จดหมายถึงครู l รถบรรทุกบุญ

วันศุกร์ที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2556

กราบสวัสดีค่ะครู

วันนี้เป็นวันศุกร์ กาลเวลาเคลื่อนไปไวเหมือนโกหก ยังปรับอะไรไม่ทันจะลงตัวแต่แล้วก็วันศุกร์แล้ว ปฏิเสธไม่ได้ว่า ใจหนูเกิดความรู้สึกแบกโลก ใจมีน้ำหนักที่จัดการไม่ค่อยได้ ทุกข์ที่งานไม่เสร็จ แต่ไม่ทุ่มเททำเต็มที่ ได้เวลาออกไปซื้อของจ่ายตลาดผักเพิ่มในส่วนที่ขาด หลังล้างรถแวะไปขนของที่บ้าน รถของหนูวันนี้อยู่ใน

“สถานะ รถบรรทุก”

เป็นโอกาสที่ครูเมตตาให้ได้เรียนรู้ ที่ให้บอกบุญผู้คนเกี่ยวกับการทำโรงทานของเหล่าต้นกล้าฯ ในงานมุทิตาจิตหลวงปู่ และครูก็เมตตาสนับสนุนปัจจัยมา 2000 บาท ให้หนูซื้อผักมาเติมที่โรงครัวและโรงทาน ล้นปรี่ทีเดียวค่ะวันนี้ ระลึกถึงก็รู้สึกตื้นตัน

  อืม แต่วันนี้หนูก็พลาด ที่ครูเมตตาให้โอกาสหนูไปรับครูให้ทันสี่โมงเย็น ด้วยปัญญาที่ไม่ถึงพร้อม มุ่งมั่นทุ่มเทไม่พอ ครูเมตตาทุบมา หนูใจหายว๊าบเลยค่ะครู เพราะตั้งใจกับตนเองจะไม่ให้กิเลสขี่หัวไม่กระด้างต่อครู

ตอนนั้น หนูแทบไม่อยากเลี้ยวรถไปรับของที่ตลาดที่บ้าน อยากไปรับครูแทน เพราะถ้าตัดสินใจไปตอนนั้นก็ทัน แต่เจ้ากรรม เงินในโทรศัพท์หมด ทำให้หนูได้หยุดคิดพิจารณา ถ้าครูรู้ ครูจะสรรเสริญหรือตำหนิ

  มีผู้คนรอการเดินทางของหนูอยู่หลายคน แต่หนูจะเห็นแก่ตัวเพื่อให้ดูดีในสายตาครูรึ ใจหนูแป้วบีบคั้นขึ้นมาเลยเจ้าค่ะครู แล้วก็ระลึกว่า

“อดทน สมน้ำหน้า ครูเมตตาชี้แล้ว ไม่รู้จักเพียรกับตนเอง ก็บอกได้คำเดียวว่า สนน”

พอไปถึงตลาดปรากฏว่า ยังไม่มีการยกของมา หนูก็เดินไปบอกบุญไปตามศรัทธา เมื่อคืนที่ตลาดพึ่งมีงานเลี้ยงปีใหม่ และที่วัดแถวบ้าน จะมีงานใหญ่ นิมนต์พระป่ามา 400 รูปเจ้าค่ะ ทำให้รู้สึกชะงักไปนิดหนึ่ง หนูถามตนเอง หน้าที่ของหนูคือ “บอกบุญ”

ไม่ใช่บังคับหรือเรี่ยไร ใครถึงพร้อมจักร่วมก็ตามศรัทธา

กว่าจะได้ออกจากบ้านแม่ก็เกือบ ๆ ห้าโมงเย็นเจ้าค่ะครู พยายามบึ่งทำความเร็ว แต่ก็กังวลว่า ยางจะแตก เพราะรถค่อนข้างหนัก ช่างพึ่งเตือนมาว่า “ควรเปลี่ยนยางแล้วเพราะเริ่มมีรอยเสื่อมสภาพ”

หนูถามตนเอง “มันเป็นเหตุผลของกิเลสแน่เลย ถ้ารู้แบบนี้ ยิ่งควรจะเร่งออกเร็วกว่านี้ อย่าแก้ตัวเลย”

กว่าจะมาถึงวัดก็ทุ่มกว่า ตลอดเส้นทางครูเมตตาส่งความห่วงใยผ่านเสียงโทรศัพท์ของแต่ละคนตลอดเส้นทาง นี่คือ การเดินทางในความดูแลของครู ที่หนูรู้สึกได้ถึงความรักและความเอาใจใส่ที่ครูส่งมาให้เสมอ ๆค่ะ

