จดหมายถึงลูก "ภัคร + เพรียง" ฉบับที่ ๒๘ ตอนชีวิตเหมือนท้องฟ้าที่สดใส
"ฟ้าคราม บอกพ่อเพรียงว่า...หนูเรียนรู้ด้วยตัวเองจาก i Pad"
เช้านี้ เวลาประมาณ ๐๙.๓๐ น. แม่ได้รับโทรศัพท์จากน้องเพรียงว่า...เพรียงได้รับอนุญาตจากทางการว่าให้ "ลายาว" สำหรับการที่ได้มาเป็นทหารผลัด ๒ สำหรับชีวิตของหนูกับการที่ถูกคัดเลือกมาเป็น "ทหารเกณฑ์" น้องเพรียงบอกแม่ทางโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงดีใจว่า "ทางการได้อนุญาตให้น้องเพรียงลายาวแล้ว โดยจะได้กลับบ้านตั้งแต่วันศุกร์ที่ ๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖ นี้ เพราะทางกองร้อย เรียกไปคุยแล้ว เนื่องจากครอบครัวเรามีภาระหน้าที่ที่น้องเพรียงต้องดูแลพ่อเร ซึ่งป่วยเป็นโรคอัมพฤกษ์ (แต่ก็ยังเดินได้บ้าง) และตาก็ป่วยด้วยโรคอัลไซเมอร์ + อัมพฤกษ์ โดยน้องเพรียงก็ต้องดูแลครอบครัว พร้อม ๆ กับเลี้ยงเจ้าฟ้าคราม โดยภาระทางครอบครัวของเราก็ต้องทำนาหาเลี้ยงชีพอีก" หมายความว่า...ทางการเห็นถึงเหตุผลที่น้องเพรียงต้องกลับไปดูแลครอบครัว จึงเป็นสาเหตุที่ทางการอนุญาตให้น้องเพรียงลายาวในครั้งนี้ได้ จนกว่าจะครบ ๒ ปี ก็กลับไปรายงานตัวกับทางการอีกครั้งหนึ่ง นับว่าหนูโชคดี แต่เมื่อ ๓ เดือนที่ผ่านมา หนูก็ได้ทำหน้าที่ของหนูอย่างสมบูรณ์แล้ว สำหรับลูกแม่ หน้าที่ในการที่เป็นทหารที่ดี เขาทำกันอย่างไร? หนูได้ผ่านบทพิสูจน์สำหรับตัวของหนูแล้วว่า หนูเป็นลูกผู้ชายที่มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ ต่อประเทศชาติ เป็น "สัญญาใจของลูกผู้ชาย" ที่หนูได้ทำหน้าที่ครบถ้วนแล้ว...สำหรับเงินเดือนหนูก็ขอยกให้กับทางราชการไป...ต่อไปหนูก็จะต้องทำหน้าที่ของหัวหน้าครอบครัว หน้าที่ของสามีที่ดี หน้าที่ของพ่อเจ้าฟ้าคราม หน้าที่ของลูกและหลานที่ดี...
เหมือนกับงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา...สิ่งที่ได้ในการเป็นทหารเกณฑ์มีมากมายสำหรับตัวหนู ไม่ว่า เรื่องความรู้ ระเบียบวินัย ความอดทน ความเสียสละ ความรักพวกพ้อง ฯลฯ หนูได้รู้จักกับเพื่อน ๆ ในการที่หนูได้ไปเป็นทหารในครั้งนี้ หนูเล่าให้แม่ฟังว่า...พวกเพื่อน ๆ ที่ได้เคยรู้จักกัน ฝึกหนักมาด้วยกัน กินมาด้วยกัน นอนมาด้วยกัน เรียกว่า "มีความเป็นอยู่ช่วง ๓ เดือนกว่าเกือบ ๔ เดือนนี้" บอกหนูว่า...เราจะแยกจากกันแล้วใช่ไหม? พร้อม ๆ กับรู้สึกใจหาย...แม่ก็เลยบอกหนูไปว่า...ก็บอกเพื่อน ๆ ไปสิว่า...พวกเรายังติดต่อกันได้ โทรศัพท์ก็มี มีข่าวคราวบอกถึงกัน...อย่าลืมว่า...ครั้งหนึ่งเราเคยมาใช้ชีวิตร่วมกัน เป็นเพื่อนกัน แม้ว่า บางคนอายุจะมากกว่าหนู...แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกัน...น้องเพรียงบอกว่า...จะมาเก็บของที่ค่ายวันจันทร์เพราะเขาหยุดงานกัน พอดีกับรถของแม่ว่างพอดี...
ชีวิตของลูกแม่ แม่คิดว่า...บางช่วงชีวิตของหนูก็เหมือนกับมืด แต่เมื่อความมืดมันพ้นผ่านไปแล้ว คราวนี้ก็ถึงคราวที่ท้องฟ้าจะสดใส หนูจะได้มาใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวเสียที เจ้าฟ้าครามจะได้ไม่ต้องบอกใคร ๆ แล้วว่า...พ่อเพรียงไปเป็นทหาร...อีก ๔ เดือน เจ้าฟ้าครามครบ ๒ ขวบ ก็จะได้เข้าเรียนที่โรงเรียนแล้ว นั่นก็เป็น "ภาระของหนูแล้ว สำหรับการทำหน้าที่พ่อที่จะต้องดูแลเจ้าฟ้าครามต่อไป ในการไปรับ - ส่งที่โรงเรียนในบางครั้งยามที่ย่าไม่ว่าง"...ครอบครัวของเรามีภาระหน้าที่ที่จะต้องทำเรื่องบางเรื่องให้กับครอบครัวของเราดีขึ้น มีฐานะที่มั่นคงขึ้นอีกหลายเรื่อง เป็นการช่วยให้สังคมแข็งแรงอีกทางหนึ่ง...ครั้งนี้แหล่ะที่น้องเพรียงกลับมาบ้านแล้ว พวกเราจะได้ไม่กังวล และได้ลงมือทำกัน...
สำหรับสัปดาห์นี้ พี่ภัครบอกแม่ว่า...จะกลับบ้านให้แม่ไปรับที่ท่ารถด้วย...ก็เป็นอีกครั้งที่พวกเราจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์เสียที...
"นี่ไง!!! ฟ้าฯ ทำได้แล้ว ได้ตั้ง ๔ ดาวแน่ะ"
อ่านจดหมายถึงลูกทุกฉบับ ได้จากที่นี่..."จดหมายถึงลูก"
ความเห็น (1)
ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจจากทุก ๆ ท่านค่ะ