อย่าแตกแถวนะจ้ะ
ขับรถไปตามเส้นทางที่คดเคี้ยว เลียบชายหาด สายทับสะแก-บ้านกรูด
จนบางครั้งแทบจะหลุดโค้ง ต้องแตะเบรคอยู่บ่อย ๆ เพื่อประคองรถ
ให้อยู่ในเส้นทาง ในกรอบที่คนทำถนนเขาทำไว้ให้ ....
ถึงปลายทางนั่งหันหน้าออกสู่ทะเล....ในสถานที่ที่ร้านอาหารจับจอง ถือเป็นสิทธิ์ครอบ
ครอง...ที่ไม่ต้องมีลายลักษณ์อักษร ทำให้ตระหวัดคิดไปถึง อาจารย์ท่านหนึ่ง
เคยอ่านหนังสือของท่าน อาจารย์ประมวล เพ็งจันทร์ ชื่อหนังสืออะไรจำไม่ได้
แต่จำแนวคิดที่สื่อออกมา จำได้ ท่านเล่าว่า
ท่านสะพายเป้ใบเล็ก เดินท่องเที่ยวในประเทศลาว และได้พบกับครอบครัวเล็ก ๆ
ของชนเผ่าชนบทห่างไกล ขณะสนทนากัน ท่านถามเขาว่า
"มีที่ดินทำกินเท่าไร" แต่ดูเหมือนว่า ผู้ถูกถามไม่เข้าใจความหมาย
แม้อาจารย์จะพยายามอธิบาย เขาก็ไม่เข้าใจ และตอบไม่ได้ อาจารย์จึงสรุปว่า
คงเป็นเพราะเขา "ไม่มีกรอบความคิดเกี่ยวกับการครอบครอง"
เฉกเช่นเดียวกับ ถ้าตอนนี้ ผู้เขียน ไปถามคนจับปลา ที่ลอยลำเรืออยู่กลางทะเลว่า
"เขามีทะเลจับปลากว้างเท่าไหร่" เขาก็คงตอบไม่ได้ เพราะ คงไม่มีใครสามารถ
ครอบครองทะเลเป็นสมบัติส่วนตัวได้....และคงจะหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ว่า
"ทำไม" เพราะบางสิ่งบางอย่างมันอยู่เหนือเหตุผลที่ยากแก่การอธิบาย....
กรอบความคิด บางครั้ง ก็เหมือนกับ กรงขัง บางครั้งก็ต้องทะลายกรอบความคิด
นั้นออกไปเสียบ้าง แต่บางทีมันก็ยากเย็นเหลือเกินที่จะำทำได้ เหมือนกับที่ฉันกำลัง
สาละวนอยู่กับ กรอบความคิด ที่เขากำหนดมาให้ ในการทำงานหลาย ๆ อย่าง
บางครั้ง ฉันก็รู้สึกว่า ฉันกำลัง ทำอาหาร "แกงหมู 1 กิโลกรัม ต่อมะเขือ 1 ไร่"
มันเป็นเช่นนี้ โดยที่ฉันไม่สามารถก้าวพ้นออกจากกรงขัง ออกจากกรอบที่เขา
กำหนดให้ ได้เลย...ก็คงจะ.....จนกว่าจะเกษียณ.....นั่นแหละ....
คือ หนึ่งความคิด....ขณะสาละวนกับการทำรายงานประจำปีของโรงเรียน
ภาพสุนัขนี้อาจารย์ได้มาจากไหนคะ อยากเห็นเหตุการณ์จริงจังเลยค่ะ น่ารักมาก
-สวัสดีครับ..
-ตามมาให้กำลังใจครับ..
-เมื่อวานฝนตก..วันนี้ร้อนอบอ้าว..ครับครู
-ไป ๆ ชม"แม่รัง" กันดีกว่า
สวัสดีค่ะน้องตุ๊ก
สวัสดีค่ะคุณเพชร
ชื่อผา ฮามากครับ....
คริ ๆ ผาหำหด
คงน่ากลัวมากนะคะ หดเลยอ่ะ