ได้พูดสิ่งที่ท้าทายในการพัฒนา...โล่งเลย

ในการเสวนา  เสวนาสาระการเรียนรู้โดยผ่านกิจกรรม  มีคำถามที่ท้าทายมากๆ  ซึ่งมันค้างคาใจครูอ้อย  แต่ได้พูดไปหมดแล้ว  ทำให้ครูอ้อยโล่งใจไปมากเช่นกัน  คำถามนั้นคือ   อะไรบ้างที่ท้าทายให้เกิดการพัฒนา.....ทักษะชีวิต  นั่นคือ  ตัวครู

ง่ายๆที่คิดได้คือ   การเป็นตัวแทนครู  ขึ้นมาพูด  ท่านผู้ฟังต้องตั้งใจฟัง  เรื่องมารยาทในการฟังเป็นเรื่องสำคัญ   หากท่านยังไม่มี   แล้วนักเรียนของท่านจะมี  หรือจะเกิดทักษะได้อย่างไร

ทักษะชีวิต  ในเรื่องมารยาทในการฟังบรรยาย

ทักษะชีวิต  ในเรื่องมารยาทในการเข้าคิว

หรือ

ทักษะชีวิต  ในเรื่องมารยาทในการพบปะ พูดคุย

หลายๆตรั้ง  ที่เมื่อมาเป็นตัวแทนพูดแล้ว  เขาไม่ตั้งใจฟัง  ทั้งๆที่เราค้นคว้าหาข้อมูลมาพูด  แทนทุกคน  ยังไม่ฟังอีก  จนรู้สึกว่า  ทักษะชีวิตที่จะปลูกฝังให้นักเรียน  ที่จะต้องมาจากความร่วมมือร่วมใจของครูนั้น...ยากเสียแล้ว

ครูอ้อยพูดไปหมดแล้ว  โล่งใจไปเลย....อึดอัดมานานกับมารยาทของครู  ที่ไม่มีวัฒนธรรมในการรอคอย  ตัดหน้าสนทนาเสมอ  เห็นเขาคุยกันอยู่  ต้องการหรืออยากจะพูด  การขัดจังหวะอย่างมีมารยาท  ควรทำอย่างไร  หลายๆครั้งที่ครูอ้อยพบปัญหาแบบนี้  วันนี้ได้พูดจนหมดสิ้นแล้ว...โล่งอีก

กับการเข้าแถว  ทำทุกเรื่องก็เช่นกัน   เซ็นต์ชือ หรือ รับสิ่งของ  ...เราต้องการให้นักเรียนเป็น หรือมี  แต่ครูยังมุงกันอยู่......พูดไปแล้วก็ โล่งอีก

จะโกรธ จะเกลียดอย่างไร...ได้พูดไปแล้ว  โล่งใจไปเลย  จะตายหรือดับสูญ  ครูอ้อยก็มีความสุข เพราะได้พูดในสิ่งที่ท้าทายไปแล้ว

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

หลังจากการพูดแล้ว พบว่า มีน้องครูเข้าใจและกล้าพูดกับเรามากขึ้น ช่องว่างระหว่างวัย กำลังจะหายไป

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

ขอบคุณ ท่าน  บินหลาดง มากๆๆค่ะ