จอดรถได้ยินเสียงทำวัตรเย็น หนูจึงเข้าไปกราบ แล้วก็ร่วมสวดด้วย แต่ไม่มีหนังสือ ใจไม่อยากออกไปหยิบข้างหน้า ด้วยบรรยากาศ ครูพยายามทำให้ดูเป็นตัวอย่างถึงการสวดมนต์อย่างมีสติและเคารพนบน้อมต่อ พระพุทธ พระธรรมและพระสงฆ์

หนูถามตนเอง เสียงครูก็แทบจะไม่มีนะติ๋ว แกจะผ่อนแรงอะไรครูได้

หนูนึกขึ้นได้ว่าในรถมีหนังสือทำวัตร จึงลุกไปเอามาแล้วตั้งใจสวดให้ได้จังหวะเดียวกับครู ด้วยใจที่ระลึกกับตนเองว่า อะไรก็ได้ ที่ทำแล้วผ่อนแรงครู สนับสนุนทุกอย่างที่ครูทำ

แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่า เมื่อไหร่ที่ระลึกถึงการมาถึงวัดของตนเองที่ช้า ใจก็จะเต้นแรงและสั่นไหว นี่แสดงว่า เป็นเรื่องที่หนู สอบตก ทำผิด

หนูย้ำกับตนเองว่า ไม่ใช่พลาดหนึ่งเรื่องแล้วจะพาลทำให้สิ่งอื่น ๆ พลาดด้วย ไม่เอานะ ให้ตั้งใจแก้ไข อย่าแถ

สวดมนต์เสร็จ ครูเมตตา สอนให้ธรรมะ ว่าการสวดมนต์ให้ตั้งใจ ให้มีสติ จนเป็นสมาธิ ที่บอกที่สอนเพราะว่า ยังทำไม่ถูกต้อง แล้วชี้วิธีการดู “พระแท้ ที่ไม่ใช่เพียงชายหนุ่มใช่ชุดผ้าเหลือง”

ให้ดูจาก ปฏิปทา ดูจากความเมตตากรุณา

อย่างหลวงปู่ อย่างพระอาจารย์เป็นตัวอย่าง

เป็นมิตรแท้ ตามบทสวดที่สวดกันเรื่องมิตร 4 จำพวก

มิตรแท้ไม่จำเป็นต้องพูดเพราะ พูดหวาน แต่มิตรแท้คือ ผู้คอยห่วงใยเอาใจใส่ อย่างเช่น มีอะไรกินไหม  อยู่ยังไง…..

ภาพที่ครูทำงานประทับลงไปในใจ ครูไม่สบายแทบไม่มีเสียง

แต่ครูก็เมตตาอดทน นำพาทุกคนสวดมนต์ รวมถึงเทศน์สอน

สาธุ สาธุ สาธุเจ้าค่ะ

แล้วครูก็ให้เด็กมาช่วยหนูขนของน้องที่มาช่วยแซวว่า

“พี่ขนมาได้ไงเนี๊ยเยอะขนาดนี้”

หนูยิ้มแล้วก็ตอบว่า “เหนาะ นั่นหน่ะซิ”

 และเด็ก ๆก็เตรียมอาหารช่วยเปิ้ล เมนูวันนี้ ข้าวมันไก่ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะเสร็จ

แล้วครูก็เมตตาพาทุกคนเข้ามา ครูเมตตาชี้ว่า ให้ใครทำอะไร แล้วให้หนู ทำข้าวต้มขาวพรุ่งนี้

รวมถึงเตรียมจัดบาตรให้พี่กุลพรุ่งนี้

เพราะมีสมาชิกแม่ออกน้อยมาเพิ่มอีกหนึ่ง ทราบว่ามีเสื้อขาวมาเพียง 1 ตัว หนูจึงสละที่มีอยู่ให้ใช้ก่อน

ครูเมตตาให้หนูได้ถูกกุฏิถวายครูแล้วก็จัดการเปิดผ้าคลุมเตนท์

แล้วครูก็ให้หนูไปพัก หนูจัดแจงตัดผ้าไว้รอเย็บวันพรุ่งนี้สำหรับสมาชิกใหม่

และจัดแจงที่ภาวนาเข้าเตนท์เช็ครายการซื้อของ ทำบัญชีส่งครูพรุ่งนี้

เสร็จแล้วก็ลงมาเดินจงกรมชั่วโมงหนึ่งแล้วค่อนมาเขียนบันทึกเจ้าค่ะ

อนุโมทนาสาธุในความเมตตาของครูที่ไม่มีประมาณ เผื่อแผ่ผู้คนทุกหมู่เหล่า