คนเราเจอกัน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

พบกันเพื่อจาก

จำพรากจากใกล......

จะพบกันทำไมให้หัวใจ...ร้าวราน

ใช่   ธรรมชาติสอนให้เราเรียนรู้    เมื่อมีมาก็ย่อมมีไป  .....

  ฉันตั้งคำถามกับใจตัวเองว่า  การพบเจอกับคนแปลกหน้า  แปลกใจ  ในวัน คืน ที่ตัวฉันเองก็ไร้ทิศทางการกับการยั่งเท้าไปสู่บางช่วงเวลาของชีวิต วันเวลาที่เกิดวิกฤต   วันเวลาที่ฉันพยายามยิ้มให้กำลังใจตัวเองเพียงลำพัง......แต่ก็เหมือนโชคชะตา  กำลังตั้งใจ  เปิดตาฉัน  ให้ฉัน เตรียมใจพร้อมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นมา ...

 ...........เรื่องราวของค่ำคืนหนึ่ง  ใต้ต้นกาซะลอง  ดอกของกาซะลองล่นร่วงลงสู่พื้นดินเรื่อยๆไม่ขาดหายพร้อมกับสายลมหนาวอันเยือกเย็นบวกกับเสียงเพลงอันแผ่วเบา.!!... ฉันได้มีโอกาส  พบ  ทักทาย  พูดคุย  ใช่..เขาเป็นใคร  มาจากใหน  ฉัน...ไม่รู้   แต่สิ่งที่ฉันรู้  ณ  เวลา  นั้น  คือ  เมื่อเราได้มีโอกาศพบกัน  แน่นอนสักวันเราต้องจากลากัน  แต่ไม่มีใครบอกได้ว่าเมื่อใหร่  การเวลาเท่านั้้นที่จะสามารถบอกได้ว่า  เวลานั้นจะมาถึงเมื่อใหร่!! แต่ฉันคิดว่าการลาจากไม่ได้สำคัญอะไร  เพราะแม้ว่าวันหนึ่งเราจะต้องลาจากกันไป   แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ  ช่วงเวลาที่เราได้พบกัน  ........เรามีโอกาสได้เรียนรู้กันในระยะเวลาหนึ่ง  อาจจะเป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆ แน่นอนมันเป็นเวลาที่ฉันมีความสุข โลกนี้ช่างสวยงามมากเหลือเกิน .....เขาสามารถทำให้คนที่มีหัวใจที่ด้านชา  ที่ปิดตายมานานแสนนาน อย่างฉัน  ให้กลับมามีความรู้สึก  อ่อนไหว  หรือ แม้แต่  ทำให้ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอ  เพ้อฝัน   หรือ นั้น  หมายถึง  ฉันได้หลง  "รัก"  เขาไปแล้ว!!

   .............เมื่อโชคชะตาขีดเส้นให้เรามาพบกันแล้ว  เมื่อถึงวันที่เส้นทางมันต้องแยกจากกัน  ฉันจึงไม่เสียใจ  และพร้อมที่จะ "ยิ้ม"  ยอมรับความเป็นจริง  .....จงเดินไปตามทางของตนเอง     ฉันเชื่อว่า   ไม่แน่วันหนึ่งโชคชะตาอาจจะขีดเส้นทางสองเส้นมาบรรจบกันอีกครั้งก็ได้   >>>>>>คนซึ่งมีใจที่ผูกพันกันจะกลับมาพบกันอีกครั้งไม่ไ้ด้เชียวหรือ!!

ฉันเชื่อ   เชื่อ  สิ่งที่เกิดขึ้น......มัน .....ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ!!

[แผ่นดิน]

ไ ม่มีเรื่องบังเอิญ ชีวิตล้วนถูกผลักจากมือที่มองไม่เห็น...

การพบเจอ เป็นรางวัลของการได้ใช้ชีวิต

[อบเชย]

จริงค่ะ  คุณแผ่นดิน  ......

"การพบเจอ  เป็นรางวัลของการได้ใช้ชีวิต"