองรถคุณป้า คุณป้าก็ยิ่งบีบแตรและตะโกนดังขึ้น "โธ่ แค่คันเดียว เองน่า....." ไม่มีการตอบสนองของเจ้าหน้าที่ ผ่านไปนาทีกว่าๆ (ซึ่งถือว่านานในช่วงเช้าที่ทุกคนเร่งรีบ) รถคันหลังเริ่มไม่พอใจบ้าง บีบแตรใส่คุณป้า คุณป้าหันไปมองแล้วขับออกไปอย่างไม่พอใจ ผมยืนดูแล้วนึกยิ้มในใจ คนไทยเราหลายคนเริ่มเป็นแบบนี้ครับ "นิดเดียวน่า" "หน่อยเดียวเอง" ไปจนถึง "รู้ไหม....เป็นใคร" ทุกวันนี้ความต้องการในสิ่งที่ตัวเองอยากได้โดยไม่คำนึงถึงคนอื่นหรือกติกาสังคม เริ่มมีมากขึ้น เด็กถูกสอนให้ต้องแข่งขันมากขึ้น เอาชนะกันมากขึ้น ไม่มีใครยอมใคร การแหกกฏกติกาได้กลายเป็นสิ่งที่น่าภูมิใจสำหรับบางคน เรื่องแบบนี้อาจมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่หากมันขยายลุกลามไปเรื่อยๆ จนเป็นนิสัยของส่วนใหญ่ของคนไทย คงไม่ต้องคิดต่อนะครับว่าอะไรจะเกิดขึ้น......
ไม่มีความเห็น