การที่เราเคยมีกันและกัน
อยู่พร้อมหน้าตามประสาครอบครัวเล็กเล็ก
ที่ไม่ค่อยพรากจากกันไปไหนกันบ่อย
และเมื่อคุณลูกและคุณแม่ต้องไปต่างจังหวัดการอยู่บ้านคนเดียว
รู้สึกว่าเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง
ความรู้สึกว่าไม่มีเขาอยู่ (ทั้งที่เพียงชั่วคราว)
มันรู้สึกว่าเหว่ชอบกล
การฝึกใจให้รับรู้ว่า
วันหนึ่งไม่เราก็เขาก็ต้องไป
นี่เป็นสัจธรรมที่เราต้องเรียนรู้
เห็นด้วย นี้คือสัจจะ ความจริงของมนุษย์ในสังคม
อาตมาก็เพิ่งเสียน้องชายไปเมื่อวันที่ ๑๕ มีนาคม นี้