นี่คือคนใช่มั้ย

คนไข้จิตเวชที่เรื้อรังมาหลายปี สุดท้ายก็จะเป็นแบบนี้

อาทิตย์ก่อนเจอเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้รู้สึกหดหู่ใจเหลือเกิน ภาพในเพิงเล็กๆเก่าๆยังชัดเจนในความทรงจำ เพิงนั้นอยู่ที่ด้านหลังของบ้านซึ่งเป็นพื้นลาดเอียงลงไปห่างจากตัวบ้านราว 10 เมตร หลังคามุงด้วยใบจากผุๆ ไม่มีฝา มีสะแลนกะรุ่งกะริ่งบังไว้ด้านหนึ่ง และมีชายคนหนึ่งเปลือยกายนอนขดตัวอยู่ หน้าตาส่อเค้าว่าเคยเป็นคนหน้าตาดี ผมเผ้ากระเซิงรุงรัง เนื้อตัวเปรอะไปด้วยเศษดินทราย ดวงตาดำขลับเหม่อลอยไร้จุดหมายปลายทาง ที่ข้อเท้าขวามีโซ่เส้นเขื่องสนิมเขรอะมัดไว้โยงไปผูกกับเสาเพิง เรายืนมองอยู่บนเนินหลังบ้านและสอบถามอาการจากญาติ โดยไม่ได้เข้าไปดูแลใกล้ชิดเหมือนกับคนไข้รายอื่น ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก นี่คือคนใช่มั้ย ด้านหนึ่งบอกเราว่าคนไข้จิตเวชที่เรื้อรังมาหลายปี สุดท้ายจะก็เป็นแบบนี้ อีกด้านหนึ่งยังขัดแย้ง คนไข้รายนี้น่าจะดีกว่านี้ได้ หากได้รับการดูแลที่ดีพอ แต่ถามว่าใครจะดูแลเค้า เท่าที่ดูตัวบ้านก็เก่าคร่ำคร่าพอกัน ชายแก่ๆ กับหลานที่ยังเล็ก จะดูแลคนไข้คนนี้ได้ถึงแค่ไหน นี่คงไม่ใช่คนไข้รายแรกหรอกนะ ยังคงมีคนไข้และครอบครัวที่มีสภาพแบบนี้หลบเร้นอยู่อีกมาก และเป็นประเด็นที่ท้าทายทั้งทีมสุขภาพ คนในชุมชน และสังคม ว่าจะยอมรับภาพเหล่านี้ และให้มันเป็นอยู่อย่างนี้ต่อไปอย่างนั้นละหรือ แล้วเราล่ะ ตอนนี้ยังตันไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงต่อดีเพื่อทำให้ครอบครัวนี้ดูแลตัวเองได้ โจทย์มันยากและซับซ้อน คงต้องตั้งหลักและหาข้อมูลก่อนแหละว่า คนไข้แบบนี้จะดีกว่านี้ได้หรือไม่

[ปลา]

 นี่แหละความจริงของชีวิตในอีกมุมหนึ่งที่อับทึบ ขอให้กำลังใจ ..สาลิน ในการนำแสงสว่างไปสู่ชีวิต   ให้ชายผู้นั้นได้มีรอยยิ้มอีกครั้ง

[สาลิน]

สาลินไม่ทราบชะตากรรมของชายคนนั้นแล้ว  

ครั้งสุดท้าย ราวๆต้นปีที่ผ่านมา  รถ รพ. นำเค้าไปที่ รพ.สวนปรุง   ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง  

บางคนว่า เค้าอาจปลูกต้นไม้เล่นที่ห้วยดินดำแล้วก็เป็นได้  

ถ้าเป็นแบบนั้นแสดงว่าเค้าคงดีขึ้นแล้ว  

กลัวอย่างเดียว กลับมาสิ่งแวดล้อมเป็นเหมือนเดิมแล้วอาการจะแย่ลง อีก